First time {open// cameron}

[greenlightning]

Cameron miste Rose haar hand, zodra die zijn huid verliet. Het was opeens zou koud... hij had niet eens door gehad hoe veel de aanraking voor hem had betekend. Hij volgde haar hand met izjn ogen, en nam hem zacht in de zijne, voor hij zich met een grijns weer tot Benjaminm wendde.
'Echt neit? misschien dat je er nog iets van leert vriend. Er zijn wel meer dingen die ik weet, die je niet gewoon leert door te kijken. Alhoewel, misschien meot ik je eens meenemen. Ik heb al aardig wat dingen gezien.'
Hij lachte, terwijl hij dacht aan de paartjes die al sex hadden gehad, bijna recht onder zijn neus. Hij had zich een ongeluk gelachen. Hij gaf met opzet geen antwoord op Rose, want hij wist niks te antwoorden. Niet waar Benjamin bij was althans.

[melien]

"Je mag het gezellig in je eentje blijven doen. Ik hoef niet alles te weten. En trouwens: too much information." zei Benjamin vrij rustig. Zijn gedachten belandden weer bij Myra. Waarom was hij ook alweer blijven staan? Hij wist het niet meer. "Ik ga denk ik toch maar wel naar Myra toe. Daar hoef ik tenminste niet naar overbodige informatie te luisteren." zei hij met een glimlach op zijn gezicht. Hij merkte niet eens wat er ondertussen gaande was tussen Cameron en Rose. Hij zette zich alleen maar af tegen de muur en draaide zich om naar de deur. Hij maakte aanstalten om weg te lopen.
Dat wat er gezegd werd ging volkomen langs Rose heen. Haar blik was gevestigd op de handen van haar en Cameron. Het voelde fijn en vertrouwd, maar tegelijkertijd maakte het haar bang. Het voelde als gebonden zijn aan en daar kon ze niet tegen. Helemaal niet. Zonder er erg lang over na te denken trok ze haar hand weg. De angst in haar ogen verdween, en toen ze erover na ging denken kreeg ze er spijt van.

[greenlightning]

Cameron grijsnde alleen maar en schudde zijn hoofd. Hij vond dat eht niet nodig was om antwoord te geven op Benjamin. Hij liet zijn vriend liever op dat soort momenten wat aankletsen. Als die de grap neit van de waarheid kon odnerscheiden... dan was dat zijn probleem. Hij hoopte wel dat eht iets ging worden tussen hem en Myra, want zij was even nerveus als hij. Maar dat zei hij maar neit hardop.
Al snel werd hij afgeleid doordat zijn hand opeens erg koud aanvoelde. Rose' hand liet een leegte na. Een die pijn deed. Hij bewoog zich een paar seconden niet, voor hij zich half omdraaide en zijn papieren nog iets netter op elkaar legde. Hij wist niks te zeggen.

[melien]

Benjamin schudde zijn hoofd. Hij zwaaide nog even naar de twee maar verdween toen door de deur opening naar buiten. Hij ging maar even bedenken hoe het met Myra zat, wat hij zou doen enzovoort. Langzaam maar zeker stierven zijn voetstappen weg op de gang.

Rose kreeg er steeds meer spijt van dat ze haar hand had weggetrokken, maar tegelijkertijd met die spijt groeide ook die angst weer. Ze wist maar al te goed waarom ze haar hand had weggetrokken. Ze wist zichzelf geen houding te geven tegenover Cameron dus draaide ze zich van hem af en liep een paar stappen bij hem vandaan. Ze had er niet over nagedacht, en zou ze dat nu wel doen zou ze er hoogstwaarschijnlijk spijt van krijgen. Ze vond het fijn om Cameron in de buurt te hebben.

Ze duwde de deur zachtjes dicht en volgde deze met haar blik totdat het slot klik zei. Ze beet even op haar lip maar draaide zich toen weer om naar Cameron, met een zelfverzekerde glimlach op haar gezicht. "Toen was meneer de bemoeial met de oogkleppen weer weg." zei ze rustig. Ze kon niet anders dan naar Cameron kijken, ookal waren ze niet alleen geweest.

[greenlightning]

Cameron glimaclhte nog ff toen Benjamin verdween. Hij pakte de stapel papieren weer op, en stopte ze vervolgens weer terug in de doos. Hij was wel benieuwd of er nog klanten kwamen die avond. Hij was wel lekker op dreef. Twee klanten die avond. Toch was het niet echt genoeg geweest. Hij wilde toch wel meer mensen helpen, of in elk geval... Hij maakte de gedachte niet af.

Toen rose begon te praten, keek hij weer op. Hij had met opzet neit gekeken toen ze van hem wegliep. Het had pijn gedaan en vreemd gevoeld, alsof ze hem afwees. Dat terwijl hij geen interesse in haar had. Of wel?
Terwijl haar stem tot hem begon door te dringen en hij een antwoord bedacht, nam hij het meisje volledig in zich op. Ze was nog steeds mooi, ze was nog steeds bijzonder...
Zijn hart klopte sneller en hij ademde een keer diep, voor hij antwoordde.
'Voor iemand met oogkleppen ziet hij wel verdacht veel. Erg vervelend. Hij merkt niks in zijn eigen leven op, maar in die avn anderen ontgaat hem niks.'
Hij glimalchte.

[melien]

"Hij ziet alleen dat wat hij wil zien geloof ik." zei Rose rustig. Ergens, diep van binnen zat een verlangen om weer terug naar Cameron te lopen. Het groeide steeds sterker, maar ze durfde niet. Ze ging weer met een hand door haar haar. Haar krullen zaten behoorlijk irritant in de weg. Ze zocht naar woorden om een stilte te voorkomen, maar die kon ze niet echt vinden.

Ze verdraaide haar ogen. Ze werd gek van dat gedoe van haar. Ze kon toch neit op Cameron vallen. Toch? Ten eerste, hij is een zwadderaar. Ten tweede, hij is je type niet. Ten derde, waarom is er nou geen ten derde?! Ze veegde de gedachten aan de kant en besloot om er niet meer over na te denken. Tenminste om dat te proberen. Na nog een beetje te twijfelen kwam ze uiteindelijk wel weer in beweging. Ze liep weer terug naar Cameron, maar wist niet precies waarom of wat ze daar wilde doen. Ze ging gewoon op tafel zitten, haar blik nog steeds op Cameron, ookal wilde ze liever ergens anders heen kijken op dat moment. Met veel moeite wendde ze haar blik af en keek ze naar de grond onder haar voeten.

[greenlightning]

Je gedraagt je als een mokkend kind, zei Cameron geergerd tegen zichzef. Hj had geen interesse in meisjes op wat voor manier dan ook. Dit was gewoon een spelletje dat ze niet wilde emespelen. Nou en? Was dat nou een reden om zo zielig te zitten doen? Het werd tijd dat hij weer zijn gewone kalme zelf werd, in plaats van de geslagen hond. |Hij stelde zich vreselijk aan.

Ondanks zijn eigen woroden, voelde eht neit aan als aanstellen, laat staana ls een spelletje. Hij mocht dan geen relatie willen, geen relatie hebben met Rose wilde hij ook niet. Het was veel te verwarrend. Op haar antwoord knikte hij alleen maar, niet wetend wat hij moest zeggen. Opnieuw een versier opging, of gewoon doorgaan zoals eerst? Gewoon doen of zijn neus bloedde, of juist tonen dat hij zich hier naar bij voelde? Waar kwamen al deze gedachten vandaan?
Hij zweeg nog steeds, zoekend naar iets om te zeggen, aangezien zwijgen de spanning enkel groter maakte. De ruimte leek al zo leeg en kil. De stilte was oorverdovend. Waar was de gemakkelijke m,anier waarmee ze eerst met elkaar omgingen?

'Het zal wel vreemd zijn om me zo aan eht werk te zien, niet waar? Eerst die vreemde openbaringen tegenover je vriendin, en dan nu opeens dit. Dat is wel even van een bad in een meer duiken. Sorry, als ik je ermee leit schrikken. Soms...' Hij wist niet goed hoe hij de zin wilde afmaken. Zijn blik lag op het meisje, gewoon omdat hij naar haar moest kijken. Wanhopig probeerde hij te vlidners in zijn buik weg te jagen. '...is het moeilijk om de informatie die je hebt te gebruiken. Zoals met die jongen. Ik wist neit zeker of ik ermee naar eht hoofd moest gaan. Ik heb het niet gedaan, maar misschien zou ik het alsnog hebben gedaan, als Cyvix neit was gekomen.'
Praten, dat was wat er nodig was om de stilte te doorbreken. En dat... terwijl hij werd overmeesters door de vlidners, knock out geslagen en enkel in een soort van roes naar eht meisje kon kijken.

[melien]

Rose beet op haar lip. Waarom was het nou ineens zo moeilijk om normaal tegen Cameron te doen? Ze had er nooit moeite mee, behalve als ze iemand ineens leuk vond. Maar die gedachte verwarde haar alleen nog maar meer. Dat kon gewoon niet zo zijn. Ze keek weer naar Cameron toen hij iets zei, maar ze vermeed het om in zijn ogen te kijken. Ergens had ze het gevoel dat ze een antwoord in zijn ogen zou vinden dat ze niet wilde weten.

"Er is wel meer voor nodig om mij te laten schrikken hoor." zei ze schouderophalend. Niet dat dat echt waar was, maar waarom zou ze dat aan hem vertellen? Ze zocht even naar woorden, en voor een keertje vond ze die ook. "Juist daarom wil ik niet zo veel weten over de mensen om me heen, al helemaal niet als ik ze voor de rest niet echt ken." Een vaag glimlachje verscheen op haar gezichtje toen ze er in gedachten nog iets bijvoegde. Met uitzondering van jou dan.... Ze had zelf niet eens door dat ze alleen al om de gedachte aan Cameron moest glimlachen terwijl hij toch echt voor haar stond zo'n beetje.

Rose liet haar blik naar een raam glijden en keek naar de donkere hemel. Het viel haar ineens op dat het eigenlijk al vrij laat moest zijn. Ze kreeg plotseling een idee. Even twijfelde ze nog, maar vond het toch wel heel erg belachelijk dat ze het niet durfde. Waar ben je bang voor? Hij bijt heus niet... Ze schakelde het denken gewoon even uit. Het zat haar teveel in de weg. Daarbij, ze wilde haarzelf bewijzen dat een jongen haar niet zo erg kon verwarren dat ze ineens niets meer durfde en zichzelf niet meer was.

Ze 'sprong' van de tafel af en liep naar Cameron toe. Ze zoende hem zachtjes, toen realiseerde ze zich dat ze wel degelijk iets voor hem voelde. Maar dat was niet de bedoeling, en het was al helemaal niet de bedoeling om dit lang te doen. Ze beëindigde de zoen en keek Cameron even aan. Het duurde echter niet al te lang voordat ze zich omdraaide en aanstalten maakte om weg te lopen, weg uit het lokaal. Gewoon terug naar de leerlingenkamer. Een grijns kon ze echter niet onderdrukken, en ze beet even op haar lip.

Ergens hoopte ze dat hij haar tegen zou houden, maar eigenlijk wilde ze ook wel weer dat hij haar gewoon liet gaan. Stel nou dát hij je tegen houdt. Wat wil je dan? Wat wil je eigenlijk bereiken met je actie? Allerlei vragen spookten door haar hoofd en ze verwarden haar alleen maar. In de korte tijd dat haar lippen de zijne hadden geraakt had alles zo eenvoudig geleken, maar niets was eenvoudig. In de verste verte leek het er niet eens op dat het eenvoudig was. Ze was als de dood voor relaties, en ze wilde helemaal niks voor hem voelen.

[greenlightning]

Hij had geknikt en was ergens wel opgelucht door haar antwoord. Hij wist dat ze loog, maar ze loog wel voor hem en dat was al heel wat. Hij had er deels spijt van dat hij haar had meegenomen en hier had laten luisteren, maar ook voor een groot deel niet. Het behoorde tot zijn wereld, en als hij haar daar deel van wilde maken, moest ze het weten.
Zijn hart verkilde en zijn bloed stilde. Haar deel maken van zijn wereld? Hij was al tijden van relaties af! Hij wilde geen vriendinnetje meer! Waarom dacht hij dit? waarom voelde hij dit?

Hij voelde zich opgelucht toen ze wegstapte en ademde diep in en uit, maar de warmte verdween niet. Hoe konden paniek en geluk samen vallen? Hoe kon zijn hart brandde van liefde en tegelijk vol zijn van afschuw? Hoe was het mogelijk dat hij dit wilde, maar haar liever de deur zou wijzen? Hij kon eht niet verklaren, zelfs hij, met alle informatie die hij had... had geen idee hoe hij dit moest oplossen.
Hij ademde diep uit toen ze naar hem toe kwam. Hij richtte zijn blik wat op, om haar aan te kijken. Zijn pupillen vergrootten zich, toen hij haar lippen op de zijne voelde. Het beantwoorden was zacht, en moest nauwelijks merkbaar zijn geweest. Het drong neit tot hem door wat er gebeurde, al bewoog er vanalles in zijn lichaam, ook plaatsen die al een tijdje on-actief waren geweest. Ze stapte van hem weg, gaf hem weer ruimte om te ademen. Hij bleef zitten, verstijfd. Ze moest nu weggaan. Hij moest alleen zijn, dit verwerken en vergeten. dan zouden de vlidners verdwijnen, want dit wilde hij helemaal niet. Absoluut niet.

Het leek alsof er minuten waren verstreken, maar toen hij zijn hand uitstak, voelde hij warme lichaam. Het kon maar een paar seconden geleden zijn geweest dat haar lippen op de hare waren. Hij kon ze nog proeven en voelen. Het brandde, op een fantastische manier. hij sloeg zijn arm om haar middel, en trok haar aan een arm op. Hij trok haar op het bureau, tot half op zijn schoot, zonder haar aan te kijken.
'Jij verward me,' kon hij enkel zeggen, voor hij zijn hoofd naar de hare draaide, haar kin zijn kant op duwde en zijn lippen op de hare plaatste.

[melien]

Plotseling leek alles in slow motion te gaan. Ze voelde zijn arm om haar middel. De zenuwkriebels - of vlinders of hoe je het ook wilde noemen - gierden ineens weer door haar lichaam. Ze voelde de sterke neiging om gewoon weg te lopen, en ergens wilde ze dit ook wel erg graag, maar het leek wel alsof haar lichaam niet mee deed. Een stem in haar hoofd kon nog zo hard schreeuwen, ze liet zich gewillig op zijn schoot trekken.

Eerst keek ze hem niet aan, maar toen hij iets zei kon ze niet anders. Ze wilde iets antwoordden, maar ze kreeg de kans niet. En jij mij pas.. Hij leidde haar echter af door haar te zoenen. Ze was verbaasd, blij en bang tegelijk. De raarste combinatie die ze sinds tijden had gevoeld. Ze sloot haar ogen en beantwoordde zijn zoen, al was het niet met volle overtuiging. Ze wist niet waar dit naar zou leiden, en als ze heel eerlijk was wilde ze niet dat het ergens toe zou leiden. Als het namelijk ergens toe zou leiden, zou het er naar leiden dat zij hem alleen maar weg duwde, uit haar leven bande. Dat deed ze altijd.

Ze tilde haar hand op, waarvoor wist ze eigenlijk niet meer toen ze het eenmaal had gedaan, maar ze verbrak de kus wel. Ze keek naar Cameron, zoekend naar woorden die zouden omvatten wat er in haar omging. "Dit.. is verkeerd." fluisterde ze uiteindelijk. Ze sloeg haar ogen neer en wilde niets liever dan vluchten, weg uit dat lokaal, weg van Cameron., maar ze bleef zitten.