Letting go isn't giving up {closed}

[melien]

Het feit dat haar broek droog was merkte ze pas op toen ze de pootjes van Dafd op haar hand voelde. Verbaasd keek ze naar de eekhoorn en pas toen had ze door dat ze William's hand nog vast had. Op het moment dat William haar hand los liet, liet ze ook de zijne los en besteedde in plaats daarvan maar even aandacht aan het beestje op haar schouder.
"Zo vreselijk ver weg is hij niet overgelopen." zei ze glimlachend. "Je moet alleen wel uitkijken dat je niet meer te vinden bent. Zometeen gaan ze nog bezorgd worden ook." zei ze daarna tegen het beestje. Pas daarna drong het echt tot haar door dat haar benen niet langer door een natte broek koud waren. Verbaasd keek ze naar haar broek. "Dank je." zei ze tegen William. "Oh werkelijk? Ik kan me niet echt voorstellen dat het vervelend is als mensen je proberen op te vrolijken." zei ze, bijna klonk het nog echt alsof er niks aan de hand was ook. Maar bijna is nu eenmaal niet helemaal. Ze probeerde iets leuks te bedenken om haarzelf af te leiden, maar om de een of andere reden was het enige wat haar te binnen schoot herinneringen met Nigel. Leuk mochten ze dan wel zijn, maar het hele punt om haar af te leiden en op te vrolijken werd daarmee compleet gemist.

[Madjic]

"Misschien, maar hij is nogsteeds overgelopen naar jou. Hij moest zich schamen." Hij zei het meer tegen het dier dan tegen Lily. Hij keek naar Dafd en glimlachte. "Sommige zullen nooit echt wel weg zijn. Dafd zal niet verdwijnen, he ventje?" Hij grijnste toen het diertje een plukje van Lily haar pakte en er even op knabbelde. Hij trok er zachtjes aan omdat hij er daarna op probeerde te klimmen.
"Geen dank. Straks word je nog ziek. En ik ben erachter gekomen dat als je alleen bent en je eenzaam voelt, het niet erg goed is als iedereen les heeft en jij niet." Zei hij rustig. Het klonk wel een beetje als een grapje, maar eigenlijk meende hij het echt. "Soms is het vervelend, als je niet vrolijk wilt zijn. Als je eigenlijk alleen maar met rust gelaten wilt worden." Hij haalde zijn schouders op. "Ik wilde helemaal niet dat mijn vrienden wisten dat het toen voorbij was met Teresia omdat ik geen zin had in hun medelijden, dat is ongeveer hetzelfde." Hij bukte zich en pakte een handje sneeuw, eronder was nog wat groen gras te zien. Hij maakte de sneeuw tot een bal en liet hem van de ene naar de andere hand rollen. "Dan ben je even bevroren." Zei hij toen met ene flauwe grijns en gooide de sneeuwbal weg.

[melien]

"Hij vindt me gewoon veel leuker dan jou." zei Lily met een flauwe glimlach. "En ik geef hem gelijk ook." voegde ze er aan toe, alhoewel ze het niet meende. Niet echt tenminste. Lily merkte het wel dat Dafd aan haar haar trok, maar ze negeerde het. Ze had er geen last van en dan vond ze het wel best. "Weet je dat zeker? Er moet toch wel iemand zijn die hem zou willen stelen? Dan verdwijnt hij toch wel hoor." zei ze bedenkelijk.
Over het feit dat ze anders nog ziek werd haalde ze lichtjes haar schouders op. "Ziek zijn gaat ook weer over." Het kon haar vrij weinig schelen. "Je hebt ook gewoon niks aan medelijden. Het enige wat daardoor zou kunnen gebeuren dat het nog erger wordt." zei ze. Het was niet echt iets wat ze tegen William wilde zeggen, veel eerder een gedachte die ze hardop zei.
Vanuit haar ooghoeken zag ze de sneeuwbal die William maakte. Daardoor kreeg ze een idee. Ze liep naar een rozenstruik toe en haalde er voorzichtig wat sneeuw af. Met haar rug naar William toe maakte ze een sneeuwbal. Gewoon om hem vervolgens tegen William aan te gooien.

[Madjic]

William was even stil, maar lachte toen. "Ik ook, maar dat wilt nog niet zeggen dat het eerlijk is. Je huisdier zou voor jou kant moeten kiezen, niet voor zomaar iemand die voorbij komt. Hij keek toe hoe Dafd een soort bergtocht begin om boven op Lilys hoofd te komen, een vreemde gewoonte die hij in de tijd had ontwikkelt. "Heb jij wel eens een eekhoorn proberen te vangen? Dat gaat echt niet hoor. Hij komt alleen naar mensen als ik in de buurt ben, stel ik loop nu weg dan komt hij mij achterna. Dus stel iemand probeert hem te stelen, dan vervloek ik hem of haar voor ze maar uit het oog verdwenen zijn." Hij haalde rustig zijn schouders op. "Dus ik ben niet zo bang dat hij zomaar verdwijnt." Hij stopte zijn handen in zijn zakken, omdat ze wat koud waren geworden door de sneeuw. Hij glimlachte kalm naar haar toen het hem opviel hoe snel zij vrolijk was geworden en dat hij voor het eerst in tijden echt rustig was. Hij had gewoon echt weer rust in zijn hoofd en lichaam... Hij haalde even adem om iets te zeggen erover, maar toen hij zijn mond opende reageerde hij alleen maar gewoon op haar. Iets wat hem behoorlijk verbaaste. " Ziek zijn gaat wel over, maar de eenzaamheid ervan is vaak heel erg vervelend. Maar inderdaad, aan medelijden heb je niets. En ik vind dat mensen je proberen op te vrolijken vaak hetzelfde. Ze doen het omdat ze eigenlijk medelijden met je hebben." Hij wreef even over zijn slaap en keek naar de witte omgeving. Het was gek dat een plek die in de zomer zo rijk aan kleuren is, in een ander jaargetij ineens maar een kleur bezit. Eigenlijk was het iets heel stoms om over na te denken, maar het floepte gewoon ineens in zijn hoofd op. Hij vergat daardoor even op Lily en Dafd te letten, maar het was ook weer niet alsof hij echt op ze moest letten. Hierdoor kwam de sneeuwbal vrij onverwachts, al ging er wel een belletje in zijn hoofd rinkelen. Hij reageerde echter te traag en kreeg de bal op zijn borst. Hij keek er eerst geschrokken naar, maar maakte toen een sprongetje van schrik. "Ah koud!" Riep hij en probeerde de sneeuw die in zijn jas terecht was gekomen eruit te vissen.

[melien]

"Ik ben ook niet zomaar iemand die voorbij komt. Sterker nog, jullie kwamen voorbij." ging Lily rustig tegen hem in. Het ging compleet aan haar voorbij dat hij haar gelijk had gegeven. Maar dat maakte nou niet echt een verschil. Lily's aandacht werd nu toch wel degelijk getrokken door het kleine beestje dat haar haar probeerde te beklimmen. Ze probeerde om hem in haar gezichtsveld te krijgen, maar dat werkte niet echt. "Wat ben je allemaal aan het doen ukkie?" vroeg ze, alsof Dafd nog werkelijk zou antwoorden ook. Uiteindelijk gaf ze maar op om erachter te komen wat de eekhoorn aan het doen was en richtte haar aandacht weer op William. "Nee heb ik niet. Was ik ook niet echt van plan. En daarbij is het niet eens nodig zoals je ziet. Ze komen wel naar mij toe." zei ze glimlachend.
Ze keek hem met lichte verbazing aan. "Ik weet niet wat jij doet als je ziek bent, maar als ik ziek ben ben ik geen enkele keer alleen. Al is het maar omdat de rest van mijn familie zo overbezorgd is en er altijd wel iemand is om op mij te letten zodat ik in bed blijf totdat ik beter ben." Even keek ze bedenkelijk. "Ok, ziek zijn is wel vervelend." concludeerde ze. Het kon toch behoorlijk vervelend uitpakken om de 'enige dochter van' te zijn. Op het opvrolijken en het medelijden hebben reageerde ze niet meer. Hij had gelijk en om er nou nog iets over te zeggen was gewoon verspilde adem.
Lily kon er niets aan doen, ze moest lachen om William's reactie. "Het is sneeuw, wat verwacht je? Natuurlijk is het koud. Daarom is het ook zo leuk om in de winter eerst buiten te bevriezen en dan binnen lekker van warme chocolademelk te genieten bij het haardvuur onder een deken." zei ze grinnikend.

[Madjic]

"Klopt daarom ben ik niet bang dat je hem meeneemt. Ik hoop het tenminste niet, want het lijkt erop dat hij je erg aardig vind." William grinnikte terwijl hij toekeek hoe Dafd moeilijk deed. Hij had even de neiging om hem uit haar haren te vissen, maar besloot dat ze het zelf maar moest doen als ze het echt vervelend vond. "Hij houd er nou eenmaal van om op het hooste punt te zitten, da t hij daarbij op iemands hoofd moet gaan zitten maakt hem niets uit."
Hij haalde zijn schouders op. "Ik had mijn broertje, maar die moest over het algemeen wel naar school. En wat mijn moeder betreft, ik liet haar niet eens in mijn buurt komen als ik ziek was, ik wilde haar niet het plezier geven ervan te genieten." Hij grinnikte zacht. "En ja, dan ben je soms wel een beetje eenzaam als je ziek bent. Maar ik had het er eigenlijk over dat je hier ziek bent en dan alleen. Ik neem toch aan dat je vriendinnen wel naar de les moeten en dan heb je toch niet veel mensen om je heen neem ik aan." Hij grinnikte, zijn humeur onaangestast doordat hij wat over zijn moeder moest vertellen. Het kwam namelijk niet echt bij hem op dat ze het niet wist, naar zijn gevoel was het ook helemaal niet belangrijk en stond er daarom nooit echt bij stil.
"Ja ik had het wel verwacht, maar niet dat je het zou gooien! Je bent helemaal niet lief tegen me en gooide niet eens naar jou." Hij haalde een beetje opgelucht adem toen het ijs smolt en enkel het shirt onder zijn jas nat maakte. Maar hij besloot het hier echter niet bij te laten. Hij bukte zich om een hand sneeuw te pakken en kwam toen overeind. Maar toen hij een bal gevormt had bedacht hij zich. "Nee, ik ben niet zo gemeen als jij bent." Hij liet de bal uit zijn handen vallen en liet zijn hoofd even handen. Maar meteen daarna, met zijn hoofd nog even naar de grond gericht, rende hij op haar af. "Ik ben veel gemener!" Riep hij lachend toen hij zijn armen om haar middel wilde gooien en haar met zichzelf mee op de grond te laten vallen.

[melien]

"Zelfs als ik hem meeneem krijg je hem wel weer terug. Hij past veel te veel bij je. En daarbij weet ik niet hoe blij mijn uil er mee zou zijn als ze ineens vervangen werd." zei Lily grinnikend. De verleiding bestond wel om gewoon de eekhoorn mee te nemen. Alhoewel het dan waarschijnlijk alleen bedoeld was als excuus om William opnieuw op te zoeken. Toen ze zich dit realiseerde schrok ze toch wel lichtjes. Daardoor hoorde ze niet eens wat hij zei over Dafd die altijd op het hoogste punt moest zitten. Hoe kwam ze er ook in hemelsnaam bij? In gedachten probeerde ze uit te vogelen waar ze mee bezig was waardoor ze even compleet vergat waar ze überhaupt was.
William's stem haalde haar echter stukje bij beetje weer terug naar het rozenperk. Met lichte verwarring in haar ogen keek ze hem opnieuw aan. "Kan wel." mompelde ze. Wat hij had gezegd was maar half tot haar door gedrongen en daarbij wist ze niet wat ze er anders op moest antwoorden. Rustig plukte ze Dafd uit haar haren en keek bedenkelijk naar het beestje in de palm van haar hand. Met een ruk keek ze echter William weer aan met een uitdagende grijns op haar gezicht.
"Kom op. Het is winter, er ligt sneeuw. Je zou toch moeten kunnen bedenken dat iemand op een gegeven moment een sneeuwbal tegen je aan gooit. En daarbij kan hij niet eens hard zijn aangekomen dus moet je je niet aanstellen." zei ze vrolijk. Haar dilemma van daarnet zette ze maar even helemaal uit haar hoofd. Erover nadenken had geen zin. Dat was wel zeker. Lily had Dafd al willen beschermen toen William de sneeuwbal niet gooide. Verbaasd keek ze naar hem. Waarom hij hem niet gooide was haar een raadsel. Toen hij echter op haar af kwam had ze net genoeg tijd om de eekhoorn in de sneeuw neer te zetten voordat ze op de grond viel door William. Ze slaakte een kleine kreet die al gauw overging in lachen. "Noem je dit gemeen? Het sneeuw is lekker zacht hoor.." zei ze terwijl ze de tweede helft van de zin weer inslikte. Ze veegde een pluk haar uit haar gezicht terwijl ze William lachend aankeek. Met de hand - waarmee ze gemakkelijk bij de sneeuw kon - schepte ze wat sneeuw op en gooide dit in William's gezicht.

[Madjic]

Dafd was net boven op haar hoofd toen hij haar handen om zijn lichaampje voelde. Hij slaakte een piepje uit en probeerde haar haren nog te pakken, maar het lukte niet zo goed als hij wilde. Hij was even bang dat er iets zou gebeuren, maar hij merkte dat het veilig was waar hij naartoe werd gebracht. Zijn oogjes keken haar wat nieuwsgierig aan en keek toen om naar zijn baasje. Toen deze in een vaartje naar hen toe kwam wilde hij heel graag weg, maar het was dat Lily daar zelf al voor zorgte. Zodra hij op de grond was maakte hij zich uit de voeten.

William knikte vaag, het zou hem nog niet eens zoveel zorgen baten als ze hem mee zou nemen. Daarbij zou Dafd zijn weg terwijl wel vinden als hij het bij haar niet meer leuk vond. Hij merkte niet dat ze zijn verhaal niet gehoort had. Maar het had hem ook niet veel uitgemaakt als hij het wel had gemerkt. Een onbelangrijk deel uit zijn leven was voor hem ook niet altijd de moeite waard om naar geluisterd te worden.
Toen zijn armen zich om haar middel sloten en hij zich voorover liet vallen gleden zijn voeten ook een beetje uit en viel hij niet langer expres. Hij lachte toen ze de sneeuw raakte. "Nee, het was ook niet zo gemeen bedoelt. Ik ben dan ook veel te lief om..." De rest van de zin werd verstoord door de sneeuw in zijn gezicht. Hij schudde zijn hoofd om het weg te halen en keek haar wat beledigd aan. "Nou ja zeg!" Hij werkte zich een beetje omhoog en pakte haar handen vast. "Zo, dat is beter." Zei hij toen hij haar handen tegen de grond aangedrukt hield ."Nou geen sneeuw meer tegen mijn luichaam, dat is niet zo fijn en erg koud. Daarbij word ik liever niet ziek."

[melien]

"Je wordt heus niet ziek van een beetje sneeuw hoor. En ik geloof toch echt dat jij degene bent die zojuist in de sneeuw ging liggen." zei Lily lachend. Het stoorde haar absoluut niet dat hij haar polsen vast had. Met twee oudere broers was je tenslotte niet echt anders gewend. "En als je al ziek wordt kom ik wel gezellig langs." voegde ze er nog aan toe. Met een vrolijke twinkeling in haar ogen keek ze hem aan. Ze sloeg haar benen om hem heen om vervolgens haar gewicht zo te verplaatsen dat zij niet langer degene was die in de sneeuw lag maar de rollen nu omgekeerd waren.
"Sorry, maar James en Albus vinden het maar al te leuk om mij te vloeren. Dus je zult wel wat beters moeten bedenken dan mijn handen tegen de grond houden." zei ze vrolijk terwijl ze hem aan keek. De sneeuw die onder haar trui was gekropen negeerde ze volkomen. Binnen zou ze wel een lekker warm bad nemen of iets dergelijks. In ieder geval was er nog tijd zat om weer op te warmen. "Trouwens, nu is er alleen maar meer sneeuw tegen je lichaam. Waar ben je toch mee bezig?" vroeg ze met een vrij uitgestreken gezicht. Het feit dat ze net nog had zitten huilen om Nigel was alweer naar de achtergrond verdwenen. Het leek ineens gewoon niet meer belangrijk.

[Madjic]

"Nee, maar ik word wel ziek van sneeuw in mijn gezicht als je zo doorgaat." Lachte hij. HIj was niet echt bang om niet te worden, maar hij had geen andere rede om de sneeuw niet leuk te vinden. En nu had hij nog een rede om een beetje bij haar in de buurt te zijn... Hij kon er even niet opkomen waarom hij nou ook alweer bij haar in de buurt wilde zijn, maar het was wel prettig. "Of we worden samen ziek. Dat is natuurlijk ook een idee." Grinnikte hij.
Hij keek haar verbaast aan toen hij ineens degene was die met zijn rug op de grond lag. "Ja, dat had ik natuurlijk ook nog kunnen bedenken. Ik ben niet zo goed in houdgrepen zie je maar weer." Grinnikte hij, maar deed geen moeite om haar van zich af te duwen. Hij vond het ergens zelf fijn. Hij bedacht zich dat hij ook bij deze gedachte nmaar niet te lang stil moest staan en grijnste maar naar haar. Maar mee hij in haar ogen keek merkte hij dat hij er wel degelijk over nadacht en liet uit verbazing zijn handen open gaan, waardoor hij haar handen vrij liet. Hij keek haar, verbaast van wat zijn hoofd met hem deed, aan en slikte even. "Dat probeer ik nog uit te vogelen." Zei hij zacht. Hij kwam ineens wat omhoog om zijn lippen een seconde tegen te hare aan te drukken en zich daarna met nog grotere verbazing terug in de sneeuw te laten zakken.