|
|
Post by melien on Nov 30, 2008 20:24:18 GMT 2
De eerste sneeuw was de nacht daarvoor gevallen. Maar koud was het niet. Vond Lily tenminste. Het was raar om nu weer in het rozenperk te zijn. In stilte was ze op datzefde bankje gaan zitten waar ze Nigel had ontmoet. Uit haar jaszak haalde ze die verdomde brief die ze maar niet weg kon gooien. Het mocht dan wel al een paar dagen geleden zijn dat ze hem had gekregen, maar gehuild had ze nog steeds niet. Het was raar. Ze ademde wat schokkerig uit toen ze haar toverstok tegen het stuk perkament hield. Met moeite kreeg ze de goede spreuk over haar lippen waardoor het perkament vlam vatte.
Terwijl de vlammen het papier consumeerden kwamen de tranen nu alsnog. Langzaam rolde een traan over haar wang, maar ze besteedde er geen aandacht aan. Haar blik was gevestigd op de brief die in brand stond. Hem los laten deed ze niet. Ze kon het niet. Ze kon Nigel niet loslaten. Aan de ene kant was ze ontzettend boos op hem, maar aan de andere kant kon ze niet ontkennen dat ze nog steeds gevoelens voor hem had. Uiteindelijk borg ze haar toverstok wel op en liet ze het perkament ook los. Haar handen wilde ze er niet aan verbranden. Alhoewel ze het gevoel had dat ze dat al had gedaan.
|
|
|
|
Post by Madjic on Nov 30, 2008 20:42:45 GMT 2
Gefasineerd door het witte poeder sprong een eekhoorntje over de sneeuw. Hij was over het algemeen licht genoeg om overal makkelijk overheen te lopen. Maar net een stukje... hij maakte weer een sprong, maar zodra hij het sneeuw raakt zakte hij erdoorheen. Hij verdween even, maar na even kwam enkel zijn kopje uit het gat. Het was helemaal wit en een beetje geschrokken. Maar nu had hij wel weer iets nieuws dat hem fasineerde, want niet ver van hem zag hij de gele en oranje kleuren van vuur.
Hij sprong het gat uit en loiep er voorzichtig heen. Hij was wat terughoudend omdat er iemand bij was. Een meisje dat hij niet helemaal kende. Hij bleef even doodstil staan en keek haar behoudzaam aan. Uit angst bleef hij staan waar hij stond.
Een heel stuk van het beestje vandaan liep de eigenaar van het knaagdiertje. WIlliam had er allemaal geen erg in dat Dafd weer eens weg was, die kwam uiteindelijk toch wel weer terug.
Hij hield zijn handen in zijn zakken en keek naar de wolkjes lucht die uitblies. Hij zuchtte, een grotere wolk kwam. Hij zuchtte zijn hoofd en vroeg zich af of hij ooit nog ergens heen zou kunnen zonder er herinneringen aan te hebben.
|
|
|
|
Post by melien on Nov 30, 2008 21:15:27 GMT 2
Nog steeds had ze haar blik niet van de brief - of eerder wat er nog van over was - afgehaald. Toch streek Lily met haar handen even haar tranen weg, niet dat dat echt heel veel hielp. Plotseling zag ze iets bewegen in haar ooghoek en keek geschrokken opzij.
Toen het echter alleen maar een eekhoorn bleek te zijn blies ze haar adem opgelucht uit. Dat het een wolkje vormde in de koude lucht had ze niet eens door. Stilletjes bewoog ze haar hand rustig richting het eekhoorntje. Om de sneeuw die op het hoofdje zat moest ze toch glimlachen. Alhoewel het niet echt een vrolijke glimlach te noemen was. Het idee dat het het een of andere huisdier van iemand was kwam niet eens in haar op.
De vlammen doofden langzaam toen het perkament op was. Alles wat er nog over was en kon getuigen van de brief die haar leven op zijn kop had gezet was een plasje water doordat de hitte van het vuur de sneeuw hadden laten smelten. Toen ze haar blik daar weer op richtte waaide er een vlaag van woede door haar heen. Ze stond abrupt op, maar zodra ze een klein beetje in de sneeuw weg zakte greep een gevoel van machteloosheid haar.
Ze liep een paar stappen weg van het bankje en van de plas water om vervolgens weer neer te ploffen in de sneeuw. Dat haar broek daardoor nat zou worden kon haar niet schelen. Ze trok haar knieën op en liet haar tranen gewoon de vrije loop. Zachtjes snikkend keek ze voor zich uit, niet wetend dat ze niet alleen was in het rozenperk. Had ze het wel geweten was ze hoogstwaarschijnlijk daar weg gelopen, of had ze in ieder geval tegen haar tranen gevochten. Het was in haar ogen al erg genoeg dat het haar zo had verrast dat hij er vandoor was gegaan. Het was tenslotte niet de eerste keer.
|
|
|
|
Post by Madjic on Dec 1, 2008 0:34:39 GMT 2
Dafd stak zijn kopje wat naar voren naar haar hand, nieuwsgierig en toch een beetje vertrouwen in mensen. Misschien voelde hij ook wel een beetje dat ze zich niet helemaal goed voelde en wilde hij haar een beetje geruststellen, maar dat was niet echt van een eekhoorn af te lezen. Maar toen ze ineens opstond schrok hij zo dat hij meteen wegverdween terug het gat in. Weggedoken en bang bleef hij zitten. Tot het geluid van haar gesnik tot hem doordrong. Opnieuw kwam zijn koppie omhoog en keek naar haar. Daarna vluchtte hij het gat weer uit, hij rende
terug waar hij vandaan kwam.
William wilde eigenlijk een weggetje inslaan, maar bleef even staan om te zien of hij Dafd zag. Maar de kleine was zo snel niet te bekennen waardoor hij toch nog verder liep. Pas toen er iets in zijn haren vloog bleef hij geschrokken stilstaan. "Beest doe normaal!" Riep hij boos en greep naar zijn hoofd. Maar het enige wat hij vast had waren zijn haren, Dafd was veel te snel en stond al weer op de grond. Hij bleef op het paadje staan dat naar Lilly leidde. William keek hem eerst boos, maar toen verbaasd aan. "Wat is er nu weer? Wil je daar soms heen?" Hij schudde zijn hoofd en liep het beestje toen achterna.
Hij was al snel afgeleid door zijn eigen gedachtes om op de omgeving te letten, tot hij iemand zag. Blijkbaar wilde zijn onderbewustte toch dat het hem opviel. Hij trok een wenkbrauw op en liep op een drafje verder. Maar toen hij haar herkende bleef hij staan, een sombere uitdrukking kwam op zijn gezicht. "Ik hoorde dat hij weer weg is gegaan." Fluisterde hij en deed een paar stappen naar voren zodat hij achter haar stond. Hij hurkte neer en legde zijn handen troostend op haar schouders. Dafd was ondertussen op zijn schouders komen zitten en keek mee naar het,voor hem onbekende, meisje.
|
|
|
|
Post by melien on Dec 1, 2008 8:14:10 GMT 2
Lily hoorde iets, maar ze registreerde het niet. Ook dat het beestje er alweer vandoor was had ze niet door. Het kon haar eigenlijk ook vrij weinig schelen. Pas toen William's stem tot haar doordrong en hij zijn handen op haar schouders legde keek ze geschrokken op. Toen ze hem echter herkende ontspande ze zich weer en wist iets van een glimlach tevoorschijn te toveren. "Hey." zei ze zachtjes.
Voor heel even vroeg ze zich af hoe hij het wist, maar al gauw realiseerde ze zich dat het eigenlijk alleen maar logisch was dat hij het wist. Als er ineens iemand van school verdween zou dat echt niet lang geheim blijven. Ze knikte en veegde opnieuw de tranen weg. "Ja alweer. Het zou me toch eigenlijk niet meer moeten verbazen." ze zei het meer tegen zichzelf dan tegen William.
Toen ze weer naar hem keek merkte ze pas het eekhoorntje op zijn schouder op. "Oh vandaar." mompelde ze en aaide het beestje toch even. Om de een of andere reden maakte de aanwezigheid van William haar stukken rustiger. Alhoewel ze ondertussen maar al te graag wilde dat die pijn er niet was.
|
|
|
|
Post by Madjic on Dec 1, 2008 17:06:38 GMT 2
William glimlachte terug als antwoord op haar begroeting en haalde een hand van haar schouders zodat ze zich gewoon omdraaien. "Natuurlijk kan het je nog wel verbazen. Doordat hij terug kwam zou je juist denken dat hij het daarna niet weer zou doen..." Hij glimlachte. Hij kende haar situatie een beetje. Toen Teresia voor de tweede keer verdween was hij weer zo in paniek als de keer daarvoor. "Het goed pijn waarneer iemand gaat die je hart nog heeft, dan maakt het niet uit voor de hoeveelste keer het dan is." Hij glimlachte toen ze Dafd aaide, maar keek wel even verbaasd. "Wat vandaar?" Vroeg hij met dezelfde verbazing.
Dafd deinste eerst even terug voor de hand, maar toen ze hem raakte kroop hij toch wel weer terug naar haar toe. Hij snak zijn neusje tegen haar hand aan en maakte een vrolijk geluidje.
|
|
|
|
Post by melien on Dec 1, 2008 18:50:57 GMT 2
Liy draaide zich naar hem om. De sneeuw die daardoor in haar schoenen terecht kwam negeerde ze volkomen. De kou deed haar erg weinig daarbij was ze er niet eens mee bezig. Ze schudde haar hoofd. "Het zou gewoon niet moeten. Sowieso zouden mensen niet gewoon ineens moeten verdwijnen." zei ze. Alhoewel ze er niet echt over sprak leek het wel te helpen. In eerste instantie had ze zich alleen gevoeld, maar langzamerhand merkte ze wel dat het onzin was. Er waren nog genoeg mensen waar ze wat aan had. En die zouden niet zomaar verdwijnen. Dacht ze tenminste.
"Oh gewoon. Hij kwam net al kijken, maar de meeste eekhoorns houden nu toch echt wel winterslaap zover ik weet.." zei ze terwijl ze haar blik weer even op de eekhoorn vestigde. Ze kwam zichzelf toch best wel dom voor dat ze daar daarnet niet aan had gedacht. Sowieso vond ze het dom van zichzelf dat ze had gedacht dat Nigel dit keer wel zou blijven. Ze veegde de tranen weg en was toch wel een beetje opgelucht toen ze merkte dat ze niet meteen door nieuwe vervangen werden.
|
|
|
|
Post by Madjic on Dec 1, 2008 22:21:51 GMT 2
William glimlachte zacht. "Vertel mij wat, ik heb er lang genoeg over na kunnen denken om te bedenken dat het inderdaad gewoon niet klopt. Maar helpt het om hier in de kou te zitten? Kom op, straks word je nog helemaal doorweekt." Hij stond op en stak zijn hand naar haar uit. Hij wist niet waarom, maar hij voelde een vreemde woede om Nigel. Hij zou Lily niet zo moeten verlaten, dat klopte gewoon niet. En daarbij vond hij het verschrikkelijk dat hij haar daardoor zoveel pijn deed.
Hij keek even naar zijn huisdiertje. "Ach ja, Dafd vind het sneeuw veels te interesant om te gaan slapen. En het blijkt ook nog ergens goed voor te zijn, want anders was ik een andere kant opgelopen dan hierheen." Hij keek weer naar Lily en lachte even zacht toen hij haar opluchting zag. "Je moet gewoon sterker zijn dan te blijven treuren om een jongen die je zo behandelt. Dan had hij maar niet zo stom moeten doen en gewoon hier moeten blijven."
|
|
|
|
Post by melien on Dec 1, 2008 23:10:49 GMT 2
Met een lichte verbazing keek ze naar haar broek die inderdaad behoorlijk nat was. Lily schudde haar hoofd aangezien ze het niet eens door had gehad. Ze pakte Williams hand aan en stond op. "Het helpt niet nee. Alhoewel het maar water is en je nooit weet wie je tegenkomt." zei ze zachtjes. Waarom ze het zei was een raadsel alhoewel het maar al te prettig was dat William er was. Nog geen tien minuten geleden had ze er alles aan gedaan om alleen te zijn, maar nu was ze toch blij dat ze niet door had dat William ook in het rozenperk was.
"Sneeuw is ook interessant. Daar geef ik hem maar al te groot gelijk." zei ze. Haar blik ging opnieuw naar de eekhoorn, maar vlak daarna dwaalde deze alweer af naar de rozenstruiken die bedekt waren met een dun laagje sneeuw.
Zijn woorden raakten haar. Alhoewel ze tegen Cameron was uitgevallen toen hij iets soortgelijks had gezegd, bij William wist ze alleen maar zeker dat hij gelijk had. Langzamerhand begon het haar zelfs te irriteren dat het zo'n pijn deed, maar ze kon er niks aan doen. Ze knikte, maar voor de rest reageerde ze er niet op. Haar gedachten waren namelijk alweer ergens anders aanbeland. Ook dat ze zijn hand nog niet had los gelaten had ze niet door.
|
|
|
|
Post by Madjic on Dec 1, 2008 23:25:45 GMT 2
William knipoogte enkel als reactie. Hij keek even naar haar natte broer en schude zijn hoofd. 'That won't do." Met zijn vrije hand viste hij zijn toverstok tevoorschijn en keek toen weer in haar ogen. "Even iets doen voor je straks nog ziek word." Hij wees zijn stok naar haar broer en dacht de spreuk. De donkere plekken verdwenen langzamerhand een beetje. "Dat is beter."
Dafd besloot gebruik te maken van de brug die William en lily maakte door elkaars handen nog vast te houden. Hij trippelde via Williams arm naar beneden en snuffelde even aan Lily's hand. Maar blijkbaar besloot hij dat het goed was, want hij liep rustig over haar hand heen en beklom haar arm om op haar schouder te gaan zitten.
William grinnikte zacht. "Overloper." Zei hij tegen het beestje en keek daarna naar hun handen. Even fronste hij zijn wenkbrauwen, maar het was maar van korte duur. Hij richtte zijn blik op haar gezicht voor hij haar hand losliet en zijn andere arm om haar schouder sloeg. "Kom op, je moet aan iets leuks proberen te denken. Het is nooit goed om te lang in een dip te blijven, dan beginnen mensen zich zorgen te maken en gaan ze vervelend doen om je op te vrolijken."
|
|
