Don't know why {Kyra & Thomas}

[greenlightning]

'Ik ben neit boos,'zei Kyra kalm en keek hem aan. 'Jij blijkbaar wel. Ik ben neit zo belangrijk voor je als ik dacht. Bij lange na neit zo belangrijk als je voor mij bent. Ik ben blij dat dat nu duidelijk is. Je heoft je geen zorgen te maken. ik zal je nooit meer lastig vallen.'
Samen met woede ook verdriet, maar het toonde zich niet. Ze was kalm en koud, zoals altijd, zelfs al straalde ze dezelfde warmte naar hem uit, die ze al jaren uitstraalde. Voor haar was er nog steeds vriendschap.

[Krista -]

"Ik bén niet boos!" riep Thomas wanhopig en ging met beide handen naar zijn hoofd nu. "echt niet.. alleen.. verward" voegde hij er dan langzaam aan toe en keek Kyra vragend aan. Zelf snapte hij ook niet meer waar hij mee bezig was.

[greenlightning]

Kyra keek hem even aan en liet zich toen op haar knieen voor hem neerzakken.
'Wat is er dan allemaal? gaat het om dat dooddoener zijn? daar heeft Draco het ook steeds over. Sinds zin zusje is vermoord wil hij er niks meer mee te maken hebben, maar hij is bang dat Voldemort anders ook zijn broertje vermoord, of zijn ouders. Is dat ook waar jij mee zit?'
Ergens begreep ze het. Zou zij ook neit alles doen om Kelian en Kaitlin te redden?

[Krista -]

Thomas zweeg en wierp een blik op Kyra beneden hem, trok een moeilijk gezicht, en knikte toen van ja. "Voldemort was gewoon iets.. van vroeger" zei hij dan en glimlachtte zwak. Helaas waren zijn ouders nog wel overtuigd van het feit dat Voldemort goed was, en daar tegen in gaan durfde hij niet.

[greenlightning]

Kyra glimalchte stralend naar hem. 'eindelijk! Ik ben neit meer de enige!'
Ze sprong lenig op, met haar armen i de lucht en legde die vervolgens in ahar nek.
'Heb je enig idee hoe irritant eht al die jaren voor mij was om jullie gezeur over Voldemort aan te horen? ik ben geen schaap, ik volg geen kude en Voldemort dus ook niet. Blij dat ik eindelijk eens iemand heb die me begrijpt. Al zou het fijn zijn als hij dat ook zou inzien en stopte met me te negeren en me weer als vriend zou zien.'
Ze keek hem wat uitdagend aan, maar er zat geen woede meer. Hij ad veel meegemaakt.

[Krista -]

"Het spijt me" herhaalde Thomas schaapachtig, voor zijn gevoel voor de 100ste keer en glimlachtte even kort naar Kyra. "Ik ben ook geen.. kuddedier meer". Hij zonk naast haar neer op de grond en liet zijn kin op zijn knieen rusten. "en je broer en zus dan..? vinden die het goed?". Vragend keek hij haar aan.

[greenlightning]

Kyra grinnikte. 'Ze hebben eht maar goed te vinden. Lele weet dat ik de menigte niet volg en graag mijn eigen zin doordram. Kaykay weet wel wat ik van Voldemort en zijn chantage plannen vind. Ik vrees dat mijn zusje iets midner haar mond hierover zou weten te houden dan hij.'
Ze haalde haar schoduers op. 'Ik ben geen dooddoener, dat weten ze wel.'

[Krista -]

"Gelukkig" zei hij en glimlachtte even zwak, en staarde dan omhoog naar de hemel en aarzelde dan en zuchtte even. "Ik probeer zo veel mogelijk alles van Ryanne te vergeten, maar ik heb vier jaar met haar gehad dus dat gaat.. lastig"

[greenlightning]

Kyra knikte. 'Ik heb er altijd zo vreemd naar gekeken, maar ik snap het wel. Als je echt van iemand houdt en die persoon is dan opeens weg... Ze was heel anders dan je dacht, of niet? Alles wat er gebeurde.. je leek zo verbaasd. Het is toch vreemd, dat degene die haar eht beste hoorde te kennen, de enige was die niet inzag hoe.. gek ze was.'
Ze had zachtere woorden willen kiezen, maar kon het niet. Ze had Ryanne altijd gehaat om wie ze was, maar ook omdat ze met Thomas had.

[Krista -]

Thomas zweeg en haalde zijn schouders op. "Ik was het met haar eens.. lang" mompelde hij dan in zichzelf "Maar ik heb er spijt van" voegde hij er dan haastig aan toe en glimlachtte even. "het is vreemd.. ik denk dat ik blind was. Ofzo". Niet letterlijk natuurlijk.