|
|
Post by greenlightning on Oct 23, 2007 18:34:27 GMT 2
'En toen waren we op onze eigen wereld. Een eigen planeet waar niemand ons ooit zal storen. Mijn vader komt nooit persoonlijk, hij stuurt bediendes en die komen niet eens de vleugel binnen zonder toestemming. Mijn zus zou het kunnen, maar ze is slimmer dan binnen komen, als wij samen zijn. Mijn broers komen hier ook niet. De kleintjes worden opgevreten door mijn wolf als ze het wagen.'
Hij draaide zich om en floot zachtjes. Een gitzwarte gedaante kroop uit een donker gat onder een kast. De wolf was zeker een schoonheid. Kalm en ongevaarlijk, maar schijn was bedriegelijk.
'Ga Wraak. Laat niemand door.'
De wolf gromde en toonde zijn tanden. Toen schoot hij langs Carmen heen. De deuren gingen automatisch open om hem door te laten en slote zich weer achter hem.
|
|
|
|
Post by Madjic on Oct 23, 2007 18:43:32 GMT 2
Carmen draaide zich om en keek de wolf na. "Helmaal alleen, dat heeft nog nooit zo goed geklonken denk ik." Ze keek hem rustiger aan dan dat ze zich voelde. "En wat gaan we in ons eigen wereldje doen?" Even glanste er een uitdagende blik in haar ogen.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Oct 23, 2007 19:06:20 GMT 2
Miquel rilde door haar blik. Met een even uitdagende glimlach stapte hij naar haar toe en sloeg zijn armen om haar middel. 'Hier kunnen we alles doen, wat we buoiten niet konden. Niemand kan ons hier zien.' Hij kuste haar nek en sabbelde zacht aan haar oor. 'Of horen.'
Hij liet zijn handen zacht over haar billen glijden. DE jurk stond haar prachtig en het voelde zelfs nog beter aan.
|
|
|
|
Post by Madjic on Oct 23, 2007 19:25:12 GMT 2
Haar ogen vielen halfdicht en legde haar handen in zijn nek. Ze ging met haar hand door zijn haar en met de andere zacht over de haartjes in zijn nek. "Ik zal stil zijn, ik wil niet dat je doof word." Fluisterde ze.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Oct 23, 2007 19:26:52 GMT 2
Miquel gromde en beet zachtjes in haar nek. 'Maak maar zoveel geluid als je wil. Ik hoor je graag. Ik wil weten of je eht fijn vind. Ik wil weten of je het wil, even graag als ik.'
Hij duwde zijn bekken dicht tegen haar aan, zodat ze zijn hardheid kon voelen. Verlangen, sterker dan ooit, wetend hoe fijn het was met haar.
|
|
|
|
Post by Madjic on Oct 23, 2007 19:33:46 GMT 2
Er kwam een soort van zachte kreun uit haar keel. "Je bent gemeen." Fluisterde ze en strok zacht aan zijn haar. "En alles wat jij doet is geweldig, dat weet je."
|
|
|
|
Post by greenlightning on Oct 23, 2007 19:36:07 GMT 2
Miquel voelde haar goedkeuring en tilde haar zo op, dat haar benen om zijn middel sloegen. Hij was sterk, en ze woog weinig, dus het was geen moeite om haar naar zijn bed te dragen en haar zacht op het matras e laten zakken. Langzaam trok hij zijn trui uit over zijn hoofd. Zijn zwarte krulletjes raakte een beetje door de war, maar het deerde hem niet. Hij glimlachte naar haar, leifdevol en vol verlangen. Het shirt spande om zijn borst.
|
|
|
|
Post by Madjic on Oct 23, 2007 19:42:25 GMT 2
Carmens borst ging versneld op en neer vertel ze naar Miquel keek. Maar liet in niets blijken dat ze zelf de jurk uit zou trekken. Ze keek hem alleen in zijn ogen aan en onderdrukte een gemene en uitdagende grijns, maar die scheen nog een klein beetje door rond haar rond.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Oct 23, 2007 19:45:24 GMT 2
Miquel glimlachte nog steeds. Hij trok langzaam zijn shirt over zijn hoofd, zodat zijn gespierde buik en borst te zien waren. Nonchalant gooide hij het shirt achter zich op de grond. Hij liep op zijn gemak naar haar toe. Met een hand trok hij zijn riem los. Hij ging voor haar staan. Zwijgend, enke glimlachend.
|
|
|
|
Post by Madjic on Oct 23, 2007 20:08:52 GMT 2
Carmen grinnikte. "Tweede keer en in vind het nog steeds... vrij eng. Maar toch ook weer helemaal niet." Ze keek even naar het plafon. "Je bent langzaam." Mompelde ze toen plagend en keek hem uitdagend aan.
|
|
