|
|
Post by greenlightning on Oct 24, 2007 1:37:23 GMT 2
Miquel wilde haar opnieuw strelen maar bedacht zich. Familie problemen waren zo nieuw voor hem. Hij had geen mdoer meer en een irritante stiefmoder, maar eigelijk beviel zijn gezin hem wel. Hij haalde even diep adem en blies die langzaam weer uit.
'Het spijt me. Alcohol kan erge dingen met mensen doen, daar heb je gelijk in. Ik wou dat je dit nooit mee had heoven maken.'
Puur instinctief sloeg hij zijn armen om haar heen en trok haar bij zich op schoot. Hij omhelsde haar stevig en aaide over haar rug.
|
|
|
|
Post by Madjic on Oct 24, 2007 1:40:29 GMT 2
Carmen lefde haar hoofd tegen zijn schouders. "Mijn vader stond er soms bij." Ze voelde tranen in haar ogen prikken. "Maar hij deed nooit iets, hij deed alsof het de normaalste zaak in de wereld was." Een traan ontsnapte uit haar oog en ronde over haar wang op Miquel
|
|
|
|
Post by greenlightning on Oct 24, 2007 1:44:14 GMT 2
Miquel voelde de traan en trok haar nog dichter tegen zich aan. 'Ik kan me niet voorstellen hoe eenzam en klein je je meot hebben gevoeld. Geen wonder dat je zo bang was en zo onzeker. Waarom je werkelijk dacht dat er zoveel mis was met jou.'
Hi ozende haar schouder en aaide troostend over haar rug.
'Je hoeft er niet bang voor te zin. Ze zullen je neit klein kunnen krijgen. Je bent veel te groot. Veel te goed. Veel te mooi, te slim en te getalenteerd om je nog langer door je ouders te laten kleineren. En ik ben hier.'
|
|
|
|
Post by Madjic on Oct 24, 2007 1:48:14 GMT 2
Carmen snikte een keer en veegde een nieuwe traan van haar wang. "Daarom ben ik ook mee gegaan. Ik wilde ze laten zien dat ik niet meer luister. Nog even en dan ben ik echt van ze af." Ze hief haar hoofd en glimlachte zwak. "En daarbij kon ik bij jou zijn en dat is het meest stevige en veilige schild."
|
|
|
|
Post by greenlightning on Oct 24, 2007 1:50:45 GMT 2
Miquel zoende haar op haar voorhoofd en streek zachtjes haar tranen weg. 'Ik zal er altijd zijn. Je hoeft nooit bang voor me te zijn, want ik zal nooit instaat zijn je pijn te doen. Niet onder een inperius, niet stomdronken. ECht, ik drink nauwelijks. Geloof me, anders had mijn vader me allang gemept hoor. Hij is daar heel streng in.'
Hi glimlachte lief naar haar. 'Zolang je maar weet hoe sterk je bent.'
|
|
|
|
Post by Madjic on Oct 24, 2007 1:55:43 GMT 2
Carmen glimlachte. "Dankje." Ze sloeg haar armen om zijn nek. Ikeens bedacht ze zich iets. "Ow ja... Ik heb een tijdje terug... twee zwads gedreigd avda op ze uit te spreken als ze niet zouden stoppen met spreuken op ons, Elvira en Roc en nog een paar, te vuren." Ze liet hem weer los. "Xander was degene die me stopte."
|
|
|
|
Post by greenlightning on Oct 24, 2007 1:59:33 GMT 2
Miquel knikte. 'Opgekropte woede. Je wil niet langer onderdrukt worden en al helemala niet door zwadjes. Dat snap ik heel goed. HEt was iet persoonlijk, maar de eerste tekenen dat je voor jezelf op leert komen. Maak je geen zorgen. Je hebt de spruken niet uitgepsroken. Ik wil ook wel eens iemand met zijn kop door een muur slaan en ik dreig ook weleens, maar dat maakt niet slecht en ook geen moordenaar. Geen zorgen, Carmen mijn roosje.'
Hij zoende haar en aaide over haar hoofd.
|
|
|
|
Post by Madjic on Oct 24, 2007 2:02:34 GMT 2
Carmen keek een beetje verdoofd voor zich uit. "Nou... ik denk dat ik het echt had gedaan als Xander me niet had tegengehouden." Ze keek hem aan. "Mijn broertje heeft voorkomen dat ik mensen vermoord, dat is nog eens vreemd."
|
|
|
|
Post by greenlightning on Oct 24, 2007 2:06:06 GMT 2
Miquel glimlachte. 'Mense hebben wel ergere dingen gedaan in hun angst, wanhoop of puur uit verdriet. Bij jou is het van alles een heleboel en daarbij ook nog eens woede en haat. Je hebt geluk dat je breoertje je nog heeft kunnen tegenhouden. Geloof me, ik weet dat jij ze nooit zou hebben vermoord. Zelfs al had je gevuurd, ik denk niet dat er genoeg wil achter zat om ze te vermoorden. Hooguit verzwakken of knock out slaan.'
|
|
|
|
Post by Madjic on Oct 24, 2007 11:37:36 GMT 2
Carmen geloofde Miquel niet. Ze herrinderde die middag niet zo heel goed meer, alleen dat Roc, Ty, Saluka en Lena gewoind waren geraakt. De rest was erg vaag, alleen dat ze razend was geweest. "Ik moet hem nog bedanken. Dankzij hem kan ik hier ook zijn." Mompelde ze meer tegen zichzelf.
Ze keek Miquel weer aan en glimlachte. "Waarschijnlijk had de angst om jou dan niet meer te kunnen zien me wel gestopt."
|
|
