|
|
Post by \\ Jess' on Nov 13, 2007 21:59:43 GMT 2
Manuel liep rustig aan de zijde van Tatyanna over het grasveld heen. Manuel keek rustig naar de beukwilg. Terwijl Tayanna bezig was met haar haar, en het opletten. Manuel haalde diep adem en Tatyanna keek opzij. "Gaat het?" Ze beet op haar lip terwijl ze haar schouders ophaalden. "IK weet dat je moeite ermee hebt, maa rik ben er ook nog voro je" Ze glimlachte even terwijl ze haar arm om hem heen sloeg. "Je bent net als een broertje voor me" Zei ze zacht. Manuel glimlachte even naar haar, ze was echt heel lief. Manuel haalde zijn schouders op. "Ik weet het niet, alles is zo raar. Het gaat als een roes voorbij. En ik blijf staan" Tatyanna knikte. Ze begreep het een beetje. Maar zou het nooit tegen hem zeggen.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Nov 13, 2007 22:04:32 GMT 2
Julie zat tegen de boom aan. Ze kon niet uitleggen waarom de boom haar nooit aanviel. Misschien voelde hij dat ze de pijn niet erg zou vinden, of een anderende dood... Of hij probeerde haar juist te tonen dat zelfs een agressieve boom inzag da ze neit mocht opgeven.
Zelf had ze geen idee. Ze had Jet binnen opgesloten. Hoe kon ze dit doen.. als Jet haar toch weer zou redden? Hoe zou ze zichzelf ooit bevrijden... ooit echt de vrijheid ervaren,als ze werd tegen gehouden...
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Nov 14, 2007 18:01:05 GMT 2
Manuel was heel stil. Terwijl Tatyanna de grootste verhalen aan hem vertelde. Hij was teveel bij was er laatst was gebeurd. Iets wat niet mocht gebeuren. Iets waar hij dood van kon gaan. Het brandde in hem, en goe dgevoel, maar ook ene gevoel van schuld. Tatyanna keek even naar Manuel die plots stopte met praten. Ze ging met een hand voor zijn gezicht langs. "Manuel, leef je nog?" Ze keek hem iets vragend aan.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Nov 15, 2007 20:19:25 GMT 2
Julie haalde diep adem en stond toen op. Haar handen trilden, maar ze moest dit doen. Wat zou Lawrence wel niet zeggen als hij zag hoe bang ze was? Waarom zou ze twijfelen.. leven was nooit goed geweest, niet zover ze zich kon herinneren. Er was niks voor haar hier. Waarom voelde ze dan zoveel... spijt?
Omdat al haar werk voor niks zou zijn? Al de Franse taallessen? Ze wist wel beter.
Terwijl ze achter de boom vandaan liep, richting de afgrond achter de school, was de avond op het balkon alles wat ze zag.
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Nov 15, 2007 22:09:11 GMT 2
Een gelaat kwam in Manuel zijn ooghoeken, en hij wist meteen dat het Julie was. Hij wist het gewoon. Hij keke opzij naar Ttatyanna. "Blijf hier, of ga maar. Ik moet even wat doen" HIj beet op zijn lip terwijl hijr ustig, haast slupend naar het gelaat toeging. Hij hoopte niet dat hij het fout was, dat zou beschamend zijn. "Ben jij dat, Julie?" Vroeg hij, haast flusiterend.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Nov 15, 2007 23:24:49 GMT 2
Julie verstijfde. En rilling liep traag van haar ruggengraat naar haar tenen en weer omhoog.
'Wat doe jij hier,'vroeg ze zacht. Dit was niet de bedoeling! Hij mocht hier niet zijn! Iedereen, maar niet hij!
Ze draaide zich traag om. Ze wilde niet, maar moest wel.
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Nov 16, 2007 17:54:19 GMT 2
Tatyanna had nog wat willen zeggen. Maar draaide zich vlug om om daarna wat twijfelend weg te lopen. Ze blikte nog wel even om maar besloot toen echt weg te gaan. Manuel keek naar Julie haar rug. Hij keek haa rniet recht aan, maar naar haa lippen. HIj begon een beetje te rillen van zenuwen. "IK..." HIj slikte moeilijk. "IK weet niet, ik liep hier en... zag jou" Fluisterde hij.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Nov 16, 2007 21:03:47 GMT 2
Julie knikte vaag.
'Okeej. Ik... Het is leuk e weer te zien, maar eigenlijk heb ik het nogal druk. Ik moet nu snel ergens naar toe, dus misschien... zie ik je later nog eens.'
Ze draaide zich half om en liep weer verder, richting de achterkant van de school.
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Nov 16, 2007 21:40:20 GMT 2
Hij zuchtte terwijl hij even naar boven keek. Daarna terug naar haar. "Julie, ik moet je wat evrtellen"/b] Zei hijt egen haar. Het boeide hem dus echt niet dat ze het durk had. "En het is belangrijker dan je afspraak" Hij haalde zijn schouders op terwijl hij rustig achter haar aanliep.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Nov 16, 2007 21:51:47 GMT 2
Julie stopte. Ze haalde diep adem. Ze wilde dit achter de rug hebben, maar ze kon het niet over haar ahrt verkrijgen om hem te laten vallen.
Ze draaide zich naar hem om en produceerde een zwak glimlachje.
'Jij bent altijd belangrijker. Het kan wel even wachten. Vertel maar.'
|
|
