Nice... thingy {James+Shirie}

[greenlightning]

Paniek ene woede drongen om voorang. Ze herkende dit gevoel, het gevoel van machteloos zijn, het gevoel van iemand die sterker was dan zij, maar ditmaal kon ze hem aan. Althand, lichamelijk ahd ze hem aangekund, als ze op dat moment neit was ingestort. Ze wist neit waar haar kracht was gebeleven. Haar wilskracht, haar vertrouwen in zichzelf, haar geloof.. al die jaren van training, vol volharden, van zichzelf kapot maken en van onverstoorbaar doorzettingsvermogen. Ze was het kwijt. Ze vocht neit eens tegen hem. Ze sloot haar ogen en liet haar gezicht tegen de stam glijden. Ze voelde tranen in haar ogen prikken en er zelfs een over haar wang rollen, langzaam en zacht, als een koude streling van haar gloeiende huid. Ze reageerde neit op zijn woorden, maar ze hoorde ze, allemaal. Ze bleef staan, maar dat was enkel omdat hij haar vasthield, anders was ze door haar benen gezakt.

'Verkacht me dan maar,' zei ze zacht, teriwjl ze haar hoofd afwendde. 'Doe het dan, als je er zo gelukkig van wordt. Als het werkelijk zoveel voor je btekend, ga je gang. Neem mijn maagdelijkheid af en geniet ervan. Ik weet neit waarom ik je geloofde. Al je leugens... je zou je nooit tegen me ekren ahd je gezegd... ik zou nooit bang voor je hoeven te zijn.'
Haar stem werd zachter toen ze haar laatste woorden uitsprak. 'Je bent een leugenaar.'
Ze kon hem neit aankijken en kroop weg in dat hoekje van haar geest waar ze zichzelf al die jaren lang verborgen ahd gehouden als ze zich alleen voelde of bang was, als er niemand voor haar was geweest.
'Bespaar me de rest van je leugens. Ik hoef geen woorden over gevoelens van jou. Ik weet wat voor soort jij bent. het soort dat ik altijd aantrek. In plaats vna te kiezen voor de jongens die echt om me geven, terk ik jongens aan die me als niks zien dan een speeltje.'
Ze sprak tegen zichzelf, neit tegen hem en stond er neit bij stil dat hij deze woorden kon horen. haar blik was afwezig. Ze was klaar voor alles dat er zou gebeuren. Ze was weg.

[lizzie]

De woede van James koelde nu af. Hij zag ineens hoe machteloos Shirie erbij stond. Hoe bang ze voor hem leek en hij voelde zich net een beest. Een beest dat een klein gewond dier aan het verslinden was. De hand om haar pols verzwakte zijn greep en liet langzaam de pols los. Zijn lichaam drukte niet meer op haar lichaam en de hand die zo even tegen de boom had aangeslagen viel langzaam langs zijn lichaam. De woede zakte naar zijn tenen en vandaar uit in de grond. Daarvoor in de plaats kwam een enorm gevoel van schaamte en schuld. Hoe had hij zou kunnen uitvallen tegen shirie? Het was normaal voor hem zo boos te worden, zeker als hij er een goede reden voor had, maar waarom kon hij dat ook bij Shirie? hij had gedacht dat Shirie al die regesl doorbrak, maar ze bleek hem bozer dan wie dan ook te kunnen maken. En hij voelde zich gevaarlijker dan ook. Het lag niet aan de gang, het lag aan zichzelf dat hij gevaarlijk was.

Toen hij een enkele traan over haar wang zag rollen, wist hij hoe fout hij zat. Hij had haar bang gemaakt, laten denken dat hij haar wilde verkrachten en zwak laten voelen. Langzaam bracht hij zijn hand naar haar wang en streek voorzichtig de traan weg. Toen sloeg hij zijn armen om haar heen en legde haar hoofd tegen zich aan. Met zijn hand ging hij langzaam door haar haar. Het spijt me...het spijt me zo. fluisterde hij met gebroken stem. Ik had het niet moeten doen. Ik maakte je bang en het spijt me. Hij hield haar nu zacht vast. ALs ze wegwilde, kon ze dat. ALs ze bij hem wilde zijn, kon ze zich tegen hem aan vlijen. Hij hoopte dat ze wist dat hij het meende.

[greenlightning]

Het duurde lang voordat Shirie opmerkte dat hij haar niet meer tegen de boom gedrukt hield. Ze had het koud, maar lichamelijk was leek de kou minder te zijn geworden. Langfzaam keerde ze naar zichzelf terug en voelde zijn loichama tegen eht hare. Een vlaag van paniek maakte zich vanm haar meester en ze widle hem van zich wegduwen, maar ook de woorden bereikten haar verlaat. Ze stond bewegingloos, terwijl ze langzaam tot zich door leit dringen wat er was gebeurd en wat hij leek te tonen. Waarom hield hij haar vast?. Hij had alles emt haar kunnen doen. Hij had haar kunnen verkrachten, hij had haar kunnen wegduwen. Maar hij was er nog. Hij stond daar en hield haar vast, oeifdevol en beschermend, niet langer angstaanjagend en bedreigend. Ze ademde een paar maal diep en gehaast, voor ze haar ogen sloot en haar hoofd zacht tegen zijn borst aan vleidde. De paniek zakte weg en ontdooide haar. Een verdriet wrong zich een weg naar buiten, maar ze huilde onzichtbare tranen. Tranen die je niet kon voelen en die de grond nooit raakten, maar ze huilde, zoals ze geleerd ahd te huilen, in haar eenzame leventje.

Toen ze haar armen tegen zijn warme lichama plaatste, te trillerig om ze om hem heen te slaan, voelde ook langzaam haar stem terug keren.
'Ik begrijp jou niet,' fluisterde ze. 'Als ik niks voor je beteken... waarom ben je er dan nog? Als ik wel iets voor je beteken, waarom doe je dan zo gemeen?'
Ze had haar ogen open en luisterde naar zijn hartslag. Ze was neit boos meer. Alle vechtlust was verdwenen, maar samen dat, ook de angst. De warmte voor hem was terug, maar ze was bang om het helemaal tot zich toe te laten. Ze hield een groot gedeelte verborgen onder de muur van ijs, maar liet net genoeg ontsnappen om zich te herinernen waarom ze niet in eerste instantie voor hem weg was gelopen.

[lizzie]

James wreef zacht met zijn hand door Shirie's haar. Hij probeerde haar wat rustiger te krijgen. Hij voelde haar trillende lichaam tegen zich aan en wenste dat ze ophield met trillen. Hij had zich nog nooit zo schuldig gevoeld. Shirie was bang voor hem geweest en het was allemaal zijn eigen schuld. Als een maat van hem hem nu had gezien, had hij nooit gedacht dat het James was. James was niet iemand die spijt kreeg, James was niet iemand die om iemand gaf. Hoe kon hij de jongen zijn die drugs dealde, mensen in elkaar ramde en vermoordde en tegelijk de jongen die zich schuldig voelde omdat hij Shirie bang had gemaakt? Maar sowieso was alles anders bij Shirie. Hij voelde zich anders bij shirie. Hij negeerde zijn eigen gevoelens en dacht om die van Shirie. Zonet had hij niks lievers gewild dan met haar naar bed gaan, maar had het niet gedaan omdat Shirie het niet wilde. Zonet had hij het liefst Shirie's hersens in willen rammen, maar hij had het niet gedaan, omdat hij om haar gaf. Hij gaf echt om haar. Misschien hield hij zelfs van haar, maar het was te vroeg om dat te zeggen.

James hoorde de zachte en nog enigszins trillende stem van Shirie. Hij dacht na. Eigenlijk snapte hij zichzelf ook niet. Hij gaf om haar maar hij wist niet waarom hij dan zo gemeen moest doen. Ik weet het ook niet. Je bent eigenlijk het eerste meisje dat me echt wat doet. En net toen je zo kil deed, toen...toen.. zei hij. Hij was nooit echt goed geweest in zijn gevoelens uitdrukken. Hij wist het niet te omschrijven wat er was gebeurd. Er was iets geknapt, iets gebroken. Een stuk van zijn hart was gebroken en de pijn die erbij kwam wilde hij fysiek uiten. Zo had hij het immers altijd gedaan. Als hij boos was, sloeg hij. Als hij teleurgesteld was, sloeg hij. Zo was hij. Maar het spijt me. Ik had je nooit zo bang mogen maken. zei hij en hij meende het.

[greenlightning]

'Ik deed neit kil,' zei Shirie, terwijl ze hem met grote ogen aankeek. Gekwetsheid bleef de dimante emotie in haar ogen. Ze widle niks liever dan alles vergeten en vergeven, maar ze was neit erg vergevingsgezind. Toch wist ze dat ze hem zou vergeven. Uiteindelijk. Misschien die avond al, misschien de volgende dag, maar het zou goedkomen. Ze zou hem vergeven, zoals ze Devon ook had vergeven, lang geleden. Ze duwde zich zacht van hem af, zodat ze hem aan kon kijken. Ze leit zijn ene hand tegen zijn borst ligen, maar met de ander streelde ze teder over zijn wang.
Ze schudde haar hoofd. 'Nee, het geeft niet. Ik had je niet mogen slaan. Ik... je maakte me bozer dan ik... Ik weet niet wat het was.' Ze liet haar blik zakken tot de grond en probeerde terug te denken aan wt ze had gevoeld en gedacht. Het leek nu zo onlogisch. Dit was die lieve jongen bij wie ze zich zo veilig ahd gevoeld... Dit was de jongen die zich in een paar minuten door haar ijzige schild had gebroken.
Ze keek weer naar hem op en schudde opnieuw haar hoofd.
'Het spijt me.'

Ze sloot opnieuw haar ogen en ademde diep in. Ze stelde zich voor wat ze op dat moment ahd gevoeld en wist weer waarom ze zo boos was geweest. Ze glimalchte flauwtjes.
'Je klonk als mijn moeder,' zei ze zacht,. terwijl ze haar ogen weer opende. 'Je klonk als haar, gedroeg je als haar en...' Ze grinnikte zacht en gaf hem een speels duwtje tegen zijn borst. 'Ik was bot? Jij was degene die bot deed! Jij zei zomaar opeens dat je wegging! Ik had echt het gevoel dat je me gebrukkt ahd en dat je wegging, omdat ik geen seks met je had...'
Ze wist eht weer. Alles werd zo wazig op dagen rond de vollemaan. Alsof de wolf haar verstand vertroebelde...

[lizzie]

James keek Shirie aan met een blik die zei van: dat deed je wel. maar besloot er verder niet op in te gaan. Ze had wel degelijk kil gedaan in zijn beleving. Ze had hem behandelt als een afgelikte boterham of iets in die richting waarop James weer had gereageerd alsof zij hem niks deed. Het was waarschijnlijk allemaal een groot misverstand geweest, maar nu vond James nog dat het allemaal haar schuld was.

James was dan ook erg blij toen hij het excuus van Shirie hoorde. Het deed hem goed te horen dat het niet aan hem lag, ookal dacht hij het niet. Hij keek Shirie aan en knikte. Hij wist dat Shirie het meende ookal zou dit nog lang niet uitgepraat zijn. Waarschijnlijk had Shirie iets in hem gevonden waardoor ze zo kil was gaan doen en waarschijnlijk zou hij dat nog wel te horen krijgen. Hij voelde zijn wang nog steeds wat nagloeien, maar zijn woede was volledig afgekoeld. De vlinders van eerst begonnen weer terug te komen.

James trok zijn wenkbrauw op toen shirie zei dat hij als haar moeder klonk. Hij vond het niet echt complimenteus en dat was het ook niet. Nu snapte hij wel ineens waarom ze daarna zo gemeen had gedaan, maar hij snapte nog steeds niet waarom Shirie voordat hij had gezegd dat hij wegging zo vreemd had gedaan. Ik begon bot te doen toen jij ineens had besloten mij te negeren en zo kil te doen. zei hij, maar wel met een glimlach. Maar laten we dat maar gewoon vergeten. Ik was bot en jij was bot. Wie er begon maakt niets uit, zolang we nu gewoon maar niet bot doen. zei hij simpel en hij zoende Shirie snel. Ik zou niet meer bot doen.zei hij liefkozend.

[greenlightning]

'Ik...' Shirie keek hem verbaasd aan, maar plotseling ging het haar dagen. Ze slaakte een zucht en lachte hardop. 'Het spijt me echt. Ik weet dat het zo klonk... alsof ik neit wilde dat je emt me mee liep... ik kon het alleen neit verduidelijken. Want wat ik eigenljik wilde zeggen.. was dat ik neit weg wilde gaan. Ik widle bij jou blijven.'
Ze sleog haar armen stevig om zijn nek en beantwoordde de zoen met de passie die ze ook in het begin ahd gevoeld. Plotseling leek alles zo vreselijk duidelijk. Wat was ze toch een muts...
Ze beantwoordde de kus zacht en keke hem aan, met stralende lichte bruine ogen. Ze kon een moment lang niks anders doen dan lachen, terwijl ze nog iets verder op haar tenen ging staan -waar ze al mee was begonnen om hem goed te kunnen zoenen- zodat ze hem beter in de ogen kon kijken.
'Dan nogmaals het spijt me. Ik.. was in gedachten verzonken en als eht om mijn moeder gaat.. kan ik erg chagrijnig worden.'

Na haar woorden viel er even een stilte. Ze liet zich weer op de ballen van haar voeten zakken, zodat ze eitsje zakte en dacht na over hoe ze het uit moest leggen., Ze moest eht ehm uitleggen, want ze wilde neit dat er weer eens zo'n misverstand zou komen. Niet weer. Ze widle geen ruzie met hem, want hij was.. zo wist ze nu, veel te dierbaar. Veel te bijzonder.
Ze ademde diep in en glimlachte naar hem.
'Ik heb de slechte band met mijn meoder al genoemd en dat ze... nogal een hoer is. Nou... ik heb een angst. Behalve spinnen dan. En dat is...'Stilte. '... dat ik wordt of ebn zoals zij. Ze... neukt alles wat los en vast zit. Dat heeft ze altijd gedaan. Dat is.. waarom ik zo moeilijk doe over ontmaagding. Want ik ben bang dat als het eenmala zover is.. ik op haar lijk. Dat ik...' Ze schudde haar hoofd. 'Natuurlijk wil ik ook dat de jongen echt van mehoudt... maar daar heb ik er genoeg voor gehad. Maar zijn zoals zij...'
Ze wendde haar blik af en de glimalch smolt van haar lippen. 'Dat is waarom het... zo snel over was daarnet. Plotseling voelde ik me de hoer die mijn moeder is.. al... is dat misschien neit helemaal rechtvaardig tegenover jou. Aangezien je neit zomaar een jongen bent. maar toch...'
Ze zuchtte. 'Nu weet jet het.'
Het was alsof er een last van haar schoduers viel, maar tegelijktijd was ze kwetsbaar en dat beviel haar niks. Ze haatte het om kwetsbaar te zijn.