Nice... thingy {James+Shirie}

[greenlightning]

Shirie genoot van alles en wist dat als hij door zou gaan.. ze hem neit eens zou kunnen stoppen. Hij was overal en toch was hij neit overal genoeg. Er ontbraken plaatsen die hij neit aanraakte en het ergerde haar, zodanig dat het pijn deed. Haar lichama schreeuwde dat dit was waarvoor mensen waren geschapen en al helemala waar zij voor geschapen was. haar moeder deed het ook.. die was toch nooit gestraft? Dire ahd het altijd ongestraft kunnen doen. Die ahd half enegeland en half Cuba geneukt...
En die gedachte bracht haar terug naar de realiteit. Haar ogen opende zich wijd en ze staarde voor zich uit, afgekoeld, alsof ze in ene koud bad was gesprongen. Ze slikte en knikte vervolgens langzaam op zijn vraag. Voorzcithig duwde ze hem van zich af en ging zitten, met haar knieeen opgetrokken en haar armen daaroverheen geslagen. Ze staade voor zich uit, neit langer verblind door passie.

Een moment lang zei ze niks en keek ze enkel voor zich uit. De woorden van eerder drongen weer tot zch door. Ze had gezegd dat ze van hem hield. Was dat zo, of was dan alleen op dat moment? Ze wist het niet en eigenlijk wilde ze er ook neit langer bij stil staan. Ze had de woorden uitgesproken en neit alleen er geen antwoord op gehad, maar welk antwoord had ze willen horen? had ze gewild dat hij het ook voelde? Of juist van niet, zodat ze kon vluchten?
Langzaam draaide ze haar blik weer naar hem om en keek naar hem, afgekoeld als ze was en voelde, ondanks alles, de vlinders van eerder. liefde was misschien een groot woord, maar er zat iets. Er zat veel. veel meer dan ze wilde toegeven. Ze wendde ahar blik opnieuw af en voelde zich plotseling erg naakt. Niet enkel ongemakkelijk naakt, maar ook isjkoud naakt. Ze sommeerde haar bh en shirt en begon zich weer aan te kleden. Haar string en broek lagen ergens ene eindje verderop, maar ze wachtte even voor ze die sommeerde. Haar blik bleef hangen op haar blote voeten en ze glimalchte licht.
'Misschioen gana we te snel,' zei ze, ondanks dat ze woorden een grote understatement waren.

[lizzie]

James wilde niets liever dan met Shirie de liefde bedrijven. Hij wilde niet stoppen, maar wist dat hij het eigenlijk wel moest. Nog voordat Shirie iets had gezegd, wist hij dat hij zou moeten stoppen. Toen Shirie zich van hem losmaakte, voelde hij zijn hele lichaam schreeuwen om Shirie. Wat had het voor zin om te wachten? Shirie en James zouden ooit wel met elkaar naar bed gaan. Ze wilden elkaar te graag. Ze wilden elkaar misschien te graag. Ineens werd hij er ook minder zeker op of het wel verstandig was met Shirie naar bed te gaan.
De stilte die er was gevallen maakte James gek. Hij wilde weten wat ze dacht, wat ze wilde. Waarom ze ineens zou koud overkwam. Hij voelde vlinders is zijn maag, maar die werden langzaam vervangen door een gevoel in zijn maag van angst. Hij was bang dat hij ineens niets meer was voor Shirie. Dat hij even een opvlieging was geweest, maar dat het nu was gestopt. De over elkaar geslagen armen zagen er niet uitnodigend uit en een ongemakkelijke sfeer was tussen hen gevallen. Hij wist voor een moment niet hoe hij verder moest gaan. Was dit het? Gingen ze nu weer ieder hun eigen weg alsof er niets was gebeurd? Of konden ze een soort van relatie onderhouden? James hoopte op de relatie, want hij kon zich moeilijk meer voorstellen zijn leven te leiden met alleen af en toe een glimp van Shirie in de gang. Dat kon hij gewoon niet volhouden. Ineens besefte hij ook dat deze verliefheid van hem nog wel eens gevaarlijk kon worden. Hij wilde haar te graag.

James keek hoe Shirie haar kleren weer aandeed. James kon niet verhelpen te denken: nou, dit was het dan. Nu gaat ze weg. Hij knikte naar Shirie. Misschien gingen ze inderdaad te snel. Misschien gingen ze veel te snel, maar James wist geen ander tempo te verzinnen. Toch zou hij het willen proberen, puur en alleen voor Shirie. Hij sommeerde haar string en broek en gaf het aan haar. Zou ik je dan terug naar het kasteel brengen dan? vroeg James en hij stond op.

[greenlightning]

Shirie nam langzaam de kerlen aan en hield die voor zich. Ze deed geen moeite om ze aan te trekken, of zelfs maar te doen alsof. Ze keek ook neit naar hem toen hij opstond, of daarna. Ze keek alleen maar voor zich uit en vroeg zich af tot in hoeverre ze zich ahd laten gaan als ze niet aan haar moeder had gedacht. Was dit wat haar meoder overkwam?> Elke keer dat ze met een man in bed belandde... was het ditzelfde verlangen? Dit wat je bloed deed koken en je verstand vertroebelde... Zou dit zijn wat haar moeder had gemaakt tot wat ze was? Was dit waarom haar moeder ene hoer was, gewoon omdat ze mooi was en gewillig?
Langzaam schudde ze haar hoofd, meer tegen zichzelf dan tegen hem. Ze deed dit omdat ze eht fijn vond. tenslotte, ze zocht toch altijd die manenn op? En ze was ook altijd heel kalm gewest als er mannen waren. het was.. een heela dnere situatie, dat kon neit anders.
De broek viel uit haar ahnden, teriwjl de string nog aan haar pink hing. Ze bewoog zich nog steeds neit, maar de wind blies haar ahren sierlijk over haar schoder en langs haar gezicht. Ze zuchtte langzaam en sloot haar ogen, om die een aantal hartslagen later weer te openen. Ze schudde nogmaals haar hoofd, ditmaal als antwoord op James.
'Nee, dank je. Als ik naar binnen wil, vind ik het zelf ook wel.'
Dat kwam er veel harder uit dan ze bedoelde. Ze bedoelde dat ze niet wilde gaan, want anders was ze allang weggeweest, maar ze wist hoe het klonk. Toch verzachtte ze haar woorden neit. Dat kon ze niet. Niet nu. Niet bij hem.

'If this is true, I thought then, what will I think
will I stay but rather I would get away
i'm scared that I won't find a thing
and afraid that I'll turn out to be alone, but I

I have to learn, have to try, have to trust I have to cry,
I have to see,have to know,
that I can be myself...

and if I could I would stay
and if they're not, not in my way
I'll stare here in the distance
but I'll grow up to be just like you, yeah
I'll grow up to be just like you.'

Ze zong zo zacht, dat ze neit eens zeker wist of de woorden haar mond wel verlieten. Ze zong voor zichzelf, ze zong ze voor ahar moeder, ze zong ze voor haar vader. Ze zong ze om de wolf vanbinnen te temperen en ze zong ze, gewoon om de woorden kwijt te zijn. Ze zong omdat ze niets wist te zeggen. Ze zong, omdat ze neit wilde dat hun tijd samen zou eindigen.
Toen eht besef tot haar doordrogn, keek ze naar hem op, voor het eerst. Het maalicht kleurde haar gezicht zacht goud en haar ogen leken vol vuur te zijn. Dat waren ze niet, niet op dit moment, maar haar hart voelde warm en de vlinders vertrouwd. Ze waren begonnen met een spelletje dat uit de hand liep, maar ze wist dat hij allang geen speeltje meer was. Hij wsa allang niet zomaar een jongen meer en eigenlijk was dat het ergste. Ze... Hij...

[lizzie]

Door de opmerking van shirie knalde er een grote bel waarin James zich had bevonden uit elkaar. Alsof het doek viel bij een toneelstuk waar hij lang genoeg naar had gekeken om te geloven dat het waar was. En waar hij lang genoeg naar had gekeken om er weer terug naar de verlangen als hij het niet zag. De woorden van Shirie klonken hard, te hard. Hoe kon het dat dit hetzelfde meisje was als het meisje waarvoor hij alles wilde doen? Dan kon gewoon niet! Het leek wel alsof er ineens een heel ander meisje voor in de plaats was gekomen. Iemand die hem haatte. Hij vroeg zich af of alles wat hij dacht dat er gebeurd was wel gebeurd was. Alleen toen hij naar Shirie keek wist hij dat het wel echt gebeurd was. Ze had nog steeds geen broek aan.

Maar waarom was ze dan ineens zo bot? Waarom zo onaardig ineens? Hij snapte het niet en wilde het niet echt snappen. Hij pakte zijn shirt op en pakte het pakje sigaretten van onder Hagrids huisje. Hij stak een sigaret met een hand aan terwijl hij met de andere zijn shirt vasthield. Hij ademde de kringelende rook van de sigaret in en blies het na een tijd weer uit. Ineens kreeg hij een enorme hekel aan Shirie. Wat was hij voor haar? Een soort speeltje?

Hij kreeg het vermoeden dat iemand van boven hem terug wilde pakken. Dat Shirie, het enige meisje die hem wat deed, hem nu ging behandelen zoals hij normaal meisjes behandelt. Eerst lief en aardig doen, dan wat rommelen, misschien meer en vervolgens zo hard mogelijk dumpen. Hij kende de methode. Hij had de methode bedacht, maar toch vond hij het oneerlijk dat Shirie het bij hem deed. Het was gewoon oneerlijk. Hij draaide zich nog even naar Shirie en keek hoe ze voor zich uit zat te staren. Hij wilde niet bij haar weggaan, maar iets in hem zei dat hij uit zelf bescherming maar beter weg kon gaan. Ik...ik moet nog wat doen. Ik ga. zei hij alleen voegde de daad niet bij het woord.

[greenlightning]

Haar ogen sperden open en ze bleef voor zich uit staren, toen er een plotselinge steek door haar hart ging. Ze sloot haar ogen voor een moment en vocht tegen de tranen,m die toch neit zouden stromen. Ze wendde haar blik af en knikte.
'Vast. Er zijn vast heel veel dingen die je op dit uur van de nacht moet doen.'
Ze stond op en kleedde zich aan. Ze knoopte haar broek vast en begreep niet hoe ze deze fout had kunnen maken. Bijna... bijna had ze alles aan hem gegeven. Bijna had ze geloofd dat ze haar lichama en ziel aan hem kon geven. Bijna had ze geloofd dat hij de persoon was op wie ze al die tijd had gewacht... Bijna...
Nee, hij had haar hart helemaal gestolen. Het was geen bijna. Haar hart vlamde voor hem en nu brak die door hem. Hoe warm ze het eerder had gehad, zo koud had ze het nu. Ze trilde, voornamelijk van de kou, maar ook van emotie. Ze keek hem niet eens meer aan.

'Dit was bijzonder. Niet voor herhal;ing vatbaar, maar wel bijzonder. In elk geval, ik zie je vast nog weleens lopen. Doe me een lol en ga neit lopen opscheppen. Ik heb er een hekel aan als er jongens naar me toe komen achteraf met vragen van: heeft hij écht die dingen met je gedaan?'
Ze kon verder neit meer spreken. Een krop in haar keel benam haar bijna de adem. Een tevergeefse poging om de krop door te slikken deed haar opnieuw rillen.
Ze had het geloofd.. ze ahd zelfs gezegd dat ze van hem hield... wat was ze toch een idioot! Ze was gewoon een speeltje voor hem geweest. Gewoon weer een speeltje... gewoon de zoveelste jongen die enkel seks met haar wilde.
'Sorry dat ik je moest teleurstellen en je geen seks hebt gehad. Ga je nu de volgende zoeken? Eentje die neit zo moeilijk doet als ik? Succes. Zal je vast lukken. Zelfs ik was er bijna ingetrapt... Ik had beter meoten weten.'
Een golf van woede deed haar haar vuisten ballen. Opnieuw... opnieuw. Weer iemand die haar ahrt brak. Maar ze gunde hem het genoegen niet.
Ze stapte langs hem heen, zonder hem aan te kijken.

[lizzie]

Toen Shirie een weerwoord gaf, wilde hij weer een weerwoord geven, maar hij wist niks te verzinnen. Hij loog natuurlijk ook gewoon. Hij wilde gewoon niet die akelige stilte langer meemaken. Hij trachtte nog iets tegen haar te zeggen, maar de woorden kwamen niet. Hij wist niet hoe hij duidelijk moest maken dat ze hem in de war maakte en hoe kil ze ineens over kwam. Waar was die passie van zonet gebleven? Hij snapte het niet. Iets wat hem niet vaak overkwam, maar hem ontzettend boos kon maken. Hij bekeek haar snel even en nam nog een trek van zijn sigaret. Hij klopte wat as er vanaf en keek even naar de sterrenhemel, alsof het antwoord daarin geschreven stond.

Toen Shirie verder ging met zo'n ijskoningin zijn, voelde hij er iets breken in hem. Hij kreeg de neiging tegen haar te schreeuwen, maar kon alleen maar blijven staan. Hij vond dat ze ongelijk had en wist dat ze ongelijk had, maar kon het niet zeggen. Hij kon gewoon niet zeggen hoeveel hij om haar gaf. Dat had hij nooit geleerd en nooit nodig gehad. Nu pas kwam hij erachter hoe moeilijk het was om van iemand te houden. Om iemand altijd bij je te willen. Wat hij had met sigaretten was een verlangen ernaar, maar dit was anders. Dit ging dieper. Daarnaast was Shirie natuurlijk niet te vergelijken met een sigaret.

Op het laatste moment pakte James Shirie's arm beet, terwijl hij boos keek. Hij trok haar terug, dit keer zonder ook maar een beetje zacht te zijn, zodat ze hem wel aan moest kijken. Waarom doe je zo?Waarom ineens zo kil? Jij was er ook bij. Jij had me kunnen stoppen! Jij deed grotendeels het zelf! En nu ga je mij de schuld geven van wat er is gebeurd! Hypocriet hoor... Voor het geval je het bent vergeten vroeg ik aan jou of ik meost stoppen. Ik aan jou, niet andersom. Als ik niet mijn hoofd erbij had gehouden, waren we verder gegaan. Dat weet jij ook. Dus doe nou niet alsof dit niks was, maar alles wat het was wel mijn schuld. zei hij op een kalm toch zeer enge toon. Wanneer hij niet schreeuwde, maar op deze toon praatte werden mensen het bangst van hem. Toen liet hij Shirie los en nam weer een trek van zijn sigaret.

[greenlightning]

Shirie bood geen weerstand topen hij haar terug trok. Ze had geen zin om te vechten en daarbij vertrouwde ze haar lihcaam ook niet. Ze voelde zich zwak en misselijk en kon hem ook niet aankijken. Hoe meer hij zei, hoe gekwetster ze werd. Elk woord stak ahar en bewees haar mer en meer dat hij haar als een speeltje zag. Ze hoorde het aan, zonder ook maar te reageren. Ze sloot even haar ogen, om, toen ze ze weer opende, er klaar voor te zijn. Ze keek voor het eerst naar hem op, wetend dat hij groter was, maar voelde zich neit kleiner. Haar blik was koud, even koud als ze zich voelde. Ze toonde geen verdriet of welke emotie dan ook. Ze trok enkel haar wenkbrauw op en en toen ze los was, wreef ze even over haar pols, alsof hij haar ahd pijn gedaan.

'Als dat het was... je moest nog iets belangrijks doen toch?' Het sarcasme droop ervanaf. Haar muur was terug, hoger dan ooit. Een ijzige hand ahd zich om haar ahrt gesloten en ze leit die daar. Het beschermde haar tegen pijn en ongewenste gevoelens. Ze keek naar ehm en vroeg zich af wat ze ookal weer zo leuk aan hem ahd gevonden. Hij was knap, maar nu ze niks meer voelde, was hij leeg en zo.. zo... net als al die andere jongens. Nu ze zich ervoor afsloot, was hij niks meer dan elk adnere jongen.
Ze stak haar handen in haar zakken en haalde haar schoduers op.
'Als je door was gegaan tegen mijn wil in, dat was je geen man meer geweest. Believe me. Dan had je voortaan door een buisje kunnen pissen. Maar ik neem aan dat ik je moet bedanken voor je offelijkheid. Bij deze, dank je, voor een speciale avond. laat me je neit ophouden van seks emt een adner. Ik ben neit alnger van belang.'
Ze ahd direct spijt van deze opmerking. Ze had teveel zwakte getoond. Veel te veel. Als hij haar langer had gekend, had hij misschien gezien dat haar ogen bijna zwart waren van verdriet en als hij ook maar enig besef bezat, zou hij de beteknis van haar woorden hebben ontdekt. Ze geloofde er heilig in.. dat hij haar als enkel een speeltje ahd gezien.
Ze draaide zich half van hem weg en wref even in haar oog, waar het kriebelde en voelde geen tranen. Ze had haar tranen bevroren, zoals hiervoor...

[lizzie]

James werd met de minuut bozer. Ze speelde het erg goed. Doen alsof hij haar zag als een speeltje, terwijl zij hem eigenlijk zag als een speeltje. Hij ademde de rook van de sigaret diep in en blies het langzaam weer uit. Toen gooide hij de sigaret op de grond en trapte die met zijn hak uit. Hij trok zijn shirt over zijn hoofd aan en haalde een hand door zijn haar. Dit was het dan dacht hij. Het enige meisje dat hem lief had weten te maken, pakte hem terug voor al zijn daden. Het was eerlijk en toch zo onrechtvaardig. Hoe had hij dit niet kunnen voorzien? Hij had het moeten zien aankomen. hij had weg moeten gaan toen zijnn gevoel had gezegd dat hij weg moest gaan. Zijn instinct was beter dan zijn hart, zo bleek maar weer eens. Hij liep naar de plek voor zijn sigaretten en stopte het pakje sigaretten daar weer.

Toen wilde hij langs Shirie gaan om weg te gaan. Maar toen hij net voorbij haar was hield iets hem tegen. Hij draaide zich naar haar om en fluisterde:Jij liet mij iemand anders zijn en liet mij iets voelen wat ik nog nooit eerder voelde. Ik dacht dat het bij jou hetzelfde was. Jammer dat het allemaal een leugen was. En toen liep hij verder. Hij kneep met zijn vingers bovenop zijn neus en schudde zijn hoofd. Waarom moest hij dat nou weer zeggen? Hij had voor het eerst zwakte getoond, voor wat? Een goedkope slet die iedereen gebruikt. Of tenminste dat dacht hij nu dat ze was.

[greenlightning]

Eigenlijk had niks wat hij zei haar nog kunnne raken, maar plotseling werd ze kwaad. Een woede, dieper nog dan haat borrelde in haar op. Het was onverstandoig geweest van hem om zich weer naar haar om te draaien en zo dicht boij haar te blijven staan, want in een fractie van een seconde stond ze voor hem en gaf hem met platte hand een klap in zijn gezicht. Haar ahnd raakte de huid zo hard dat het nagalmde tussen de bomen en het huisje in. Het was plotseling erg stil, maar Shirie kon zich neit herinenren wanneer ze voor het laatst zo boos op iemand was geweest. Of het kwam doordat ze zo gekwetst was, of gewoon enkel door zijn woorden, dat wist ze neit, maar het deed er ook niet toe. De woede van een vrowu, de woede van een wolf en de woede van een Shirie combineerde zich tot de razende verschijning die voor hem stond. Ze scheen nog mooier te zijn als ze kwaad was, maar het laatste waar ze op dat moment aan dacht, was of ze mooi was of niet.

'Hoe waag je het...' siste ze. Haar stem reageerde neit meer normaal en ze trilde letterlijk van woede. '... hoe waag eht om mij voor een leugenaar uit te maken!'
Haar hand raakte zijn wang opnieuw en ze onderdrukte de deirlijke drang om zijn keel door te bijten.
'Hoe waag jíj het om míj voor leugenaar uit te maken? Ik lieg niet. Nooit! Als ik iets zeg, dan meen ik dat vanuit eht diepste van mijn hart. Hoe durf je het mij uit te maken voor een leugenaa, terwijl je zelf niks anders hebt gedaan dan leive woordjes zeggen, enkel om je zin door te drijven? Hoe ...'
Ze stikte bijna in de woorden van woede. Ze zweeg, niet in staat om nog maar ee woord te spreken. Hij was haar moeder. De mannelijke variant, of haar moeder in vermomming om haar te treiteren.. maar dit was wat haar moeder ook altijd zei. Die maakte haar ook altijd voor leugenaar uit. De enige poersoon die haar al zolang kende en nog neit wist, dat ze nooit een leugen in haar leven had verteld. En nu híj...

[lizzie]

James keek verbaasd uit zijn ogen toen de hand op zijn wang terecht kwam. De nagalming van de klap liet hem realiseren dat ze hem echt had geslagen. Hij voelde zijn wang nagloeien van de klap. Ineens drong het tot hem door dat ze aan het praten was. Wie dacht ze wel dat ze was?! Dat ze hem zomaar kon gaan slaan, terwijl hij niks had gedaan. Wat had hij haar aangedaan? Hij was voor haar gevallen en had rekening met haar gehouden enkel om erachter te komen dat dit het was wat hij ervoor terug kreeg. Een klap in zijn gezicht en een woedende vrouw voor zich. Hij was wijs geweest om nooit meer om een meisje te geven. Helaas was het nu al te laat. Hij gaf te veel om Shirie om nu weg te lopen na haar eerst een klap te hebben gegeven. Hij moest haar nu gewoon duidelijk maken wat hij voor haar voelde. Alleen hoe...?

Hij pakte de hand die nog op zijn wang zat beet en draaide die hardhandig. Snel duwde hij Shirie keihard tegen een boom aan en drukte tegen haar met zijn lichaam zodat ze hem niet nog eens kon slaan. Verdomme! Sla mij niet nog eens ja! Wat heb ik je nou weer aangedaan? Wil je zeggen dat je niet liegt! Hè is dat het? Nou? zei hij en bij elke vraag sloeg hij met zijn hand op de boom naast haar hoofd. Het ene moment bespring je me haast om het volgende moment een ijskoningin uit te hangen! En dan durf je te zeggen dat ik jou als speeltje zie! Fuck you! schreeuwde hij nijdig. Ze had hem goed kwaad gekregen en dat was niet goed. Je bent de enige die wat voor me betekent! En dan doe je zo!Verdomme! vloekte hij weer. Hij was echt ontzettend kwaad en kneep hardhandig in de pols van Shirie en zette haar klem. Een enorme kracht stroomde door zijn lichaam door de woede. Toch was er iets wat hem tegenhield haar in elkaar te slaan. Het was waar wat hij eerder had gezegd. Hij kon haar niet wat aan doen, niet echt.