|
Post by Madjic on Oct 27, 2008 15:25:58 GMT 2
Zijn ogen gingen het zaaltje af en bleven op het podium hangen. "Ok, dit moet lukken." WIlliam glimlachte. Hij wist eigenlijk nog steeds niet wat hij hier precies deed, enkel dat hij hier een optreden moest geven, al vond hij het een beetje vreemd. "Maar vertel eens, waarom hier?" Hij keek opzij naar de jongen naast hem. Nadat hij van school was gegaan had hij niet de behoefte om verder te leren en is een beetje muziek gaan maken. Uiteindelijk mocht hij hier en daar optreden en zo verdient hij zijn geld. Maar omdat hij totaal geen contacten had en ook niet wist hoe hij die wel moest krijgen, moest hij iemand hebben die dat wel kon. Zed grijnste. "Ow broertje van me, waarom zo wantrouwend? Dit is toch een fijne plek of niet?" Hij draaide zich naar William en wachtte niet tot deze antwoorde. "Maar weet je, je moet over een uurtje al op. Waarom ga jij niet alles klaar zetten enzo en dan kom is zo terug. Ik bedoel, ik weet niet hoe al die heutemeteut in elkaar zit en ik heb nog een dingetje hier te regelen." Hij klopte op zijn schouders en liep met een knipoog weg. William staarde verbaast na, maar schudde zijn hoofd. Hij vroeg zich al lang niet meer af wat Zed allemaal wel en niet deed. Hij liep naar achteren en zette zijn gitaartas neer. De andere waren er nog niet, de jongens en een meisje dat met hem meespeelde.. Eigenlijk min of meer een band, maar ze spraken gewoon af waar ze moesten zijn en keken dan wel verder. Hij baalde dat er nog niet waren, hij had een nieuw, of eerder oud, dat hij graag wilde spelen. Maar op deze manier moest hij die in zijn eentje doen. Hij ging op een stoel zitten en zuchte. Hij wist niet veel over deze plek, alleen maar dat Shirie er vaak over gesproken had toen ze nog op school zaten. Nu had hij geen contact meer met haar, maar om de een of andere rede kon hij haar niet uit zijn hoofd zetten. Vooral niet toen hij een maand geleden de tekst van een liedje had gevonden die hij eigenlijk aan haar wilde geven, maar dat nooit had gedaan. En uiteindelijk had hij daar muziek bij geschreven en zat het in zijn repetoire.
Het warme weer vond Zed eigenlijk wel fijn. In een t-shirtje rondlopen was niet verkeerd. Hij bleef staan aan de straat kant en keek naar de overkant. Er stond een cafetje met de naam die hem gegeven was. Een glimlach speelde om zijn lippen toen hij de straat overstak en de deur open deed. "Hallo, iemand thuis? Juffrouw Ashinta?" Riep hij door het gebouw heen en wachtte tot hij antwoord kreeg.
|
|
|
Post by greenlightning on Oct 27, 2008 20:20:58 GMT 2
De jaren hadden haar alleen maar goed gedaan. Inmiddels was ze geen tiener meer en had ze haar zaakjes op orde. Ze had haar diploma voor schouwer in haar broekzak, speelde dit jaar weer mee in het internationale team van Engeland. Na hun overwinning van vier jaar terug en haar overwinning tijdens het Wk, waarin ze voor Cuba had gespeelt, was ze neit meer uit de zwerkbal wereld weg te denken. Ze had meer geld dan ze kon uitgeven, meer faam dan ze wilde bezitten en meer fans dan ze kon terugschrijven. Het was allemala zoals ze wilde. Ze had haar eigen Cafe, na veel moeite weten op te zetten zodat het ook voor Engelsen mogelijk was om hierheen te komen. Inmiddels bezat ze alles. Haar huis, haar droombaantjes en haar eigen cafe... Joey en de rest van elemtel five sprak ze geregeld, hoewel de rest bijna verdwnen leek te zijn. Ze was haar vrienden niet vergetn. Ze was gewoon druk. Het was een goei dag geweest. Vandaag was een van haar zeldzame vrije dagen geweest. Zoals elke andere bracht ze die door in haar cafe, wat haar ultieme ontspanning was. Geen training, geen wedstrijd, geen gevechten, geen noodoproepen, geen papierwerk.. ze was helemala vrij om te doen wat ze wilde. Eindelijk. Tevreden veegde ze haar handen af aan een doek en keek glimlachend de ruimte rond. Er zaten verscheidene mensen gezellig aan tafeltjes te eten of te drinken en in een hoek speelde een paar arme Cubaanse kindjes. Ze waren hier welkom. Veilig voor rovers en dieren. achterin speelde een cubaans bandje een mengeling van hun eigen muziek en rock, iets wat Shirie zeker kon waarderen en naast haar was Raoul druk aan eht koken. Shirie glimalchte naar hem. Een beter hulp had ze zich neit kunnen wensen. Ze liet zich voorover zakken op de bar en steunde op haar armen. Ze slaakte een zucht van genoegen. Plotseling hoorde ze een stem die haar naam riep. Het klonk Engels en dus kon het een fan zijn. Behoedzaam bekeek ze de jongeman die bij de deur stond. Tot ze hem herkende. 'Zed Daniels,' lachte ze, en ze liep van achter de bar vandaan. Ze had weinig contact met hem persoonlijk gehad, maar ze vergat nooit een naam of gezicht, zelfs niet na vier jaar.
|
|
|
Post by Madjic on Oct 27, 2008 22:52:06 GMT 2
Zed lachte en schudde zijn hoofd. "En daar hoopte ik nog wel dat je me niet zou herkennen. Helaas, mijn dromen komen ook nooit uit. Maar zo te zien en zo te horen ben ik de enige." Hij grijnste en gebaarde om zich heen. "Zo te horen heb je alles voor elkaar, Ashinta. Of zijn er nog dingen die je niet hebt maar wel graag wilt?" Zijn blik was zowel bewonderend als een beetje uitdagend. Het was zijn teamwork met June die hem hierheen had geleid. June had Devon simpelweg gevraagd waar het meisje uithing en het vervolgens aan Zed vertelt. Deze had aan een van zijn vele touwtjes getrokken en ervoor gezocht dat William ergens in de buurt terecht kon. Zijn meesterplannen faalde nooit, want zijn half-broertje had door zijn dip niets in de gaten. En het was ook eigenlijk Zeds schuld dat Will in een dip zat. Hij had tussen zijn oude spullen zitten rommelen en een dagboek plus teksten gevonden. Oude wonden waren opgetrokken toen hij ze aan WIlliam liet zien. Zed keek opnieuw de zaak rond. "Het ziet er hier erg goed uit, vast een goed lopend zaakje. Heb je hier ook wel eens optredens in plaats van hen?" Hij gebaarde naar de band en glimlachte opnieuw, deze was vriendelijk maar zijn ogen keken haar scherp aan.
|
|
|
Post by greenlightning on Oct 27, 2008 23:07:41 GMT 2
'Soms treed ik zelf op,' grijnsde Shirie met een even uitdagende blik. Ze lachte en haalde haar schoduers op. Ze had eht inderdaad allemaal voor elkaar. Alles wat ze wilde, alles wat ze a;ltijd had gewild... Nee. Dat was neit waar. 'Sommige dingen in het elven kan je niet krijgen. Mijn cafe was puur geluk en een kein vleugje volharding...' Ze lachte opgewekt toen ze dacht aan hoe ze al die andere kopers met haar overredeings kracht ahd weggejaagd. '... en ik ben nou eenmaal erfelijk belast wat Zwerkbal betreft. Schouwer zijn blijkt velermeer een nachtmerrie te zijn dan een droom, maar dat zijn bijzaken. De echte dingen in het leven heb je na werktijd, als je thuis komt.' Ze haalde haar schoduers op. Het was moeilijk aan zichzelf toe te geven dat ze eenzaam was. na die laatste betreuringswaardige relatie van een half jaar terug, had ze zich volledig op het werk gestort, klaar met alle soorten van liefde. Ze geloofde er niet meer in. 'En hoe staat het bij jou en het thuis front? Al een grote liefde? En hebben jij en Billy het nou eindelijk bijgelegd?' Ze had William al in geen jaren gesproken, maar desondanks gebruikte ze de bijnaam alsof ze hem de vorige dag nog ahd gesproken. Het voelde bekend en proefte prettig. Zijn naam bracht herinneringen op aan een tijd warin ze nog zo jong was geweest. Ze herinnerde nog hoe hij smaakte en hoe zijn stem klonk. Hoe zijn ogen konden twinkelen en hoe het lachje om zijn mond speelde. William. Een dierbare herinnering die ze nooit zou willen vergeten. Ze glimalchte weer naar Zed, wachtend op zijn antwoord.
|
|
|
Post by Madjic on Oct 27, 2008 23:36:04 GMT 2
"Ach, bijna alles komt met een bittere nasmaak, dat is bijna altijd zo." Hij knipoogte. Hij kende de bittere nasmaak maar al te goed. "Maar aan de andere kant kan ik me nauwelijks voorstellen dat madam perfect ongelukkig is met alles wat ze heeft. Je hoeft maar een stap richting Engeland te doen en je word als een halve goddin vereerd. Geloof me, ik weet hoe het is. Ik heb een vriend die je aanbid en dat is niet grappig soms... en om de een of andere vreemde manier gelooft hij niet dat ik je zo ongeveer gekent heb." Hij grinnikte om het volgende wat ze zei. "Het thuisfront is goed, mijn vader heeft 3 jaar geleden besloten om iets van zich te laten horen aan zijn vroegere minares, Wills moeder. Dat kan er iets mee te maken dat ik WIlliam voor zijn neus neer heb gezegt." Een duivelse grijns kwam om zijn gezicht bij het horen en zeggen van zijn naam. "Tussen mij en William gaat het erg goed, we spreken elkaar regelmatig." Aan zijn stem was te horen dat hij niet helemaal de waarheid sprak. "Maar weet je trouwens, een tentje verderop doet wel optredens van mensen vanover de halve wereld, als je weet wie je moet bellen. Zijn zij geen concurentie van je? Want anders zou ik je willen vragen of je zin hebt om vanavond mee te gaan. En geen zorgen, dit is geen zielige poging op een date. Gewoon om te horen hoe het allemaal gaat, om bij te kletsen!" Hij glimlachte triomfantelijk, alsof hij een overwinning behaalt het dat te zeggen.
|
|
|
Post by greenlightning on Oct 27, 2008 23:45:42 GMT 2
Shirie kon zijn humor wel waarderen. Ze vroeg zich af waarom ze op school nooit met hem in contact was gekomen. Was ze zo oppervlakkig geweest? Zed was nog steeds neit haar type wat uiterlijk betrof, maar hij had ongetwijfeld een sterke persoonlijkheid. Ze knikte glimalchend. Ze riep over haar schouder iets in het Spaans naar haar vriend, die opgewekt in het Spaans antwoordde. Ze straalde en wierp hem een ahndkusje toe. Ze zwaaide naar de muzikanten en woelde een jongetje door zijn haar die toevallig voor haar voeten liep. 'laten we maar gaan dan,' lachte ze en ging hem vast voor. Toen nam ze de tijd om op zijn verhaal te reageren. 'Ik ben blij dat het goed gata tussen jullie. Ik had het gevoel alsof Billy wel iemand nodig had. Goed dat hij nu een broer heeft.' Ze keek hem glimlachend ana en trok vervolgens even kort haar wenkbruaw op. 'Wie is die vriend? Zo goed ken ik je nou ook weer neit dat je over me mag opscheppen.' Ze knipoogde opnieuw vrolijk. Het was zo fijn om weer ens iemand van scholl te zien, zelfs al was eht iemand met wie ze bijna geen contact had gehad. Het was fijn om... even niet meer dé Shirie Ashinta te zijn, maar weer gewoon Shirie. Dat was ze al een hele tijd niet meer geweest. Ze kende het tentje dat Zed ahd genoemd wel, alleen had ze nooit de tijd gehad om er langs te gaan. Ze was altijd maar druk.. 'Eigenlijk heb ik alleen maar conrutenten op het veld,' vertelde ze, 'ik heb dit cafe niet om het geld, maar gewoon omdat ik het wilde hebben./ Dit is mijn manier om er te zijn voor mijn mensen.' Ze zweeg. Zed zou nooit begrijpen hoe het was om een Cubaan te zijn en om je volk te zien lijden. Hij zou waarshcijnlijk nooit weten hoe eht voelde om geld te hebben en dat te willen geven aan de armen, die het neit wilde aannemen. Hij zou het nooit begrijpen. En dat hoefde ook niet. Sommig leed moest mensen bespaard blijven.
|
|
|
Post by Madjic on Oct 27, 2008 23:58:21 GMT 2
De glimlach op zijn gezicht werd groter toen hij merkte dat ze meekwam, dat maakte het voor hem ook weer wat leuker. Anders had hij haar meteen de qlue moeten vertellen en dat maakte het natuurlijk niet bepaalt gezellig. Dit gaf hem de kans om haar te verrassen, dan moest hij net minste niet te opvallend gaan zijn. "Gezellig!" EN nam niet de moeite om enigzins te wachten tot ze iedereen gedag had gezegd en liep naar de deur. Hij hield hem echter wel voor haar open, hij was notabene nog wel gewoon Zed. "Ach, William red het allemaal wel hoor. Hij heeft altijd June nog en ik ben er ook niet allemaal. Voor mijn werk moet ik veel werken en hij moet vooral veel teksten uit zijn hoofd stampen. DUs veel tijd om zich over dingen druk te maken heeft hij niet." Hij glimlachte zo rustig als hij kon, al kon hij het niet in zich houden om vrolijk te zijn zoals het hoorde als zijn plannetje werkte. "DIe vriend is niemand die je kent, gewoon een of geobsedeerde freak. Het is mijn broertje lief niet als je dat soms dacht." Grinnikte hij. "Al moet ik zeggen dat hij nog nooit een wedtrijd heeft gemist op de tv. Maar zo eng dat zijn kamer behangen is met fotos is gelukkig niet, want dan zou ik over mijn nek gaan." Hij lachte even, maar liep toen gewoon door. "Nou het is een fijne plek en ze hebben me vertelt dat er 'magische' dingen gebeuren." Hij maakte aanhalingstekens met zijn vingers. "Dus wie weet zijn ze nog echt goed ook."
|
|
|
Post by greenlightning on Oct 28, 2008 0:03:40 GMT 2
Shirie lachte goedkeurend en gunde Zed haar meest stralende lach. 'Teveel van mij is niet goed. Blij dat iemand dat inziet. Ik probeer het mensen al jaren duidelijk te maken maar ze lijken geen genoeg van me te krijgen.' Ze lachte opnieuw en voelde zich emt de seconde vrolijker worden. De zon scheen warm en zacht op haar blote armen. Ze voelde de blikken van de mannen, maar de Cubanen kenden haar en wisten wel beter dan te flirten. Ze glimaclhtene n groetten haar op z'n hoogst. Het waren de ergerlijke toeristen die 'psst' riepen en 'lekkertje, kom je mee naar mijn hotel?' Shirie negeerde hen volledig en keurde ze nog geen blik waardig. Ze liet haar humeur er evenmin door verpesten. Grijnzend liet ze haar blik weer over Zed gaan en probeerde hem te zien als de broer van WIlliam. Hij had mijn zwager kunnen zijn, dacht ze en werd meteen voor die gedachte gestraft door een pijnlijke steek in haar borst. Sommige gedachtes moest je wel verdringen. Ze glimalchte desondanks opnieuw. 'Ik weet zijn teksten nog wel van vroeger. Als hij nog beter is geworden...' plotseling drongen zijn woorden echt tot haar door. 'Als hij zo graag een wedstrijd wil zien, waarom heeft hij me dan neit gewoon geschreven? Dan ahd ik wle voor kaartjes gezorgd. Voor hem en zijn vrienden, of zijn vriendin.' Er was geen nadruk op die woorden, maar toch draaide haar maag angstig om. Ze wilde neit horen dat William een vriendin had, al zou ze wel gelukkig voor hem zijn.
|
|
|
Post by Madjic on Oct 28, 2008 0:16:08 GMT 2
"Hey, ik ben niet iemand die geobsedeerd raakt door iemand, dan moet dat persoon eerder verschijnen. En stel ik zou geobsedeerd zijn van jou, dan zou ik zo'n rotschop krijgen dat ik een maand niet kan zitten. Dat wil je echt niet!" Zei Zed lachend. Hij keek naar de toeristen en kreeg de neiging om zich een mep te verkopen. Maar toen hij merkte dat Shirie er wel rustig onderbleef ontspande hij ook weer. "Je bent veranderd... in vergelijking met het minimale wat ik gehoort had. Maar wel positief veranderd." Hij glimlachte. Pas toen ze het volgende zijn richtte hij snel zijn blik naar voren. "Ik hoop heel erg dat je zijn teksten nog herinnerd, dat houd goede herinneringen in leven." Hij keek haar vanuit zijn ooghoeken even aan. "Je weet toch wel dat er meer dan een zijn die op jou sloegen he?" Zei hij zacht, zijn ogen richtte hij weer op de weg. "Hij heeft je niet geschreven omdat hij erg druk is... En ik denk dat hij het zichzelf verbied, want hij zou niets liever willen. Maar ik denk niet dat hij wilt weten of jij een vriend hebt. En hij wilt gen pijn, voor beide kanten." Hij bevochtigte zijn lippen even. "En meneer heeft geen vriendin. Hij heeft het wel geprobeert, maar ze lijken niet zijn volledige aandacht te krijgen en voelen zich op de tweede plaats gezet. Ze zeggen dat muziek bij hem voorrang heeft." Hij wende zijn volle gezicht naar haar toe. "Wat denk jij? Klinkt dat als WIlliam?"
Eindelijk, na veel te lang wachten, verscheen de rest ook. WIlliam begroette hen en vrijwel meteen gingen ze aan de slag. WIll had al wel een volgorde gedaan van nummers en liet hen het nieuwe nummer zien. "No way, dude! Die kunnen we niet leren in zulke korte tijd, dat zul je dan toch echt zelf moeten doen. Is misschien wel goed voor je." Mick, de drummer gaf hem een vriendelijke duw tegen zijn schouder. "Ja ik was al bang dat je dat ging zeggen. Maar dat moet dan maar." William borg het blaadje weer op, maar voelde Mick blik in hem steken. "Wat is er Micky?" Hij keek op en grijnste. De drummer haalde zijn schouders op. "Nou het is alleen... het klinkt meer als een oude herinnering die je probeert op te halen." William schoot in de lach. "Ik zeg ook niet dat ik het erg vind om hem alleen te moeten spelen. EN het is niet iets wat ik me probeer te herinneren, ik herinner het me al. Het gaat erom dat het werkelijk betekenis heeft en ik de herinnering in leven wil houden." Hij grijnst naar Mick en ging naar het podium om zijn gitaarsnoer klaar te leggen.
|
|
|
Post by greenlightning on Oct 28, 2008 0:22:55 GMT 2
Shirie knikte flauwtjes op zijn laatste opmerking. het klonk echter helemala neit als William. 'Muziek is zijn leven,' zei ze bedachtzaam,' hij doet hetzelfde als ik. Als je eits niet onder woorden weet te brengen, of er gewoon neit over wil praten, dan verwerk je het in een lied en zing je al je gevoelens eruit. Tot je uiteindelijk weer leeg bent en emt een schone lei kan beginnen.' Ze glimalchte bij zichzelf en ahar blik verachtte zich. 'je hebt geen idee hoeveel nummer s ik voor en over WBilly heb geschreven. Hij was constant in mijn gedachten op school ,of ik wilde of niet.' Ze zweeg opnieuw en keek voor zich uit, naar het prachtige landschap waar ze zo van hield. 'Ik ben veranderd. Ik geloof dat ik de rust heb gevonden waar ik in die tijd naar zocht. Ik had constant afwisseling nodig. Ik zocht naar veiligheid die ik niet vond, en toen het me werd aangeboden, raakte ik in paniek. Ik weet nu wel beter.' Ze glimalchte bij zichzelf en voelde zich plotseling veel ouder dan tweeëntwintig. Het was alsof ze in die jaren dat ze voor zichzelf vocht, zichzelf ahd leren kennen. 'Ik heb eindelijk mijn moeder uit mijn leven weten te bannen,' ze ze zacht, hoewel het voor Zed waarshcijnlijk geen waarde had. Maar het was wel de voornaamste reden die haar zo had doen veranderen. Ze werd neit alnger geterroriseerd. Ze had eindelijk zichzelf kunnen worden. Uiteindelijk keek ze weer naar hem op, met een veraste uitdrukking op zhaar gezicht. 'Billy zou het erg vinden als ik een vriend had?' Ze wilde er iets ana tooevoegen, maar kon de woorden neit vinden. Het bezorgde haar zelfs meer vlinders dan de dat hij geen vreindin had. Dus... hij was haar ook niet vergeten...
|
|