|
Post by Madjic on Oct 28, 2008 22:27:43 GMT 2
Zed lachte zacht. "Waarom denk je dat hij de bijnaam Lovebird gekregen heeft? Juist omdat ze elkaar goed kennen. Ze kennen elkaar nu 2 jaar, dus heel lang nog niet. Maar ze kennen elkaar goed genoeg om zo tegen elkaar te doen. Al is Mick niet een van de slimste, we hebben geluk dat hij wel een goed geheugen heeft." Hij deed een aantal stappen weg van zijn stoel en keek toen weer om. "Het is niet zo zeer een eer, maar zonder mij kom je gewoon niet binnen. Hoe beroemt je dan ook bent. Dus kom op, miss perfect." Zei hij grijnzend en ging haar voor naar de deur.
Zodra hij het geluid en de mensen achter zich gelaten had rekte William zich uit en vertelde de andere dat ze het goed gedaan hadden. Zijn blik ging naar de deur die naar de zaal leide. Zou ze wachten tot het einde of nu al komen? Misschien moest hij gewoon naar haar toe gaan. Hij stond te piekeren en naar de deur te staren, toen hij zegen zijn schouderbladen geslagen werd. Hij trok een pijnlijk gezicht en gaf willekeurig een stomp naar achteren. Helaas ontweek Mick deze lachent en sloeg zijn arm om WIlliams nek. "Nou vertel nou eens wat er is? Verkeerde noten, net iets te laat beginnen. Ik weet niet maar zo doe je normaal niet, mooie ogen gevonden?" Vroeg hij plagend, maar wist niet hoe gelijk hij eigenlijk had. William gaf hem nog een mep, die ditmaal wel zijn doel trof. "Hey, niet zo'n grote mond jij." Zei hij lachent, maar hield onmiddelijk op toen hij de deurklink zag bewegen en even later Zed zag.
|
|
|
Post by greenlightning on Oct 28, 2008 22:33:47 GMT 2
Shirie lachtre alleen maar en knipoogde naar hem. 'Eigenlijk zou ik je nu weg meoten sturen en je bewijzen dat heel gemakkelijk binen zou komen. Wta leive woordjes, een blik van mijn prachtige ogen en adners laten weten dat Billy een oude vriend is.' Ze alchte en volgde hem, om opnieuw als eerste door de deur te gaan. 'dat jij een heer was, nooit gedacht,' lachte ze, al kwam dat meer omdat ze hem nooit echt had gezien of gesproken. Eenmaal binnen zette ze de pet af en zwaaide haar haren heen en weer, om ze in model te laten komen. Ze wierp de pet in een hoekje neer en keek naar de jongens, stuk voor stuk. 'Wat zijn jullie nou voor een wáárdeloze B-band? Werkelijk vals, uit de maat, en slechte nummers. Wie heeft die onzin geschreven?' Haar manier om kennis te maken, maar ze kon een speels lachje niet van haar gezicht houden toen ze naar William keek. 'Jij ook hallo, Billy. Dat is weer een tijdje terug.' Ze keek naar hem en voelde zich meer dan eens weer gewoon dat meisje dat ze altijd was geweest. Volwassener en nog gepassioneerder dan ooit, maar alsnog gewoon dat meisje. Bij hem voelde ze zich geen beroemdheid en vroeg zich af of ze dat ooit zou kunnen. Opnieuw moest ze de neiging onderdrukken om niet op hem af te srpingen en hem te... knuffelen. Dat laatste dwong ze zichzelf om te denken, al was dat niet het eerste woord dat in haar op was gekomen.
|
|
|
Post by Madjic on Oct 28, 2008 22:43:28 GMT 2
Iedereen keek op toen Shirie binnen kwam, sommige herkende haar en andere waren wat verontwaardigt. Mick liet enkel een wat domme uitdrukking achter toen hij naar haar keek. "Er is hier geen Billy." Zei hij om het nog een beetje aan te dikken en trok WIlliam mee een stukje naar achter. "Hey Shirie." Zei William grijnzend, maar zijn ogen glinsterde zoals ze altijd gedaan hadden als hij SHirie zag. Hij haalde Micks arm om zijn nek vandaan en grinnikte naar hem. "Ik ben Billy, don't ask me why." Hij keek naar de anderen, vooral hen die een beetje boos keken. "Heren, dit is Shirie Ashinta. Ze is een beroemde zwerkbalspeler en een goede vriendin van mij van vroeger." Hij voelde zich geergerd toen de boze blikken om gingen naar bewonderend, verbaasd en een beetje zwijmelend. Het laatste ergerde hem wel het meeste. "En denk er niet aan om iets geks te doen of je doet na de pauze niet meer mee!" Zei hij waarschuwend voor hij zich omdraaide en naar Shirie liep. Onderweg werd hij opnieuw slachtoffer van een vuist tegen zijn arm. "Je had dus inderdaad een stel mooie ogen gevonden!" Riep Mick daarna, maar William negeerde hem. "Zed, kun jij ze misschien bezig houden." Vroeg hij aan zijn halfbroer en keek hem smekend aan. Zed lachte en knikte. "Natuurlijk, ik laat jullie highschool sweethearts wel even met rust." Zei hij geamuseerd en knikte even naar Shirie. Toen hij langs WIlliam liep bleef hij even staan en keek he aan. "En je mag me later bedanken." SNel liep haar door om vragen te ontlopen.
|
|
|
Post by greenlightning on Oct 28, 2008 22:49:07 GMT 2
Shirie keek op haar beurt boos naar William, nadat ze had gelachen om de dommigheid van de jongen die Mick heette. Ze sleog haar armen over elkaar en trok een wenkbrauw op. 'Billy, meen je nou serieus dat je me in eerste instantie voorstelt als dé Shirie Ashinta, voor je erbij komt om me als een oude vriendin te benoemen? Werkelijk je valt me tegen.' Ze zweeg even en kreeg een speelse twinkeling. 'Daarbij, ik zou vanzelf wel zijn herkend.' Ze keek nog even naar de jongens en lachte vervcolgens om Zed. 'En waarvoor precies? o goed wa je zoen nou ook weer niet.' Ze keek hem bloedserieus na, terwijl ze vreesde dat de lol in haar ogen haar zou verraden. Ze keek William ook niet aan, tot ze zich ahd vermand. Toen draaide ze zich naar hem om. 'Weet je na al die ajren nou nog steeds neit waarom ik je noem zoals ik doe? Billy toch.' Ze lachte. 'William wordt vaak afgekort tot6 Bill en aangezien ik al een Bill kende... Do the math.' Ze glimalchte liefdevol naar hem, betrapte zich erop en kuchte licht. Haar wangen kleurden zacht rood en voor het eerst sinds jaren merkte ze dat ze verlegen werd.
|
|
|
Post by Madjic on Oct 28, 2008 23:02:58 GMT 2
Zed draaide zich half om en keek Shirie stomverbaast aan. "Heb je het nou over een zoen van WIll of van mij?" Vroeg hij, niet wetend dat hij haar ooit een zoen gegeven had. "Want als je mij bedoelt moet je echt even je hersenen laten nakijken, want misschien zijn ze gewisselt met Mick dan." Zei hij lachend en ontweek een boze Mick, die wonderbaarlijk genoeg merkte dat het ene belediging was. William grinnikte. "TJa, dat is de enige manier waarop ik zeker weet dat ze je niet alsnog weg zouden sturen. Of ik moet zeggen dat je mijn vriendin bent en dan moet ik dat nog maanden horen. En daar heb ik niet zo'n zin in." Hij glimlachte. "En ik weet wel waarom je me zo noemt, dat zal ik nooit vergeten. Maar stel ik vertel het dan word ik ook zo genoemt. En ik heb al zo'n fijne bijnaam. Sommige dingen moet je andere ten wille van jezelf, niet vertellen." Zei hij lachend en bekeek haar even. "EN daarbij, mag alleen jij me zo noemen." Voegte hij er wat later zachtjes aan toe en knipoogte. EIgenlijk wist hij niet goed wat hij moest zeggen en merkte dat het enige wat in hem op kwam, net de dingen waren die hij net niet wilde zeggen. Als tussenweg besloot hij maar om gewoon iets te vragen of zeggen. "Ik had je hier niet verwacht. En ik zou graag willen vragen wat je hier uberhaupt deed, maar dat weet ik eigelijk al. Al heb je toch wel bijna mijn optreden verpest met die stunt." Zei hij plagend en even leek hij wel zijn draai gevonden te hebben. Maar zodra hij terug keek in haar ogen was hij het weer volledig kwijt. Hij glimlachte zacht, op een manier dat hij in jaren niet meer had gedaan. "Het is goed je te zien."
|
|
|
Post by greenlightning on Oct 28, 2008 23:08:39 GMT 2
Shirie rolde met haar ogen om Zed. 'Jij bent ook niet in voor wat lol, of wel? Nou ga weg, saaie Zed. Ga de groupies van de band maar vermaken.' Ze stak haar tong naar hem uit en ging nog een keer met haar ahnd door haar haren, waardoor deze nog ebter vielen dan eerst. Ze glimalchte vervolgens weer naar William en keek semi beledigd. 'Ik kan me echter nog een tijd herinernen waarin je met trots zou hebben verteld als ik je vriendin was geweest en plotseling lijkt eht wel een schande te zijn./ Pas jij nou maar op. Ik ben heir spontaan heen getrokken, ik kan ook spontaan weer weggaan.' Ze besloot om de ruimte maar eens te bekijken. Het was erg armoedig en donker, maar wel geschikt om even op adem te komen. de blos verdween langzaam van haar wangen en ze voelde haar zelfvertrouwen terug komen, maar daarbij ook de muur die ze altijd oprichtte als ze zich aangevallen voelde. Niet dat ze die muur wilde... dit was tenslotte Billy! Bij zijn woorden keek ze op en glimalchte. De muur brak even snel af als die werd opgetrokken en haar hart klopte sneller dan ooit. 'Ik heb je gemist,' sprak ze de woorden die ze achter zijn woorden vond. Althans, die ze dacht en hoopte gevonden te hebben.
|
|
|
Post by Madjic on Oct 28, 2008 23:18:56 GMT 2
William sloot zijn ogen voor een seconde toen er een lach op zijn lippen verscheen. "Mijn lieve Shirie." Hij opende zijn ogen weer en voelde zijn hart in zijn keel kloppen, maar aarzelen deed hij niet. De unieke kans haar nog een keer te zien binnekort en weer de kans te hebben dingen te zeggen zou zich waarschijnlijk niet aanspelen. "Die tijd is nog niet voorbij gegaan. Ik heb niet zonder rede niets meer van me laten horen." Hij wist dat de andere niet meer luisterde en dat hij nu vrijuit kon spreken. DIngen die hij al honderdduizend keren op papier had gezet maar nooit had verstuurd. "Ik heb ook gemist, meer dan ik in eerste instantie gedacht zou hebben. Maar als je nu weggaat. Dan laat ik dit hier stikken en volg je gewoon. Je zomaar laten gaan doe ik niet weer." Hij sprak met een vrolijke stem en een vrolijk gezicht. Aleen zijn ogen werkte niet helemaal mee. Die lieten zien hoeveel spijt hij had van de afgelopen vier jaar dat hij niets had laten horen, hoe erg hij haar gemist had en hoe serieus hij was over de dingen die hij zei. Hij keek even over zijn schouder en zag dat Zed wat biertjes tevoorschijn had getoverd en deze aan de andere gegeven had. Daar waren ze wel even zoet mee en zouden hem niet komen storen. Hij keek weer naar Shirie, ze was eigenlijk niet heel veel veranderd, alleen dat ze volwassener gewordne was. Maar wat ze uitstraalde was percies zoals het zich herinnerde.
|
|
|
Post by greenlightning on Oct 28, 2008 23:25:18 GMT 2
Zijn woorden raakten haar en vertelden haar wat ze al die tijd had willen weten. Al die jaren dat ze zich afvroeg waarom ze niks van hem hoorde. Ze ahd emt maar weinig mensen werkelijk contact gehouden, alleen omdat ze er de tijd niet voor had. Ze sprak hen soms, nodigde ze uit voor feestjes en stuurde ze brieven, maar meer had z eneit gedaan. En zelfs die dingen neit voor hem. Niet voor haar Billy. Waarom niet? Misschien omdat ze te bang was geweest dat het weer zou zijn zoals eht was. Want toen ze bij hem was, voelde ze zich naar omdat ze niet klaar was voor eits met hem. En in al die jaren zonder hem, was ze ernaar gaan terug verlange. Nu wist ze, dat ze er klaar voor was. Klaar voor hem. Ze glimalchte. 'Het is ook wel mijn schuld. Ik heb weinig moeite gedaan om contact te houden en niet alleen omdat ik zo druk was, al was dat denk ik wel de voornaamste reden.' Ze zweeg even en grinnikte zacht. 'Ik zou zelfs gekwetst zijn als je neit achter me aan was gekomen.' Ze keke hem aan en voelde zich weer zoals normaal. Gewoon de vrouw die alles had, die alles kon en die ales zou doen wat haar uitkwam. Op dat moment wist ze ook, dat ze altijd zou nemen waar ze naar verlangde en misschien ook gewoon wanneer. Op dat moment kon ze neit meer twijfelen. Ze weigerde toe te geven aan onzekerheden en gewoon Shirie te zijn. Ze stapte naar voren en plaatste haar lippen op de zijne, gewoon omdat ze niet anders kon. Omdat dit was, waar ze al naar verlangde sinds ze Zed ahd gesproken. Eigenlijk al vanaf dat ze hem ahd achtergelaten, daar op die brug.
|
|
|
Post by Madjic on Oct 28, 2008 23:36:38 GMT 2
William schudde zijn hoofd. "Ergens ben ik blij dat je het niet gedaan hebt. Het was niet leuk om je niet te zien en niet te spreken. Maar het zou nog erger zijn geweest om je niet te kunenn zien wel wel spreken. Weten wat er eigenlijk allemaal gebeurde, zonder een deel van uit te maken. Dan is ontwetendheid beter dan die pijn." Dat zij geen tijd gehad had wist hij, maar hij had wel tijd gehad. Enh als hij die tijd had had hij ook brieven geschreven. Het enige probleem wasdat hij niet verder dan schrijven kwam. Hij had na een halfjaar al een kistje waarin hij al die brieven had gestopt, samen met alle liedje die hij die tijd over en voor haar had geschreven. En enige tijd was hij haar min of meer ook vergeten, maar toen kwam Zed met dat nummer en toen was het allemaal weer terug. Het gevoel in hem borrelde op toen hij zijn gedachtes doorspitte. Nergens kon hij zich herinneren dat ze werkelijk weg was uit zijn hoofd en het gevoel weg was uit zijn hart. Zijn exen zeiden dat hij muziek boven hen verkoos. Maar het was juist Shirie die altijd op nummer een stond in zijn hoofd en hart. Het was dat zij naar hem toe stapte, anders had hij het gedaan. EN zodra hij de warmte van haar lippen voelde sloeg hij zijn armen om haar middel en trok haar tegen zich aan. Het leek alsof alles wat hij die jaren tevergeeft had proberen weg te stoppen, nu allemaal explodeerde en zijn hele lichaam overnamen.
|
|
|
Post by greenlightning on Oct 28, 2008 23:44:30 GMT 2
Hij gaf haar de toestemming om haar armen op hem heen te slaan en terwijl ze haar ogen sloot en genoot van hem, liepen en stille tranen over haar wangen en drupte van haar kaaklijn. Ze wist neit of ze van verdriet of blijdschap waren, maar dat deed er op dat moment ook niet toe. Eindelijk was hij heir. En zij was bij hem. Al die ajren dat ze al naar hem verlangde, al die jaren dat ze zonder hem was geweest, zonder dat er een dag voorbij was gegaan dat ze niet aan hem had gedacht. Het duurde dna ook lang tot ze de zoen verbrak, hoewel ze wel eerst onopvallend de tranen wegveegde. Ze glimlachte stralend naar hem en wist dat ze misschien nooit meer de shirie zou worden die ze ooit was geweest... maar misschien wle de betere variant kon zijn. Ze bleef stil voor een moment, gewoon omdat ze niks wist te zeggen. Wat viel er te zeggen? na al die jaren... Ze had hem niet kunnen bereiken. Niet omdat ze eht probeerde, maar omdat haar hart haar weigerde toe te staan om contact te zoeken. Dat moest ook de reden zijn dat ze zo gelukkig was toen hij doichtbij bleek te zijn. Het waren maar een paar minuten lopen en nu.. nu was hij hier. 'Zo vaak heb ik me afgevraagd wat er gebeurd zou zijn... als ik geen nee ahd gezegd. Als ik gekozen ahd voor veiligheid, in plaats van inmpulsieve gedachtes en verlangens van een tiener.' Ze sprak zacht, maar wist dat hij haar verstond. Dat ahd ze ook, al geloofde ze nogsteeds dat eht de verstadnigste keuze was geweest. Ze was er niet klaar voor geweest. Maar nu wel. Nu wel.
|
|