|
Post by Madjic on Oct 28, 2008 0:31:26 GMT 2
ZEd knikte. "Muziek is inderdaad zijn leven, maar dat is ook een tijd niet zogeweest. Als hij werkelijk om iemand geeft dan gooit hij alles opzij en gaat naast haar staan." Hij zweeg even. "Dat was de William die me toen zo irriteerde soms. Hij was zelfverzekerd van zijn zaak, maar zo koppig om dingen los te laten. EN dat terwijl hij eigenlijk veel om me lijkt." Zijn gedachtes stonden op scherp en probeerde zich te herinneren of William nog iets had gezegd over haar moeder. Maar dat leek hij totaal niet vertelt te hebben. "Wie weet als je het juiste persoon vind kun je die veiligheid wel vinden. En ik weet niets over je moeder. Hij heeft me vervelend weinig vertelt over de woorden die er tussen jullie gezegd zijn. Ik ken enkel zijn gevoelens van toen en meer zal ik denk ik ook niet te horen krijgen." Hij lachte zacht. "Wat dat betreft is hij nog steeds irritant koppig." Hij keek haar aan en grinnikte. "Hij zou... Ik denk dat hij zich in een kast zou opsluiten en er niet uitkomen voor hij weet dat het een zak is die je gedumpt hebt." Hij lachte en keek naarvoren. Het zaakje wat hij bedoelde was al in zicht en naderde snel.
|
|
|
Post by greenlightning on Oct 28, 2008 0:40:52 GMT 2
Shirie voelde de bekdne kriebels van vroeger die haar een krop in haar keel bezorgden. Ze wendde haar blik af met ene grijns en stralende ogen die van plezier konden zijn, maar in werkelijkheid branden er tranen in haar ogen. Dit was teveel de jongen om wie ze zovele ahd geven en die nog steeds ene deirbare plek in haar hart hield. Hij was als Tim. Hij was als Pablo. Hij was asl Devon, met als enige verschil dat ze nooit ene relatie met hem had vrbroken. Sterker nog, er was nooit eits geweest en er was de afgelopen drie jaar geen dag voorbij gegaan dat ze dat niet betreurde. Dat eerste jaar van school af was het allemaal adners geweest. Ze was nog te druk met onzin geweest om zich er druk om te maken. PAs toen ze de school verliet en d haar tijd door alles behalve Will in beslag werd genomen, dat ze hem begon te missen. Op de momenten dat ze eht het minste verwachte. Tijdens het douchen na een training, tijden een oppep ronde voor een wedstrijd, vlak voor of vlak na dat ze een zware bepreofing had doorstaan als schouwer en als ze in haar cafe was, lag haar blik op de deur. |Hopend en wensend, maar hij kwam nooit. Natuurlijk niet. Maar vooral de nachten waren zwar. Elke nacht, vlak voor ze ging slapen, zag ze zijn gezicht voor zich en vroeg ze zich af wat hij aan eht doen was. Ze vermande zich en glimalchte oprecht toen ze weer naar Zed keek. 'Hij zal altijd alles opgeven voor de mensen van wie hij houdt, maar persooonlijk..' ze grinnikte,'... als ik zijn vriend was geweest.. zou ik nooit willen dat hij zijn muziek opgaf of op de tweede plaats zette. Ik weet hoe het is om je passie na te leven en je weet dat je geliefde altijd nummer een staat, alleen niet twentyfout seven.'
|
|
|
Post by Madjic on Oct 28, 2008 0:50:34 GMT 2
Zed glimlachte en keek even op zijn horloge. Nog even en het begon, waarschijnlijk zouden ze net op tijd voor aanvang binnen komen. Hij keek naar Shirie en wilde eigenlijk zijn arm om haar heen leggen. Maar hij wist dat WIlliam hem datnooit zou vergeven, dis hij deed het niet. "En jij denkt dat hij dan naar je jou luisteren?" Hij lachte hartelijk. "Heb je me niet horen zegge dat die jongen zo koppig is? Jemig, zelfs al zou je hem bedreigen deed hij het nog niet." Hij vond het eigenlijk wel grappig om haar een beetje op stang te jagen. Al was hij een beetje bang dat ze nog een hartverzakking kreeg als ze hem zag. De deur van de zaal was al dicht. Maar zodra de man ervoor Zed zag deed hij een stap opzij voor hen. Zed knikte onopvallend en deed de deur voor Shirie open. "Volgens mij mogen we nog maar net naar buiten." Grinnikte hij. Hij had plekken in het midden gereserveerd voor hen, maar vooraan. Ze zaten net een beetje in het midden, zodat ze niet meteen op zouden vallen. En zodra hij binnen stapte hoorde hij onmiskenbaar het oefenstukje van Williams gitaar boven de pratende stemmen uit
|
|
|
Post by greenlightning on Oct 28, 2008 0:57:08 GMT 2
Shirie alchte alleen maar en stootte Zed vriendschappelijk aan. 'Ik heb zo mijn maneiren. vergeet neit dat Billy en ik goede vreinden waren en neit zonder reden. Hij mag dan koippig zijn, hij weet wanneer hij moet toegeven. Niemand die mij iets weigert.' Dat bewees ze ook door nog even te glimlachen naar de mannen bij de deur die haar bredgrijnzend een fijne avond toewensten. Ze stak haar tong uit naar Zed. 'Ik ben Shirie Ashinta, lieve Zed. Ik krijg alles wat ik wil, want ik ben dé Shirie Ashinta.' Ze sprak de woorden echter zacht, want ze was neit van plan om herkend te worden. Ze nam een kraaltje van haar armband en veranderde die in een pet die ze schuin op haar bruine haren zetten en zo haar meest kenmerkende delen verborg: haar ogen, haar ahren en haar gezicht. De aandacht die ze vervolgens kreeg had enke te maken emt haar schoonheid, en behalve de klap die ze een man gaf omdat hij aan haar bil zat, negeerde ze hen verder. Ze volgde Zed en glimaclhte toen ze aan naar haar plaats werd geleid en toen haar blik viel op het podium, leek haar hart even te stoppen emt slaan, voor het in de vierde versnelling verder ging. Ze voelde haar ahdnen trillen, van zowel nerveusiteit als opwinding. Ze ahd hem al zolang niet gezien...
|
|
|
Post by Madjic on Oct 28, 2008 1:05:40 GMT 2
Zed grinnikte. "Ok daar kan ik niet tegen op. Misschien zou hij bij jou ook wel juist alles doen wat je hem vraagt. Ik weet het niet, toen die tijd vermeden we elkaar liever dan elkaar maar een seconde tegen het lijf te lopen." Hij schudde zijn hoofd. "Hoe veel er in 4 jaar eigenlijk kan veranderen, toch maar vreemd. Maar ja, sommige dingen veranderen nooit." Hij prikte met een vinger tegen haar arm. "Wat is er? Toch geintereseerd in de band die de competitie heeft?" Vroeg hij zacht. Met nog het doek voor hun neus, gaf WIlliam het sein om af te tikken. Ze zette het intro in en zijn stem begon het nummer toen het doek openging. Op deze manier begonnen ze eigenlijk meestal, nu kon hij zich tenminste concentreren op de muziek. Zodra het refrein begon gaf hij een dreun met zijn gitaar. The night you came into my life Well it took the bones of me, took the bones of me You blew away my storm and strife And shook the bones of me, shook the bones of me By the way, I do know why you stayed away... I will keep tongue-tied next time Zijn ogen vielen een seonde op Zed, wiens rode haar hem nooit ontging. Mar het meisje dat naast hem zag kende hij niet. Dat was een uitleg waard zodra dit voorbij was. (Nummer: www.youtube.com/watch?v=ZmMbrXypXJU)
|
|
|
Post by greenlightning on Oct 28, 2008 1:12:31 GMT 2
Shirie hoorde, nog voelde Zed. Ze sloot zacht haar ogen en luisterde intensief naar izjn woorden. Even leek eht weer alsof hij het voor haar zong, zoals hij vroeger voor haar gezongen. Maar adt kon niet. Dat was te mooi om waard te zijn. Zo ontmoette zijn blik ook niet. Het was uit eht niks dat ze Zed opmerkte en ze glimalchte. Ze legde haar wijsvinger op haar lippen en draade zich gimalchend weer om naar het podium./ Nu zag ze hem. Voor het eerst sinds zo lang... Ze duwde het klepje van de pet wat omhoog, zodat ze hem beter kpon zien en eindelijk zag ze hem echt. Hij was veranderd! Hij was groter en breder. Zijn haar zat anderse en ze kon het niet helpen om zacht te lachen. Zelfs al leek zijn uiterlijk neit helemaal op hoe ze hem herinnerde, dit was zonder twijfel haar William. Haar BIlly! Ze had moeite om niet te lachen. Ze had moeite om niet te huilen. Ze wachtte tot ze zijn blik weer ving en wuifde naar hem, met drie vingers en glimalchte zoals alleen zij het kon en alleen naar hem zou doen. Ze voelde de tranen in haar ogen branden en ze hoopte dat hij het niet zag, want ze wilde hem neit afleiden. Toch woedde er een oorlog in haar buik. het was alsof er een wedstrjd vleigen werd gehouden door de vlinders./ Zodanig schoten ze rond. Ze wist neit of zer blij was of juist diep verdrietig. Misschien wel beiden. 'hey,' vormden haar lippen geluidloos.
|
|
|
Post by Madjic on Oct 28, 2008 1:24:51 GMT 2
Zed glimlachte met meer gevoel en vreugde in zijn ogen dan hij ooit had gehad. Hij keek naar het podium en ontmoette de blik van William. Hij wilde eerst heel hard lachen. Hij zag in zijn blik dat hij dacht dat het meisje naast hem een ander was en bij hem hoorde. Maar hij lachte niet, knipoogte en keek even naar Shirie. William schudde licht zijn hoofd en keek even tegen de lampen in. Het ergerde hem dat Zed serieus een meisje had... nu al. Opnieuw keek hij naar het tweetal, maar ditmaal keek hij naar een ander meisje als eerst. Alsof ze was weggetoverd en in plaats daarvan zat dat meisje dat hij wel kende. Uit schrik sloeg hij de verkeerde snaren aan. Het klonk verkeerd, maar niet onherstelbaar verkeerd. Hij was blij dat het het laatste stuk was van het nummer, want hij twijfelde niet of hij meer fouten zou maken. Zijn ogen kreeg hij niet van de hare af en knipperde zo min mogelijk. Hij glimlachte toen hij de laatste snaren van het nummer aansloeg. Even ging hij naar achteren, maar boog toen terug naar de mircofoon. "Hoi." Zei hij met een vrij zachte stem, die Zed een lachbui gaf. De hoi was niet voor het publiek maar voor Shirie. William draaide zich naar de andere, zodat ze niet gehoort konden worden. Hij vertelde ze dat de volgorde bij deze veranders was en hij nu dat nummer ging doen. Nu hij nog een klein beetje concentratie had. Hij draaide zich terug en glimlachte weer. "Het volgende liedjes is... van een tijdje terug. De tekst tenminste en... tja oordeel zelf maar." Zijn gezicht straalde iets totaal anders uit toen hij het volgende nummer alleen begon en alleen verder speelde. De andere deden een stap naar achteren zodat het leek of WIlliam alleen op het podium stond. De gitaar party was heel rustig, net als de woorden die uit zijn mond kwamen. Maar nu met meer gevoel dan ze ooit hadden gehad. i swear to you-I will always be there for you-there's nothin' i won't do I promise you - all my life i will live for you- we will make it through forever-we will be together-you and me.
Oh n' when i hold ya-nothin' can compare with all of my heart- ya know i'll always be-right there
I believe in US- nothin' else could ever mean so much -you're the one i trust our time has come- we're not two people-now-we are one- yeah- you're second to none forever-we will be
together-a family the more i get to know ya- nothin' can compare with all of my heart- ya know i'll always be- right there
forever- we will be together-just you and me the more I get to know ya- the more i really care with all of my heart- ya know i'll always be... and ya know i really lave ya- nothin' can compare for all of my life- ya know i'll always be- right there (Nummer: www.youtube.com/watch?v=W-tecn-KUrw&feature=related)
|
|
|
Post by greenlightning on Oct 28, 2008 1:30:08 GMT 2
Shirie deelde Zeds lachen toen William hoi zei in de microfoon. Even was hij weer zo de jongen die ze ahd gekend, dat ze de onzichtbare tranen over haar wangen voelde lopen. Maar uiteindelijk wist ze toch breed te grijnzen. Ze stootte Zed opnieuw aan en maakte lachend opnieuw het 'sst' gebaartje. haar blik gleed over haar oude vriend en ze klapte met de rest mee toen het nummer klaar was. Ze luisterde naar zijn woordne en koesterde ze. Koesterde de stem die ze zolang ahd gemist en grinnikte zacht. Nieuwsgierig naar zijn volgende nummer zweeg ze en keek hem aan, maar de glimlach verdween langzaam van haar gezicht toen ze de melodie herkende en later ook de woorden. Ze luisterde en verdween in een tijd waarin alles zo vreselijk onbelangrijk had geleken. Alles kon nog gebeuren. Het zou nog wel goed komen, had ze gedacht. Wat was ze nog jong geweest toen! En dat teriwjl ze zichzelf zo volwassen had geacht... Ze zong de laatste regels met hem mee, die in haar geheugen gegrift waren en lachte zachtjes, om iets wat niemand anders dan zij konden weten. Ze klapte opnieuw toen het lied klaar was en vroeg zich af hoelang ze hier zou kunne blijven zitten, zonder naar het podium te rennen en hem plat te knuffelen.
|
|
|
Post by Madjic on Oct 28, 2008 1:40:53 GMT 2
Tijdens het zingen deed hij zijn best om naar iets anders te kijken. Maar zodra hij dat deed kreeg hij het gevoel dat hij iets verkeerd deed, dus gaf toe aan hart en keek naar haar. Hij herinnerde zich nog precies hoe het was dat hij het nummer schreef en waar hij het zo ongeveer voor haar zong. Hij wist nog altijd niet of ze toen in de gaten had dat het voor haar bedoelt was en of ze hem toen gehoort had. Ze wilde toen gaan zwerkballen, maar hij was op het veld. Daar was hij de halve nacht geweest, daar had hij het nummer geschreven. Het was koud maar met elke letter die hij op papier zette kreeg hij een steeds warmer wordend gevoel. Zoals nu, na elk woord dat hij zong hij zich steeds onrustiger ging voelen. Pas toen het nummer was afgelopen dwong hij zichzelf even zijn ogen te sluiten. "Ja, daar kwam dus even een herinnering naar boven. Maar hier leren ik ook van dat je moet na komen wat je belooft." Hij lachte zacht, maar voelde een zachte pijn. Hij had beloofd er voor haar te zijn, maar nu was hij hier alleen maar omdat... ja, hij wist het niet eens. Hij wist niet eens dat ze hier zou zijn. Hij had niet zomaar alle contacten los moeten gooien omdat het zeer deed voor hem. Maar hij besloot dat dit zijn tweede kans was. Hij draaide zich terug naar de band en glimlachte. "Ok, de rest kan gewoon volgens programma. Deze moest gewoon even voordringen." Zei hij lachend. Mick gooide grijnzend een propje naar zijn hoofd. "Lovebird dat je bent." De drummer was niet zo heel erg van die zwijmel muziek. Maar aangezien William dat wel was noemde hij de jongen zo. Hij had alleen niet door dat hij wel recht in de microfoon praatte. William kuchte om hem, maar liet verder niets merken. Hij draaide hij zich naar het publiek. Maar zodra hij Shirie zag voelde hij zich weer anders, hij voelde zich de 18jarige jongen die zo veel om haar gaf. Die jongen die alles voor had willen geven, maar met gebogen hoofd had moeten toegeven en verder moest gaan als vriend. Hij moeite zich te bedwingen om het optreden af te lassen en naar haar toe te gaan. Maar hij kon dat niet maken, nu moest hij maar even wachten op de pauze. Hij kuchtte opnieuw en begon zijn volgende nummer, deze keer een nieuwe. Maar helemaal met zijn hoofd zat hij er niet bij, al was het niet aan hem te merken, hij kon alleen maar aan de pauze denken. Hij was dan ook blij toen hij zag dat zijn bassist en gitarist hun spullen weglegde. "Wij gaan even pauze houden, we zien u later wel weer." Zei hij voor hij het podium af verdween.
Zed keek opzij naar Shirie. "Zal ik je maar backstage brengen? Als broer en manager heb ik dat voorrecht gelukkig." Grinnikte hij en stond op.
|
|
|
Post by greenlightning on Oct 28, 2008 21:57:01 GMT 2
Shirie kon alleen maar alchen om het vriendschappelijke gekibbel van de jongens. Ze kende William niet anders dan die romanticus met zijn zwijmel nummers. Dat kreeg je als je een man was met een hart voor romantiek. Zelf schreef ze even makkelijk rock nummers als balades, gewoon omdat ze ook hele hoge toppen had in haar karakter. Ze schudde grijnzend haar hoofd om het tweetal op het poduim en boog zich naar Zed toe. 'Je zou bijna denken dat hij nog neit gewend is aan WIlliams muziek./ Hoelang zijn ze al bij elkaar?' Ze wachtte het antwoord af, maar besloot verder te zwijegn. Ze luisterde en liet zich meeslepen naar de brug, waar ze emt William had gezeten en voor eht eerst had gezoend met hem. Even leek hij weer zo dichtbij als toen, maar dan met het verschil dat ze hier in háár land was, en niet in het zijne. Glimalchedn luisterde ze. De muziek rakte haar en zelfs al vpnd ze neit elk nummer even goed, zolang ze Williams stem hoorde kon er niks slechts aan zijn.
De pauze kwam als geroepen. Niet zozeer omdat ze neit kon wachten, maar omdat ze niet zo lang kon stilzitten. Daarbij, ze wilde naar William toe! Ze wilde zo graag naar hem tpoe, dat ze een van de eersten was die opstond. Ze dacht neit aan haar trots, ze dacht neit aan haar reputaie en ze dacht er zelfs niet aan dat ze herkend kon worden. Ze had alleen maar oog voor de jongen op het podium. Ze klapte met de rest mee en knikte naar Zed. 'Als je dat een eer noemt, dan gun ik je eht plezier om in mijn nabijheid te zijn,'lachte ze en schudde haar hoofd, teriwjl ze met hem mee liep. Backstage was goed. Het was perfect. Geen vervelende mensen, geen pottekijkers.. misschien zelfs de kans om alleen met hem te zijn. Of.. bijna alleen.
|
|