|
Post by Madjic on Nov 4, 2008 1:12:15 GMT 2
"Het maakt niet uit hoe vaak woorden al voorbij zijn gekomen, of juist niet. Het gaat erom dat ik ze nu hoor." Hij glimlachte. "Woorden betekend volgens sommige niets, maar ik heb nog nooit zo lang gewacht en verlangt naar die woorden. En nu ze er zijn zullen er nooit meer mooiere woorden zijn die wie dan ook kan uitspreken." Hij wilde niet denken aan andere die bij haar waren geweest, dat nog wilde en dat misschien nog zouden doen. Ze was nu van hem en hij van haar. Niets kon haar ooit overtreffen en niemand kon haar ooit vervangen.
Het duurde even voordat hij snapte wat ze zei. Hij wist eerst niet over welke fans ze het had en het ophouden snapte hij al helemaal niet. Maar toen hij in de verte Zed hoorde drong het tot hem door. Hij knipperde even met zijn ogen toen haar hand de zijne loshield. "Maar ik wil niet dat je gaat." Zei hij haar zacht na, als een klein kind dat nog door wilde spelen met zijn vriendje, maar hij hield haar niet tegen. Hij keek ahar na en glimlachte. Vervolgens draaide hij zich naar de andere, die zowel hem als Zed aanstaarde. Hij trok een wenbrauw op en sloeg zijn armen over elkaar. "Wat staan jullie nou weer te staren? Kom op, er zitten mensen op ons te wachten! We gaan die niet nog langer laten wachten omdat jullie zonodig wilde nietsen!" Zei hij boos, zo leek het tenminste. Hij hoorde Zed lachen voor hij zijn verbaaste bandleden achterliet en het podium op ging. Hij zag nog net de deur dichtgaan. Hij leek door de deur te kunnen zien en Shirie nog te zien lopen, maar keerde zich toen naar het publiek. Hij excuseerde zich dat ze moesten wachten en begon toen weer.
Enkele nummers volgde, terwijl zijn hoofd ergens anders was. Het leek eeuwen te duren voor het eindelijk voorbij was en bij Zed vroeg hem naar Shiries cafe te brengen. Hij zei de andere snel gedach en ging er toen vandoor. De andere wat verontwaardigd, maar aan de andere kant gingen ze niet boos doen. "Dus zie ik je vanavond nog of ben je van plan daar te blijven?" Zeds stem bewoog millimeter voor millimeter zijn hersenen binnen. Hij draaide zijn hoofd langzaam en haalde zijn schouders op. "Ik heb geen idee... Ik bel je anders wel ofzo." Zei hij en grijnste. Hij had geen idee wat hem daar te wachten stond, maar het intereseerde hem niet veel. Zed haalde zijn schouders op. "Zolang je maar weet dat Arachne je niet met rust gaat laten. Maar een Zwarte weduwe als Shirie moet haar wel kunnen waarderen." Lachte hij en gaf William een duw richting het cafe. "Ga nou maar!" Grijnste hij en liet de jongen alleen.
Niet veel later duwde William de deur open en keek het cafe rond. Hij glimlachte en keek even over zijn schouder. Hij zag een glans in de schaduw van een gebouwtje en schudde zijn hoofd. Toen hij verder liep viel de deur achter hem dicht.
|
|
|
Post by greenlightning on Nov 4, 2008 1:26:26 GMT 2
&& Hem achterlaten was eht ergste dat ze tot nu toe had gedaan, maar ze dwong zichzelf door te lopen. Ze wistd at dit belangrijk was voor hem en zijn vrienden. Ze wilde neit tussen hem en zijn band in staan, zeker niet omdat hij het waarschijnlijk nog volledig de moeite waard zou vinden ook. Alleen al die gedachte deed haar hart bloeien als nooit tevoren. Ze glimalchte en zuchte tevreden uit, terwijl ze de deur opende en naar buiten stapte. Ze keek omhoog, naar de ondergaande zon en voelde zich plotseling prachtig in het licht van de ondergaande zon, die haar huid goud kleurde en haar ogen meer deed schitteren dan ooit. maar vooral, voelde ze zich gelukkig. Niet alleen had ze hem gezien, maar eindelijk de woordne utigesproken die al zoalng op haar maag lagen. En hij had ze beantwoord. De lieverd. Met eht gevoel dat ze moest dansen liep ze terug naar haar cafe, waar ze de laatste meters werkelijk dansend aflegde, zacht neurend. Het medlodietje kwam haar op dat moment niet bekend voor, maar het was een leidje dat al jaren diep in haar hart stond gefrafeerd. Binnen zat Joey met een onbekende man te dobbelen, terwijl de band zachtjes speelde en een klein zwartharig jongetje op haar afschoot. 'Shinnie!' riep de kleine Jessie en sprong, zodat ze hem kon optillen en vast kon houden. Ze knuffelde hem en kuste zijn haren, terwijl hij zijn gezicht verstopte in haar haren. Hoeveel ze ook van William hield, dit jongetje was haar minstend even dierbaar. Ze lachte zacht en streelde door zijn haren. Uiteindelijk leit ze hem weer los, waarna hij direct weer op Joey afschoot en daar bleef staan. Shirie aaide oo hem door zijn haar en kreeg en opgewekte grijns van haar beste vriend terug. 'Nu al terug?' klonk de vraag in het Spaans en Shirie knikte. Ze ging achter de bar staan en beantwoordde Raouls vraag emt een brede grijns, terwijl ze snel een paar bestellingen van haar medewerker over nam. 'Hij komt zo weer hierheen,' antwoordde ze in het engels en glimalchte gelukkig. 'Wie, William?' Klonk Joeys stem en hij had zich omgedraait om haar met een noge bredere grijns aan te kunnen kijken. Shirie staarde hem ene moment verbluft aan, voor ze grinnikte. 'Hoe kan eht dat jij dat weet, ne ik niet?' Lachte ze. Hij haalde zijn sschouders op en vertelde pver de flyer die hij had zien hangen. Hij vertelde meer dingne, maar Shirie was er neit bij met haar hoofd. Gelukkig werd eht druk, zodat ze bezig bleef met van alles en nog wat, zodat ze neti teveel hoefde na te denken. de tijd gleed voorbij en al neuriend werkte ze door. Dat ene liedje.
|
|
|
Post by Madjic on Nov 4, 2008 1:48:44 GMT 2
Het feit dat niemand op hem reageerde deed hem zacht grinniken. Maar het deerde eigenlijk ook niet. Hij keek even naar Shirie, maar omdat deze druk bezig was besloot hij eerst om Joey te begroetten. Zwijgend liep hij naar voren en liep stilletjes naar Joey toe. Vlak bij hem baalde hij zijn hand tot een vuist en gaf hem een zachte stoot tegen zijn arm. "Verlies je niet al je geld met die onzin? Blut zijn is vervelend hoor." Zei hij grijnzend, niet wetend of Joey wist of William er was of niet. Je wist maar nooit wie Zed alemaal had ingelicht voor zijn plannetje. Zijn blik ging van Joey naar het ventje bij hem en trok zijn wenkbrauw een klein stukje op. Te donker voor Joey, maar zeker niet voor Shirie. Hij ging zijn geheugen na naar dingen die ze misschien had vertelt, of juist niet. Maar wist het niet precies en glimlachte daarom maar naar hem. Hij ging ervanuit dat Shirie niet ging achterhouden als ze een kind had, dus dan moest het iets anders zijn. Zijn blik ging weer naar Shirie, misschien maakte hij het jongetje wel bang als hij naar hem bleef kijken. En daarbij wilde hij naar Shirie kijken, omdat hij nog steeds het gevoel dat dat ze ieder moment in de lucht kon oplossen en dan weg was, weer net zo ver weg als de afgelopen vier jaar. Hij glimlachte, als dit een droom was, was het wel een hele fijne droom.
Achter zich hoorde hij de deur opengaan en daarna weer sluiten, maar hij keek niet op. Hij zag niet dat er eigenlijk niemand en nieuts naar binnenkwam. Alsof het door de wind kwam, niet dat dat logisch was. Een zwarte glans gleed even door de lucht laag langs de muur terwijl Arachne geruisloos niet zichtbaar langs de muur sloop en in een hoekje ging liggen. Met haar donkere ogen kon ze onder alles doorkijken en alles in de gaten houden.
|
|
|
Post by greenlightning on Nov 11, 2008 17:21:36 GMT 2
Joey keek op naar een bekende stem die tegen hem sprak en grijnsde vervolgens breed naar hem. William was nauwelijks wat veranderd. Net als hijzelf trouwens. Hij grinnikte en knikte naar de man aan de tafel. 'Ik verlies helemaal niks. Hij is de gene die alles aan mij kwijt raakt. hij is de beroerdste dobbelaar die er bestaat. Dan zeggen ze dat er geluk bij hoort! Of het is onzin, of hij heeft gewoon pech.' Hij grinnikte gemeen en glimlachte vervolgens poeslief naar de man, om zich weer naar William om te draaien. 'En ik speel vals. maar dat weet hij niet.' Joey wist niet of de man toch Engelks verstond, of dat hij er gewoon genoeg van had, maar hij begon in het Spaans te schreeuwen en te schelden, wierp de dobbelstenen van tafe, maakte het duivelsteken naar Joey en vertrok. 'Hajoki naar jou ook!' probeerde Joey eht laatste woord na te praten en lachte, voor hij zijn hand uitstak naar William. 'Lang niet gezien, Daniels. Ik neem aan dat je hier bent voor een zeker meisje?' Zijn ogen schitterden opgewekt. Hij had altijd gevonden dat William en Shirie bij elkaar pasten, hoe hard Devon ook riep dat hij dat niet wilde.
Het duurde lang voordat Shirie in de gaten kreeg dat er iemand was binnengekomen en dan ook nog omdat ze erop werd gewezen door een klant. 'Is dat niet die jongen die speelde in dat cafe verderop?' Vroeg de vrouw aan Shirie, toen deze haar tafel aan het schoonvegen was. de vrouw was geen vaste klant, maar kwam wel vrij regelmatig. Ze sprak even open met Shirie als ze met een familie lid zou doen. En dat terwijl ze heel goed wist wie Shirie was. Of eigenlijk wat ze was, want in Engeland en groot gedeelte van de rest van de wereld werd ze niet gezien als een persoon, maar als een rolmodel. Een beroemdheid, die geen eigen persoonlijkheid of leven bezat. Publiekelijk bezit, bestaand om de meute te entertainen. Shirie was daar inmiddels aan gewend, maar kon het niet helpen om zich prettig te voelen als mensen haar zagen als de persoon die ze werkelijk was. Ze draaide zich om, de vinger van de vrouw volgend en eindigde bij William. Haar hart klopte sneller en ze voelde een glimlach op haar gezicht verschijnen. Ze draaide zich naar de vrouw om en knipoogde naar haar, voor ze haar wenkte wat dichterbij te komen. De vrouw boog zich gretig voorover. Shirie gunde deze vrouw het vertrouwen dat ze zelf had gekregen en vertrouwde haar dit geheim toe. 'Die jongen is een oude vriend van vroeger. Een vriend en zelfs iets meer.' De vrouw maakte het blij veraste geluidje dat elke vrouw maakte als ze een geheim had gehoord en glimlachte samenzweerderig naar de beroemdheid. Shirie knipoogde opnieuw en liet het doekje op de tafel liggen. Volledig op haar gemak, zelfs met het rode schort omgebonden, stapte ze op hem af. Van achter hem sloeg ze zijn armen om hem heen en gaf hem een kusje in zijn nek. 'Zo vroeg al klaar?' Fluisterde ze.
|
|
|
Post by Madjic on Nov 11, 2008 21:28:18 GMT 2
William grinnikte om de uitbarsing van de man, maar hield zijn aandacht op Joey. "Ik wist niet dat je als een halvecrimineel door het leven ging tegenwoordig, is dit je toevluchts oord ofzo?" Vroeg hij met een grijns op zijn gezicht. Hij keek de boze man even na en hield zijn hoofd schuin. "Ik hoop voor hem dat hij voor zijn drinken of wat dan ook betaalt heeft." Mompelde hij en staarde naar de deur. Het was nog steeds onwerkelijk dat hij hier was en was nog steeds bang dat hij ieder moment uit een droom kon ontwaken en dan weer gewoon zonder haar verder moest gaan. Het idee alleen al dat dit een droom was deed pijn. Zijn blik vond Joey weer toen diens stem hem deed ontwaken uit zijn gedachtes. Hij grijnste en krabte schuldbewust op zijn achterhoofd. "Daar lijkt het wel op ja."
Normaal gesproken was hij zich dood geschrokken door de armen, maar nu niet. Hij legde zijn hqanden juist op de haren en glimlachte bij het voelen van haar lippen in zijn nek. Er kwamen allemaal zinnen in zich op die hij kon zeggen, maar allemaal waren ze zo zoet dat ze uit een liedje leken te komen. "Ze stonden me toe dan ik gelijk ging. Dat ik een keer het opruimen zou skippen en Zed loodste me snel hierheen." Hij draaide zijn hoofd zodat hij haar min of meer kon zien. "En nu ik je terug gevonden heb, kies ik liever voor jou dan de band." Grinnikte hij.
|
|
|
Post by greenlightning on Nov 11, 2008 21:45:56 GMT 2
Shirie lachte. 'Jij die skipt? Waar is mijn brave vriendje gebleven? De leive BIlly die elke les volgde, zelfs als het pure tijdverspilling was? Of is heeft meneer plotseling de houding van een beroemdheid gekregen, nu hij eenmaal een optreden heeft gehad hier. Of komt the doordat de absolute miss fabulous hem met haar fantastische aanwezigheid heeft geeerd?' Ze kon haar lachen nog geen drie seconden inhouden en liet hem los, zodat hij zich naar haar zou kunnen omdraaien. Haar ogen straalden, net als de rest van haar. Toen draaide ze zich met een semi boos gezicht richting Joey, die met een grijns van oor tot oor naar haar keek. 'En wat denk jij wel, mijn vaste klanten wegjagen? Dacht je werkelijk dat je overal mee wegkomt omdat we vrienden zijn?' 'Zeker,' was het droge antwoord dat Joey gaf en sloeg het restje van zijn boterbier naar binnen en toen Shirie begon te lachen, grinnikte hij. Hij richte zich weer tot William. 'Eigenlijk is dit gewoon een hobby. Het geld dat ik win gebruik ik om aan de kleine kindjes hier te geven, die niks hebben. Die bezopen gast, die eruit ziet als een zwerver, is in werkelijkheid een adviseur van de tiran van dit eiland. Hij komt hier vier dagen per week om zich klem te drinken en schopt de kinderen als ze heir zijn. Dit is mijn manier om hem terug te betalen.' Hij glimlachte en kreeg een aai over zijn hoofd van Shirie en vervolgens een trotse knuffel. 'Mijn dagelijkse bezigheid is het fokken van draken en het creëren van nieuwe soorten. Niet illegaal, wel gevaarlijk en buitengewoon leerzaam.' Shirie lachte opnieuw en liet Joey los. Ze haalde haar schouders op naar William. ' Dit is een compleet andere wereld, mijn lieve Bily. Iets wat je niet in je ergste dromen had hoeven meemaken.' Mer wilde ze er eigenlijk niet over kwijt en haar handen vonden blind de zijne terug. Achter haar werd er geroepen.
|
|
|
Post by Madjic on Nov 11, 2008 22:38:24 GMT 2
William lachte. "Nee, geen van die dingen. Over het algemeen doe ik ook braaf mee met alles wat er van me verwacht word en meer. Maar zo nu en dan zijn er dingen belangrijker dan dat wat men van je verwacht. Het zit dan alleen maar mee als die mensen het dan nog met je eens zijn ook." Hij lachte. "Ik geloof dat ze eerder trots op me zijn dan boos." Hij sloeg een arm om haar middel toen hij fatsoenlijk naar haar toe gedraait was. En ookal sprak Joey tegen hem, hij keek niet om. "Mooi zo, ik was al bang dat ik moest gaan mededelen dat oude vrienden van mij criminelen zijn geworden, dat zou de achting van mijn ouders op zijn shcool leven vast erg naar beneden halen. Al ben ik blij te horen dat je je leven besteed aan goede dingen en andere helpen. Dat maakt het feit dat je vals speelt veel minder erg." Zei hij grinnikend tegen Joey zonder zijn ogen van die van Shirie te wenden. "Dat weet ik nog zo net niet." Fluisterde hij tegen Shirie en gaf haar een kus. "Ik weet nog niet of ik hier nog wel weg wil als jij zo lief tegen me blijft doen, straks ga ik nooit meer weg en zit je met me opgescheept." Hij kneep een oog dicht en keek haar vrolijk aan. Het kloppen van zijn hart kon hij net zo min beinvloeden als zijn woorden. Hij gaf haar nog een kus en hield zijn hoofd dicht bij de hare. "Je word geroepen." Fluisterde hij, ook al wilde hij eigenlijk niet dat ze wegging.
|
|
|
Post by greenlightning on Nov 17, 2008 21:14:43 GMT 2
'Dus je bent nog steeds mijn brave Billy Willy,' grinnikte ze en liet zich tegen hem aantrekken. Ze sloeg zijn armen om hem heen en trok zich nog dichter tegen hem aan. Haar gezicht vleide zich tegen zijn hals en ze wenste dat ze hem nooit meer los hoede te laten. Ze moest weer wat afstand nemen om de kus in ontvangst te nemen en te beantwoorden, toen ze begon te grinniken. 'Wie zegt dat ik je zou laten gaan, zelfs als je wilde gaan? Misschien blinddoek ik je wel gewoon, zodat je niks hoeft te zien en alleen maar voelt...' De gedachte bracht een nieuwe schok teweeg. Een gevoel dat ze wel kende, maar niet zo hevig als nu. Niet zo intens dat haar lichaam ervan begon te rillen. Ze dacht aan James en Tim, ze dacht aan Pablo en Loran... geen van hen had haar laten voelen zoals ze nu deed. Ze voelde een blos op haar wangen en nam de roep als ene gelegenheid om haar blozen te verbergen. Ze liet hem weer los en liep op de man af. Ze raakte nog heel kort zijn hand aan, als teken dat ze er zo weer aankwam, maar kon hem niet aankijken. De vlammen sloegen haar uit toen ze de klanten begon te helpen.
'Ik zou nooit om slechte redenen vals spelen,' antwoordde Joey grijnzend en toen hij merkte dat William hem niet aankeek, veegde hij de dobbelstenen van tafel. Hij was niet beledigd. Tenslotte, hij kon onmogelijk nu belangrijker zijn dan zijn grote liefde. Toen Shirie wegliep, lachte hij hardop en aaide over het hoofd van het donkere jongetje dat langs hem heen schoot. Met grote boze ogen keek Jessie naar William op. Hij sloeg zijn armen over elkaar en zweeg. Het jongetje wilde hem veel dingen vragen, maar weigerde als eerste te spreken. Het was een techniek die hij van Shirie had geleerd toen ze nog jong was. Zwijgen was vaak de meest effectieve manier om iemand anders aan het spreken te krijgen.
|
|
|
Post by Madjic on Nov 23, 2008 21:23:14 GMT 2
"Jemig, als je me zo noemt, dan voel ik me wel fout." Lachte William. "Het klinkt net als de naam van een tekenfilmfiguurtje of iets waar ik liever niet naar vernoemt wil worden." Hij streek met de rug van zijn hand over haar wang. Hij keek verbaasd en verrast aan en grinnikte toen. Hij plaatste snel zijn lippen op de hare toen hij merkte dat ze weer afstand nam. Hij sloot zijn ogen er even bij en liet haar toen helemaal los zodat ze weg kon. Het was zijn teken voor haar dat hij het niet erg zou vinden. "Ik ga helemaal nergens heen." Fluisterde hij haar nog na en voelde een rilling door zijn lichaam gaan. Hij had zo lang alles onderdrukt wat hij voelde en in zulke korte tijd dat hij haar weer bij zich had, had ze alles vertienvoudigd van wat hij eerst voelde. Hij haalde diep adem voor hij zich weer naar Joey draaide en ging zitten. "Nou, dan het is het toegestaan. Dan is het... Ja met een goede rede slechte dingen doen." Grinnikte hij. Hij moest zichzelf dwingen niet naar Shirie te blijven kijken en besloot zich daarom op iets anders te richten. Hij keek even snel rond en zag toen de boze over van Shiries broertje. Hij glimlacht zwak en voelde al dat hij onmogelijk verder kon zonder het jongetje duidelijk te maken dat hij hier geen kwade bedoeligen had. Het enige probleem was alleen dat hij niet zo heel goed met kinderen was. "Euh, hoi. Je heette Jessie toch? Ik ben William, of zoals je zus me noemt, Bill." Hij bleef rustig glimlachen en hoopte dat het jongetje nog iets anders ging doen dan hem boos aankijken.
|
|
|
Post by greenlightning on Nov 23, 2008 21:39:00 GMT 2
Het jongetje ahd echter andere plannen. Hij bleef staan en keek de jongen aan die ruim een meter boven hem uittorende, met dezelfde koppige en zelfverzekerde uitstraling die Shirie ook haar leven lang had gehad. En nu gebruikte haar kleine broertje die ook. Zijn donkere ogen onderzochten die van de jongen en hij slaakte een lichte zucht. 'Ben jij het?' vroeg hij tenslotte. 'Ben jij die jongen die altijd liedjes voor haar zong en haar zo verliefd maakte? ben jij die jongen die ze altijd bij zich had willen hebben maar die ze heeft weggejaagd en aan wie ze maar blijft denken, zelfs als ze een ander heeft? Ben jij die jongen die er altijd voor haar was en ze al geen vier jaar heeft gezien?' Hij noemde alles op dat hij in al die jaren had gehoord. Meestal was Shirie druk en stoer en energiek, maar soms was ze zacht en emotioneel. Dan staarde ze dromerig voor zich uit en sprak ze over "haar jongen". De jongen van wie ze zoveel had gehouden. Dan vertelde ze verhalen over vroeger, maar vreemd genoeg had ze nooit de naam genoemd en toch wist hij het. Toch wist het negen jarige jongetje dat dit de jongen moest zijn. Hij kon het aan Shirie zien. Hij had haar nog nooit zo gelukkig gezien.
Vanaf zijn tafel beet Joey op zijn lip om niet in lachen uit te barsten. Hij kende Shirie al in de tijd dat ze zo jong was als Jessie nu en herkende de houding. Nu, groot en van bovenaf besefte hij pas echt hoe lachwekkend het eigenlijk was. Hoe stoer hij het had gevonden toen hij zelf zo klein was, zo schattig vond hij het nu. Hij grijnsde breed naar William en draaide vervolgens zijn hoofd af. Hij kon wel helpen, maar waarom zou hij? Dit was veel leuker.
'Een oude gewoonte,' kon Shirie nog ent glimnlachend zeggen, zonder zich naar hem om te draaien. ' Ik gaf al mijn vriendjes dat soort namen omdat ik niet tegen "schatje", "liefje" en dat soort zoete broodjes kon. Misschien dat ijk me daar nu toch eens overheen meot gaan zetten.' Ze grinnikte en probeerde blozend de lachende blikken van haar klanten te ontwijken. Die kende het meisje en hielden van haar, op hun eigen manier. Ze was altijd vrolijk en luisterde als er problemen waren. Ze gaf raad en vond het geen probleem als je te weinig geld bij je had. Ze vertrouwde je en was betrouwbaar en haar klanten wisten dat. daarbij was ze gewoon gezellig en iedereen was welkom. De vaste klanten hadden haar zien worstelen in haar eerdere relaties waar ze nooit gelukkig of luchtig was geweest. Het was altijd geforceerd geweest. Altijd moeizaam en met problemen. Shirie had altijd moeite gehad om anderen te vertrouwen. En nu was het duidelijker dat al die zorgen voorbij waren. Want nu had ze... Billy Willy. Toen een klant dat voor de grap zei moest Shirie nog harder lachen, maar durfde zich nog steeds niet om te draaien. Haar wangen branden hevig.
|
|