|
Post by Madjic on Oct 28, 2008 23:54:42 GMT 2
Hij wilde haar eigenlijk nog dichter tegen zich aantrekken, maar was bang haar dan fijn te knijpen. Dus inplaats van meer grip, liet hij een beetje los. Zodat zijn armen zachtjes om haar middel lagen. Zacht genoeg om te weten dat hij haar geen pijn wilde doen, maar stevig genoeg om te zeggen dat hij haar niet zomaar zou laten gaan. Toen de zoen verbroken werd hield hij zijn ogen nog dicht en haar nog steeds dicht bij zich. Hij was bang dat als hij haar los liet en hij zijn ogen opende, ze verdwenen zou zijn. En hij wilde haar hier houden. Pech voor de andere, pech voor het publiek en pech voor de zaalbeheerder. Niets was nog belangrijker dan gewoon hier te staan, hier te zijn. Hij opende zijn ogen pas toen hij haar stem hoorde, voor hem was het bewij dat ze er nog was. Hij keek haar aan en glimlachte zwak. Een hand haalde hij van haar middel af en streek met de rug over haar wang. "Je kan niet weten wat er dan was gebeurt. Maar nu pas ben ik blij dat je het zo gedaan hebt. Nu heb ik de kans gehad je echt heel erg te missen en nu weet ik dat ik dat niet nog een keer wil." FLuisterde hij, als geheime woorden die voor niemand anders dan hen besteed waren.
|
|
|
Post by greenlightning on Oct 29, 2008 0:01:39 GMT 2
Shirie glimalchte en knikte langzaam. Ze schudde haar hoofd en lachte zacht en treurig. 'Ik wa snog zo... vreselijk jong. Ik wilde alles hebben en verspeelde daarmee alles dat belangrijk was. Alles dat zoveel voor me betekende in die tijd. Alles dat... Ik was zo bang.' Opnieuw voelde ze tranen in haar ogen en er liep er zelfs een over haar wang. 'En nu kan ik me alleen maar afvragen waar ik bang voor was. Nu geloof ik alleen maar dat er niets anders in deze wereld juist kan zijn dan met jou te zijn. Met jou.' Ze keek hem aan en glimalchte licht. Ze veegde de traan weg, met tegenzin omdat ze hem los moest laten. Plotseling kwamen de woorden in haar op en ze zong ze, zachter en zuiverder dan ooit. in die jaren was haar stem vreemd genoeg beter ontwikkeld en dat terwijl ze nog maar zelden zong. Enkel in die prive momenten voor hun bandje.
'I can't refuse an offer so benevolent Can't assume he's gon'use me after that never call again Don't be afraid Don't be afraid This is your day This is your day
It's time to be Brave Say: I'm not afraid Not anymore I use to be cold Now the tempreture's changed It just ain't the same I'm not afraid I'm not afraid
Cause i've become Brave As the light of day Straight into a cave Just show me the way(Show me the way) That i might be save Now i'm turning the page Thanks to the power of life I can love Because i am brave.'
Het was maar een klein deel van eht leidje dat ze eerder had geschreven en vreemd genoeg over hem was gegaan, terwijl ze eht oorspronkelijk zong voor haar laatste ex. Toch wist ze dat het voor hem was. Alleen voor hem. Ze mocht neit bang meer zijn. Ze weigerde hem nogmaals te verliezen. Ze zou voor hem vechten en niet rennen. Niet mer. Niet langer.
|
|
|
Post by Madjic on Oct 29, 2008 0:16:01 GMT 2
William keek haar met een rustige en warme blik aan. "Maar die tijd heeft je gemaakt tot wie je nu bent. We kunnen het verleden niet veranderen en er lang bij blijven dralen heeft geen zin. Ik wil ook niet meer denken aan wat er toen niet is gebeurd en wat ik daarna fout gedaan heb." Hij wist dat het niet lang meer duurde voor hij weer opmoest, maar wilde Shirie niet achterlaten. Hij wilde haar nooit meer los laten. "We zijn nu ook samen en ik ben niet van plan om zomaar weer te gaan. Als het aan mij ligt ga ik nooit meer weg." Hij lachte zacht en drukte een kus op haar voorhoofd. Inmiddels had hij het talent gekregen om de tekst van liedjes beter te horen en in zich op te nemen. EN daar was hij nu dankbaar voor, al had hij dit vroeger ook wel kunnen horen. Hij voelde een kriebel in zijn buik en hart, alsof iemand met een veertje erg langs ging. Zo zacht, maar wel zo opvallend. Een dun laag vocht verdween er net boven zijn onderoogleden. Het leek even of er tranen uit zijn ogen zouden vloeien, maar het bleef er maar bij een. Een klein en eenzaam traantje, die hij nog nooit eerder had gekregen bij het horen van een tekst. Maar voor hij zijn mond kon openen om haar wat te zeggen hoorde hij een veel te harde stem een eindje achter zich, precies op het verkeerde moment. "Hey! Het zong, het meisje van Lovebird zong!" Schreeuwde Mick, maar William keek niet om naar hem. Hij sloot juist zijn ogen en baalde van de slechte timing. Maar even daarna hoorde hij een pijnlijke schreeuw van de drummer die schreeuwde dat Zed zijn haar los moest laten. Aangezien de oudZwadderaar zijn oorspronkelijke karakter terugkreeg en Mick aan zijn haren mee trok.
|
|
|
Post by greenlightning on Oct 29, 2008 0:21:51 GMT 2
Shirie ahd de jongen neit eens gehoord. Ze had met haar duim zacht de traan weggestrken en gelachen. 'Nooit gedacht dat je zou huilen om iets wat je blij zou moeten maken,' zei ze, maar ze meende de woorden neit, aangezien ze zelf al een hele tijd tegen die tranen vocht. Ze wilde eht hem zeggen, maar plotseling leken woorden zo doelloos en onbelangrijk. Wie wilde er nou woorden als je elkaar al zo geod begreep? Ze wist dat hij het wist. Dat kon toch neit anders? Ze leken zo op elkaar op zoveel vlakken. Zelfs het geschreeuw hoorde ze niet. Ze zat vast in iets wat tussen een droom en een herinnering inzat. Plotseling begon ze te lachen. 'En hier staan we dan. De artiest en de celeb. We zijn wel een vreemd stel, dat eht lot ons toch nog bij elkaar brengt. Trouwens, het was niet helemaal door Zed dat ik heir ben. Ik heb een cafe, hier aan het einde van de weg. Ik weet niet hoe Zed dat wist, maar misschien was ik hoe dan ook wel naar binne gegaan. Ik schijn dit soort dingen aan te voelen. Tenslotte ben ik heir, teriwjl ik ook ergens adners had kunnen zijn, op mijn eerste vrije dag in zes maanden.' Ze glimalchte wat treurig. Ze had geen vrije dagen. nooit. Dit was een zeldzame gebeurtenis. Ze ahd zelfs geen weekend om van de genieten. Ze had al mazzel met een vrij half uurtje.
|
|
|
Post by Madjic on Oct 30, 2008 18:38:46 GMT 2
William grinnikte. "Nee, ik huil om jou. Je bent zoveel sterker geworden en straalt nog meer kracht en schoonheid uit dan je vier jaar geleden deed. Toen kon ik tot zodanig weerstan bieden dat ik niet volkome gek werd. Maar ik weet niet of ik dat nu nog steeds kan." Hij glimlachte en kon het gevoel niet weerstaan haar nog een zoen te geven. Zacht en teder, enkel voor haar. Hij hield haar hoofd daarna dicht bij de hare. "Maakt het wat uit dan we een vreemd stel zijn? Maakt het wat uit wat andere ervan denken? Of is de celeb Shirie daar nu zo erg door beinvloed?" Vroeg hij plagend. Langzaam vervaagte de wereld, of zijn minste, het was niet meer belangrijk om aandacht aan te besteden. Hij hoorde de jongens achter hem niet meer of in de verte het overgebleven publiek dat onrustig begon te worden. "Het maakt me niet zoveel uit hoe je hier gekomen bent of waarom. Je bent hier. Ik kan je horen, zien, voelen." Hij streek met zijn hand over haar wang. "Dan is het het lot dat ons weer heeft samen gebracht, onze wegen weer naar elkaar heeft gelegd." Het maakte hem niet uit hoe het was gekomen en zelfs niet hoe dit verder zou gaan. Zijn hoofd was te verdoezelt door de vreugde en liefde die hij voelde, dat hij er niet over wilde nadenken.
|
|
|
Post by greenlightning on Oct 30, 2008 19:00:49 GMT 2
Shirie knikte en lachte. 'Ik vrees dat ik nog steeds de saaie oude Shirie ben, zelfs al kent nu vrijwel iedereen mijn naam. Ik ben nog steeds beste maatsjes met Joey, Natasha, Myra en Devon, ik speel nog steeds gitaar en zing als ik de woorden neit kan vinden. Ik lees nog steeds het leifste een goed boek in mijn trainingsbroek en een lekkere slobbertui als ik tijd voor mezelf heb. Ik ben nog steeds stapelgek. Vooral stapelgek op jou. Het doet er neit toe hoevele jongens je me hebben willen doen vergeten. Ze maakten geen schijn van kans.' Bij dat laatste lachte ze naar hem en voelde de vlinders, niet langer onzeker en verlegen, maar precies perfect. 'Ik ben nog steeds maagd en...' Dat was meer een emdedeling dan iets waar hij wat mee kon. Toch voelde eht alsof ze het hem moest zeggen en toen wist ze weer waarom hi jzoveel voor haar was gaan betekenen. Ze keek hem aan en kon het niet helpen om opnieuw tranen in haar ogen te voelen, zelfs al voelde ze zich er diep gelukkig onder. 'Maar er is toch iets veranderd. Ik geloof dat ik van haar af ben, Billy. Ik geloof dat ze eidnelijk begrijpt dat ik niks meer met haar te maken wil hebben. Ik geloof... dat ik eindelijk vrij ben.' Hi jzou weten dat eht over haar moeder ging. Dat moest hij begrijpen! Plotseling kwam er de angst dat hij het neit zou begrijpen. dat hij toch neit meer de jongen was die haar zo had doorzien.
|
|
|
Post by Madjic on Oct 31, 2008 0:21:57 GMT 2
William glimlachte en knikte licht. "Dat betekent dus dat mijn Shirie er nog helemaal is." Hij het horen over andere jongens voelde hij een soort haat tegen deze onbekende opkomen, maar hij bracht het niet tot uitting. In plaats daarvan voelde hij de behoefte om zelf iets over zijn afgelopen vier jaar te vertellen, met eigenlijk het zelfde doel als dat van haar. "Het was moeilijk om iets aan te gaan met een meisje en als het lukte hield het niet lang aan. Telkens waren ze boos omdat ze niet op de eerste plaats stonden, maar op de tweede. Ze zeiden dat mijn eerste plaats mijn muziek was. Maar ze hadden het mis. Ze stonden nooit op de tweede plaats, maar de derde of lager. De tweede plaats werd al bezet door de muziek en daar zouden ze geen moeite mee hoeven te hebben. Maar wat ze merkte aan mij was dat ik een ander meisje op de eerste plek had staan, ik had jou altijd op de eerste plek staan." Hij zweeg even en glimlachte zwak. Haar mededeling deed hem niet veel, al zat het wel in zijn hoofd. Er waren nu belangrijkere zaken dan dat. Zijn gezichtsuitdrukking werd engstig en serieus. "Zo klinkt het net of ze je in haa rmacht had. Maar je hebt altijd die macht gehad. Je bent altijd altijd de kracht gehad om haar tegen te gaan, die moest je alleen vinden. En dat kon je niet op Hogwarts." Hij sloot zijn ogen en glimlachte. "Maar vrij ben je voortaan niet meer. Want ik laat je echt niet gaan he, desnoods word ik een hele vervelende stalker." Hij opende een oog en keek haar vrolijk aan. Hij was blij om te horen over haar moeder, maar het gevoel in hem kon niet voorkomen om desondanks vrolijk te zijn.
|
|
|
Post by greenlightning on Oct 31, 2008 1:13:45 GMT 2
Shirie kon er alleen maar om lachen. Hoe kon ze eht hem uitleggen? Haar moeder had haar in haar macht gehad. Gewoon, omdat haar moeder de enige was geweest die ze had gehad. De enige in haar leven. Haar vader had haar verlaten, haar stiefvaders verdwenen en alleen haar moeder was er altijd. Pas toen ze van school afging en werkelijk haar eigen leven ging leiden, merkte ze dat haar vader er wel was. En Snape was er geweest en haar vrienden en zelfs haar cheetah. Ze waren er allemala geweest, ook de vaders van Devon en Joey, die professoren waren op haar odue school. Zij waren er voor haar en haar moeder niet. Ze had haar meodr neit nodig en ze ahd jaren nodig gehad om dat te beseffen. Maar ze voelde zich vrij en op zijn antwoord kreeg ze zo;n lachstuip dat ze door haar benen zakte en op haar knieen naar hem zat te kijken. 'Je zou me nooit gevangen kunnen houden, Billy, aangezien ik er zelf voor kies. Je kan het geen gevangenschap noemen als je je er vol in werpt. En ik heb genoeg stalkers om het aan te kunnen.' Ze grinnikte en schudde haar hoofd. Ze keek nar de grond en de sprak de woorden voor ze hem aankeek. 'Ik hou van je Billy.'
|
|
|
Post by Madjic on Nov 1, 2008 13:22:17 GMT 2
William keek op Shirie neer en hield zijn hoofd schuin, als een jonge hond die niet snapte wat zijn baasje van hem wilde. "Ok, maar stel je kiest er niet voor, dan zou ik je gevangen houden! En anders hou jij mij gevangen want ik kan er niet aan denken om weg te gaan." Hij knielde hij haar neer en grijnste. Hij voelde opnieuw het fijne gevoel zijn lichaam vullen. Eerst kon hij die makkelijke vijf woorden niet vinden. Die woorden die hij enkel tegen zijn zusje, moeder en oma gezegd had. Hij slikte en pakte haar hand. "Nog nooit heb ik het tegen een meisje of vrouw, die niet mijn familie is, gezegd. Maar..." Hij zweeg even en slikte opnieuw. Hij was gewoon echt nerveus om het te zeggen. "Maar ik hou ook van jou." Hij fluisterde zo zacht hij kon en hoopte dat ze het nog kon horen. Want ook al zou hij het van de daken willen schreeuwen, hij kon nu niet harder dan dit.
Terwijl William alleen maar Shirie aankeek, bewoog een klein stukje bij hen vandaan het doek dat naar de toegang van het podium leidde. Een man stak zijn hoofd erdoorheen, het was rood aangelopen en zijn ogen keken niet vrolijk. "Gaan jullie nou nog eens beginnen!" Laaiend aangezien er al gasten vertrokken waren. Aangezien William in trans was liep Zed naar de man toe en knipte ondertussen in zijn vinger. "Ze komen zo, er moet eerst even iets afgemaakt worden." Hij glimlachte beleefd, maar de man reageerde niet minder agressief.
|
|
|
Post by greenlightning on Nov 4, 2008 0:41:22 GMT 2
'Ik heb geen zin in die eeuwige wat als vraag, mijn liefste Billy,' glimalchte shirie en schudde haar hoofd. Ze kon niks anders doen dan glimalchen, terwijl ze opnieuw die tranen voelde. Tranen die ze al jaren opkropte en er nu plotseling uit wilden komen. Ze knipperde om ze te verjagen en voelde haar hart sneller slaan. 'Dan koester ik die woorden meer dan ik al gedaan zou hebben,' zei ze zacht en nam zijn hand in de hare, terwijl ze zich afvroeg hoe ze ooit zonder hem ahd kunnen leven. Hoe haar dagen zonder hem hadden kunnen zijn. Zonder dat hij haar wereld kleurde. Enkel de gedachte aan hem en de herinneringen om zich warm te houden tijdens haar kille dagen als ster. Ze straalde als de zon en was het middelpunt van de belangstelling, op meerdere vlakken, maar vanbinnen voelde ze kilte die het gemis weerspiegelde. Niemand die het ahd kunnen begrijpen. 'Ik heb de woorden vaker gesproken,' bekende ze, maar neit met schaamte,' en ik heb ze gemeend, maar niet zoals nu. Want eht tegen jou zeggen.. betekend dat ik het nooit tegen een adnere man zal zeggen. Nooit meer. Niemand anders dan jij. Dat weet ik.' Ze sprak natuurlijk neit over haar broertje, haar vrienden en adnere geliefden. Ze wist dat William dat wel begreep.
Alsof er oordopjes uit haar oren werden gehaald, kwamen de geluiden terug. Ze zag de jongens en merkte de kwade man op die met Zed in een verhitte discussie was. Ondanks dat Zed kalm bleef, maakte Shirie zich er ongerust over dat hij misschien geslagen zou worden. Ze glimalchte en sprak met spijt de woorden uit, want eigenlijk wilde ze nu alleen maar bij hem zijn. 'Je fans wachten. Stel ze maar niet teleur. Ik ben in mijn cafe al je straks nog zin hebt om... te praten ofzo. Ik leid je veel te veel af als ik er ben.' Ze wachtte zijn antwoord neit af en liet zijn hand los., langzaam, en raakte zelfs nog zijn vingertoppen aan, alsof dat de pijn van het verlaten minder erg zou maken. Het voelde wer als die eerste keer, zelfs al zou ze hem straks weer zien. Want daar geloofde ze heilig in. Hij zou naar haar toe komen. Hij had haar nog nooit in de steek gelaten. Ze stapte elegant en bijna dansend op de man en Zed af en legde een hand op Zeds schouder. Ze glimalchte naar hem en vervolgens liefjes, maar toch verwaand en zelfverzekerd naar de man. 'Sorry mijn beste,' sprak ze, met haar extreme engelse accent dat ze altijd kreeg als ze of boos, of heel blij of heel verwaand was,' ik zal hem niet langer afleiden. Toe, wees niet zo kwaad. Je bent vele mooier als je lacht.' De meest onuitstaanbare zin die mannen gebruikten als vrouwen boos of verdrietig waren en nu sprak ze de woorden, liep langs hem heen, terwijl ze nog even verleidelijk met haar vinger over zijn wang ging en vertrok.
|
|