|
Post by Madjic on Dec 18, 2008 19:39:08 GMT 2
"Mag ik je eraan herinneren dat mijn lieve halfbroer ook een hond heeft, hij heeft er zelfs een nestje bij. En mijn spinnengoddinetje kan prima met ze opschieten... zolang ze maar niet op mijn schoot komen zitten. En ze kan ook met Zed opschieten, soort van." Hij grinnikte even en knielde neer om Arachne over haar hele lichaam te aaien. "En Artemis mag zelfs gewoon op mijn schoot zitten, he lief?" Hij was even opgehouden met Joey en Shirie aan te kijken en keek nu naar de donkere vacht van het beest. Arachne keek even naar William en zakte toen door haar voorbenen om lekker lui te gaan liggen en zo te genieten vn de aandacht. Ze kneep haar ogen even dicht, ze opende ze even om Shirie en Joey bijna geniepig aan te kijken. Zij kreeg de aandacht en niet die vervelende mensen. Toen ze de naam Artemis hoorde keek ze William met haar gele ogen aan. Ze wist niet of ze het moest negeren, boos moest zijn of vrolijk moest reagern. Maar toen William zich weer op de andere richtte besloot ze het te negeren en loiet haar kop op haar voorpoten rusten. "Zolang ik er maar niet te veel last van hem. Maar ik denk dat het wel goed voor haar is. Raakt ze misschien een beetje van die ego kwijt. Al vrees ik dat die van jou dan zal groeien." Hij keek Shirie even grijnzend, zijdelings aan.Het was met een beetje een uitdagende toon en zijn blik was minstends zo uitdagend. Ookal was Arachne er nu, zijn gedachtes dreven steeds meer naar de tijd dat hij helemaal alleen met haar kon zijn.
|
|
|
Post by greenlightning on Dec 18, 2008 19:46:18 GMT 2
Shirie grinnikte alleen maar en beantwoordde zijn blik met een lief glimalchje. 'Nog groter? Ik dacht dat ik de top van arrogantie toch wel al had bereikt. Verdorie, moet ik misschien nog iets beter mijn best doen. Ik vrees dat ik me god zal wanen als je kat haar plaats moet opgeven.' Nog steeds keek ze niet naar de kat. Ze zou haar negeren en haar eigen plaats duidelijk maken. Ze tikte met haar vingers op het tafelblad. 'Maar desondanks zit je wel ver van me weg. Hoeveel ik ook van dieren hou, ik ben meer geintersseerd in wat jij de afgelopen jaren allemaal hebt gedaan.' Eigenlijk wilde ze dat het liefste alleen met hem bespreken, of juist helemaal niet meer spreken en alleen maar bij hem zijn. Heel dicht bij hem zijn... Maar zeker met haar beste vriend, die met grote wantrouwige ogen naar de kat staarde, zat dat er niet in.
|
|
|
Post by Madjic on Dec 18, 2008 20:01:17 GMT 2
William lachte opnieuw. "Nee, ik geloof dat je dan echt wat meer je best moet doen. Arachne doet verdomd goed haar best om zelfs jou nog te overtreffen, als ze een beetje goed op dreef is. Maar ik be aan het twijfelen of ik dat wel wil zien, jij op je arrogants. En straks krijgen we hier nog een bloedbad... Ik behou mijn huisdiertje liever nog even in leven." Hij voelde de vreemde kriebel weer wakker worden en hij deed zijn best niet naar haar te kijken. Maar hij kon zich niet erg lang concentreren op zijn panter en stond op. "Het spijt me, ik vrees dat er een nog dominanter vrouwtje hier is die mijn aandacht echt opeis." Gaf hij antwoord op de hevig verontwaardigde blik van Arachne, maar zich bedenken deed hij niet. Hij liep naar Shirie toe en kneep een oog even dicht. "Ik kan natuurlijk aan Arachne vragen of ze Joey en de rest van de mensen hier wegjagen." Fluisterde hij tegen haar en ging op de stoel naast haar krijgen. Hij wist niet of het dier naar haar zou ljuisteren, maar het was het proberen waard.
|
|
|
Post by greenlightning on Dec 18, 2008 20:09:37 GMT 2
Hij was zo dichtbij... Een prettige rilling bespeelde haar ruggenwervels en deed haar tintelen van haar viners tot haar tenen. Ze plaatste zacht haar hand op zijn wang en kwam iets omhoog. Ze sloot haar ogen en plaatste haar lippen op de zijne. Het deed er neit toe wie er waren en of de kat haar zou opvreten of levend verscheuren. Als ze nu maar bij hem was. Zacht verbrak ze hem weer en grinnikte zacht. 'Of we gaan ergens heen waar geen andere mensen zijn. Ik kan Roul best alleen laten.' Met een zinderende blik draaide ze zich om en liep naar de bar toe. Ze steunde met haar ellebogen op het marmer en glimlachte liefjes. Ze sprak in vloeiend Spaans tegen de jongen, die al even vloeiend terug sprak. Zoals ze daar voorover gebogen stond, werd er menig blik omgedraait en zakte af naar haar achterwerk. Dat was voor Joey het teken om zijn angst te laten varen en ijsklontjes uit de glazen te vissen. Een voor een wierp hij welgemikte blokjes op menig hoofd. Hij wilde neit hypocriet zijn en meestal liet hij mannen hun gang gaan, maar voor drie meisjes was hij meer dan beschermend.
|
|
|
Post by Madjic on Dec 19, 2008 14:55:59 GMT 2
Arachne, die toen ze in de schaduwen zat zich stil gehouden had, kwam nu met een woedende schreeuw overeind. Ze keek met harde en boze ogen naar Shirie. Ze was er totaal niet blij mee dat Shirie aan William zat. Het was haar baasje, haar William! Ze grauwde opnieuw. Zodra Shirie weg was ging ze tussen William en Joey zitten. Ze keek haar baasje poeslief aan en keek zelfs even lief en onschuldig naar Joey. Maar dat had meer te maken met zieltjes winnen. Het ging echter toch wel om William, dus haar blik vond hem al snel weer.
De zoete smaak van haar lippen was voor hem een soort verdovend middel en het was voor hem veel te kort. Het gevoel dat ze nu meteen weer dichtbij hem moest komen, maar haar voorstel was net iets interesanter. "Dat zou niet verkeerd zijn, dat moet ik toegeven." Gaf hij als antwoord en keek haar met glinsterende ogen aan. Hij keek haar na en schudde grinnikend zijn hoofd. In zijn hoofd ging hij na hoe het nou ook al weer kwam dat hij zo van haar hield en andersom. Hij keek even naar Arachne en schudde zijn hoofd. "Nee, dit keer niet." Zei hij streng en weigerde haar te aaien om haar gedrag tegenover Shirie. "Je moet eerst maar even leren hoe je je moet gedragen." Vervolgens keek hij naar Joey en naar de mensen naar wie hij de ijsblokjes gooide. "Hey, hoor ik dat nu niet te doen?" Vroeg hij grinnikend.
|
|
|
Post by greenlightning on Jan 12, 2009 19:08:35 GMT 2
Joey keek naar William en grijnsde. Hij schudde even met zijn glas en vulde die met nieuwe ijsklontjes. 'Genoeg sukkel voor ons beiden. Tenslotte is Shirie niet de snelste. Die moet nog wat dingetjes afronden, haar beest meenemen, afscheid nemen van de mensen hier, de kleine jongen op haar arm nemen en zich omkleden. Genoeg tijd.' Joey had gelijk. In het hoekje van de bank lag het jongetje opgerold te slapen. Zelfs met de siësta tijd erbij gerekend, was een uur voor hem te laat, hoe lang hij ook tegen de slaap had gevochten, uiteindelijk had hij verloren. Shirie zelf verdween achter de bar en schoot een achter kamertje in. Ondanks dat Joey zei dat ze langzaam was, kostte het haar maar een paar minuten om klaar te zijn. Ze nam afscheid van de klanten, gaf Roul een kus op zijn wang en bukte zich om haar dier zijn halsband om te doen. Aan een dunne, metalen ketting trok ze hem rustig mee. Demon, zoals de Hellhound heette, was de vaste bewaker van het cafe. Hij was zwart als de nacht, graat mager en had felle rode ogen. Zijn oren waren dun, kort en stonden omhoog. Metalen banden om zijn poten rammelden bij elke stap. Shirie glimlachte naar William en knikte naar de deur. 'Gaan mijn Cube gooiers mee?' Joey stond op en liep naar het jongetje toe. Voorzichtig tilde hij deze op en nam hem op zijn arm. In zijn slaap legde Jessie zijn handje op Joeys borst en maakte een zacht snurkend geluidje. Door Joey's opoffering had Shirie haar hand vrij en deze nam ze aan om die van William in de hare te nemen. 'Benieuwd hoe ik woon?' Vroeg ze hem plagend.
|
|
|
Post by Madjic on Jan 13, 2009 22:21:12 GMT 2
William grijnste. "Daar heb je dan ook wel weer gelijk in. Misschien moet ik dit eens bij de band gebruiken... vooral als Shirie nog eens een keer onverwachts komt opdagen, want die blikken waren niet echt wat ik van hen wenste." Zei hij hoofdschuddend en keek naar de ijsblokjes. Het was zo verleidelijk om er een te pakken en gewoon voor de lol er een naar iemand te gooien. Het zou wat gemeen zijn en hij kon niet zo heel goed gooien met kleine dingen, maar het zou wel leuk zijn. Arachne leek Shirie helemaal vergeten te zijn en keek verbaasd naar het glas vol ijsblokjes. Het zag er wel uit als iets dat ze kon eten, maar het rook niet zo. Met een grom zette ze haar voorbenen af en zette deze op Joeys schoot. Ze stootte het glas met haar neus om en viste een ijsblokje van ze tafel voor ze onder de tafel verdween. William shcoot in de lach en bukte zich om te zien hoe zijn huisdiertje het ijsblokje ervaarde. Het smakkende geluid en de maniert waarop ze haar tong steeds uit haar mond deed liet blijken dat het niet echt was wat ze verwachtte. "Dan moet je ook niet zo brutaal doen, anders had ik je wel gewaarschuwt dat je het niet lekker zou vinden." Hij schudde nog half lachend zijn hoofd en ging toen weer rechtop zitten. Archne was wel interesant en leuk, maar er waren dingen die hem meer intereseerde. En toen Shirie weer verscheen wist hij zeker dat die gedachte klopte. "Hey, liever cube's dan popsticles." Grijnste hij en stond op. Hij keek Joey even na, maar kon zich er niet erg lang op concentreren. "Ik zal Arachne maar op weg naar Zed sturen. Ik denk niet dat je nog een beestje mee naar huis moet nemen, vooral niet een als haar." Hij liep ongestoord met Shirie mee, hij wist wel dat Arachne hen toch wel zou volgen. "Ik ben me uberhaubt aan het afvragen of ik het wel weten. Ik zou nog jaloers kunnen worden."
|
|
|
Post by greenlightning on Jan 13, 2009 23:18:40 GMT 2
'Anders vrees ik dat ik je naar huis moet brengen of je moet blinddoeken. Neem van mij aan, we gaan naar mijn huisje en... ach, ik weet niet wat je gewend bent, maar je kan erop rekenen dat het een schok wordt. Ik heb me... een beetje laten gaan.' Ze grinnikte en verstrengelde zacht haar vingers met de zijne. Normaal ging ze lopen, maar het was een behoorlijk eind bergop en het was laat. Ze wist niet hoeveel William gewend was en hoe goed hij tegen de warmte kon. Dus zouden ze maar moeten verdwijnselen, ondanks dat ze daar een hekel aan had. Naast haar keek Demon kalm naar de panter. Zelfs at hij zo nu en dan ook ijsblokjes, maar ze leek er niet veel aan te vinden. Over haar zelf had hij geen mening. Hij was inmiddels wel gewend om zijn leefomgeving te moeten delen met katten en andere wezens. Hij maakte geen geluid, maar dat deden ze dan ook zelden. Zodra de ketting wat werd aangetrokken, stapte hij geruisloos met Shirie mee, als een zwarte schaduw. Shirie grinnikte nog. 'Je mag de kat meenemen, maar ik weet niet hoe ze begroet gaat worden. Ik zit momenteel met... ' in gedachten telden ze de dieren af. '...dertig beesten. Hoewel er maar tien binnenshuis wonen.' Ze dacht er niet bij na wat William daarvan dacht. Hij kende haar. Ze kon zich niet voorstellen dat ze hem nog kon verrassen. Joey had Shiries gedachte gevolgd, of eigenlijk voorspeld, en anders had hij het nog gedaan. Met een zachte knal verdween hij en dook in de woonkamer op. Vanaf de bank klonk er een geschrokken gepiep. Tenslotte verschijnselden er zelden mensen in Shiries huis. B.C. mauwde naar Joey en besloot wat te gaan eten, terwijl Neo zich weer liet neerzakken en zijn ogen sloot. Egyt had geen kick gegeven. Hij lag onder de tafel verstopt en volgde de benen van de jongen met zijn ogen. Vanuit een donkere hoek lichtten twee paar rode ogen op, maar ze kwamen hem niet begroeten. Joey legde het jongetje zacht op de bank, naast het witte luipaard, en plofte daarnaast neer. Shirie glimlachte naar William, toen ze de saloon deurtjes van haar cafe achter zich sloot. Het was rustig op straat, maar niet verlaten, zoals het in Engeland zou zijn geweest. Tenslotte was het nog steeds te warm voor veel mensen om te slapen. 'Leid ik deze dans?' vroeg ze en stak de zonnebril in haar haren, over een klein randje capuchon. William wist tenslotte niet waar hij heen moest. Ze wierp een blik op Demon en weifelde. Wel of niet hem meenemen... Hij kon ook zelf lopen...
|
|
|
Post by Madjic on Jan 14, 2009 21:05:09 GMT 2
William lachte. "Ik ben helemaal niets gewend. Als je het huisje ziet waar ik woon, dan zou je me uitlachen. Maar het is ook maar voor mij, Arachne en Eros, dus wat dat betreft is het groot genoeg." Hij keek haar rustig aan en glimlachte zacht. "Dan is op het huis niet het enige waar je je een beetje op hebt laten gaan. Maar ik moet zeggen dat het me niets verbaast, je bent niet echt goed in eenzaam zijn. Altijd mensen of wezens nodig gehad om je mee te vermaken." Grinnikte hij. Hij bedoelde het zeer positief, ze was nou eenmaal geen loner zoals hij wel eens was. Hij hoorde dat Arachne overeind schoot en daarbij bijna de tafel omgooide. Lichtvoetig liep ze achter hen aan, maar bleef buiten op een degelijker afstand. Ze was bij hen, maar niet zo erg dat ze zich ergens mee kon bemoeien. Een feit waar William wel blij mee was, het leek erop of ze zich gewonnen gaf. Al zou hij eigenlijk beter moeten weten. Ze hield zich gewoon op afstand omdat ze nou eenmaal een roofdier was, op een afstand loeren tot er de gelegenheid was om aan te vallen. "Lijkt me wel, ik kan moeilijk gaan vertellen waar we heen moeten om naar jou huis te komen he." Zei hij grinnikend. Hij had niet door dat ze het over verschijnselen had. Hij leidde nog altijd een half dreuzelleven en verschijnselen was niet iets wat hij nou zo vaak deed.
|
|
|
Post by greenlightning on Jan 14, 2009 21:36:13 GMT 2
Shirie glimlachte en knikte, hoewel er wat van droevigheid in haar ogen was te zien. Het was maar een moment, een enkel moment van zwakte, een herinnering aan eenzame dagen, koude nachten en verdriet in een leeg huis, want ze vermande zich direct en knipoogde. 'Je hebt gelijk. Ik ben wel iemand die graag overal mee kan opscheppen.' Ze kon niet liegen, maar hem tegenspreken zou de sfeer alleen maar verpesten. Dus dan maar veranderen van onderwerp. 'Bereid je voor, op de Morning sun.' Ze nam zijn hand stevig in de hare, liet de riem van Demon los en ze waren weg. Scherp licht, draaien, tollen en meegesleurd worden. Ze had een oprechte afschuw van verdwijnselen en ze wankelde dan ook, toen ze in haar woonkamer aankwamen. Ze liet zich op een stoel zakken en rilde licht. Bezweringen was altijd haar slechtste onderdeel geweest en het was al een wonder dat ze het überhaupt ooit onder de knie had gekregen, maar wennen eraan zou ze nooit. Ze glimlachte naar William, toen de wereld niet meer tolde. 'Dus, wat denk je?' Haar woonkamer was licht uitgedrukt ruim. De eettafel stond voor een paar meter lang raam, waar zachte, groene doorzichtige gordijnen voorhingen, om het licht wat te dempen. De achterdeur was een paar meter verder en zou leiden naar een enorme achtertuin. De keuken was tegenover de deur, met een kookeiland in het midden, een wijnkelder en een aanrecht dat halve wand vormde, een afscheiding tussen de woonkamer en de keuken zelf, met een smalle opening om naar binnen te gaan. Tegen de muur stond een kast met tientallen prijzen. Prijzen uit haar jeugdjaren, prijzen die ze op haar oude school had verworven, in de jeugdteams met zwerkbal en zelfs prijzen die ze had ontvangen voor het fokken van dieren. Prijzen die haar draken hadden gewonnen en uiteraard de prijzen van de laatste jaren. Het was niet om op te scheppen, dat al dat goud daar stond te glanzen en te stralen, want haar zilver stond er evengoed, maar om zichzelf te blijven herinneren dat ze wel degelijk wat kon bereiken, als ze maar geloofde. Een klein tafeltje daarnaast stond vol met foto's. Foto's van school, foto's van vroeger, en uiteraard foto's van hem. Als ze had geweten dat hij langs zou komen, had ze die misschien verborgen, alsof ze niet elke dag naar die foto keek, voor ze naar een training ging, of een bespreken, niet vlak voor elke wedstrijd, om zichzelf moet in te praten. Dan had hij bij alle foto's van haar exen gelegen, maar daar had ze nu de gelegenheid niet meer voor. De banken waren rood bekleed en stonden voor even lange ramen, met diezelfde lichte gordijnen. Ze hield van de combinatie groen en rood. Een grote plasma tv hing aan de muur, hoewel Shirie bijna nooit keek. dat was meer voor haar vrienden. De vier tot de nok toe gevulde boekenkasten waren voor haar. Elke week kocht ze wel een nieuw boek en binnenkort had ze ook een nieuwe kast nodig. Vanuit de schaduw schoot een zwarte schim op haar af en landde met vier pootjes op haar schoot. Long ears, katachtig en klein, met lange oren en citroen gele oogjes, vleidde zich tegen haar aan en klemde zijn nageltjes in haar broek. Ze was nu al de hele dag van iedereen, nu was ze weer van hem. Shirie aaide hem wat afwezig. Het was vreemd, William in haar huis...
|
|