|
|
Post by Merel on Jun 20, 2007 19:20:54 GMT 2
Steve keek haar pissig aan. "Ik mag best een grapje maken.. Ik weet best dat het een sirieus onderwerp is en weet er zelf ook aardig wat vanaf aangezien mijn ouders met andere dingen bezig zijn dan met mij en mijn broertje, dus mij hoef je niks wijs te maken." Zei hij pissig terug.
|
|
|
|
Post by admin. on Jun 20, 2007 19:24:30 GMT 2
Hermelien schudde haar hoofd. "Heb je enig idee wat voor 'n verschil dat is? Jij hebt tenminste nog ouders - die beiden van je houden. Je hebt geen idee hoe het is om je vader nooit te kennen - en dat hij dan opeens terugkomt. Dan voel je wel iets anders als vrolijkheid" zei ze.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Jun 20, 2007 19:32:31 GMT 2
Shirie ging tussen hen i staan en stak beide handen op. 'Ik zou het fijn vinden als jullie mee gaan. Jou, Steve, omdat je gewoon een lieve jongen bent en me troost geeft en jij -ze keek naar Hermelin- omdat ik geloof dat je me begrijpt. Dus... zouden jullie willen stoppen emt ruziën? Ergens denk ik neit dat dat zin heeft. Maar als je eht niet kan laten, dan ga je maar door, maar dan lopen Brownspot en ik wel een stukje voor jullie, is dat goed?'
Brownspot mauwde en gaf kopjes tegen Shiries been. Het Cubaanse meisje bukte en aaide haar over haar kop.
|
|
|
|
Post by admin. on Jun 20, 2007 19:35:26 GMT 2
Hermelien wierp een valse blik op Steve, knikte aarzelend en liep toen richting het kasteel. Zonder op Shirie of Steve te wachten beende ze door; ze zouden haar vanzelf wel volgen, of zouden op een afstandje blijven. Dat mochten ze zelf weten.
|
|
|
|
Post by Merel on Jun 20, 2007 19:54:30 GMT 2
Steve knikte en keek Hermelien nog eens boos aan, maar liet zijn blik toen weer zakken.. Het kon dan wel zijn dat hij ouders had.. Dat hielp niet als ze bijna geen aandacht aan je schonken. Zij had tenminste nog iemand die terug kwam.. Die nu wel aandacht aan haar besteede. Hij sjokte ook naar het kasteel toe.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Jun 20, 2007 20:06:25 GMT 2
Shirie schudde haar hoofd en volgde toen hen beiden. 'Ik geloof je wel. Misschien zijn je odeurs wel net als mijn moeder. Ze leven, maar daar houdt eht ook wel mee op. Heb ik gelijk? Verwaarloosd worden is pijnlijk en nogal.. neerhalend...' Ze ging naast hem lopen en pakte even zijn hand vast.
|
|
|
|
Post by Merel on Jun 20, 2007 20:25:21 GMT 2
"Mijn ouders wel, maar gelukkig heb ik meer familie. Maar misschien heeft Hermelien gelijk, en weet ik gewoon niet hoe het is." Zei hij schouderophalend. Even voelde hij zich warm van binnen toen ze zijn hand pakte, maar toen kneep hij er even in.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Jun 20, 2007 21:40:43 GMT 2
Shirie glimlachte. 'Ik snap jullie beiden. Voor mijn gevoel, heb ik nooit ouders gehad. Alleen mijn stiefvader, maar dat.. bleek ook neit goed te zijn. Uiteindelijk.' Ze staarde voor zich uit en dacht aan het moment waarop ze erachter kwam dat Sneep een dooddoener was. Ze had haar leifde voor hem verbannen, maar hem dat nooit laten merken.
'Mijn moder was er nooit en als ze er was, dan kraakte ze me alleen maar af. Ik denk dat ze mij de schuld geeft dat mijn vader is weg gegaan, of me haat omdat ik haar aan hem herinner. Hoe dan ook, ik weet heel goed wat voor pijn et doet. Ik weet neit wat erger is, mijn moder -ze keek naar Steve- of mijn vader.' Ze gaf hem ook een kneepje en pakte zijn hand iets steviger vast.
|
|
|
|
Post by Merel on Jun 20, 2007 21:43:47 GMT 2
"Wel rot voor je." Zei Steve naar geluisterd te hebben naar Shirie. Hij merkte dat het bij hem thuis nog wel aardig mee viel, als je het zo hoorde. "Maar juist omdat je je vader niet hebt gekent, kún je hem nog een tweede kans geven denk ik zo." Zei hij bedenkelijk en hield Shiries hand nu stevig vast.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Jun 20, 2007 23:25:52 GMT 2
Shirie knikte. 'Ik wil hem ook vergeven. Alleen... ben ik.. bang...' Ze sprak haar gedachte neit uit. Ze zuchtte. 'Ik weet nauwelijks hoe eht is om liefgehad te worden,'zei ze zacht. 'Jongens zien me als een speeltje, mijn moeder houdt niet van me, mijn stiefvader... daar wil ik het niet eens over hebben.'
Even twijfelde ze. Toen keek ze hem aan. 'Ik ben geworden wat ik ben door jaren van verwaarlozing en vechten voor mijn eigen leven en zelfrespect. Ik ben bang dat...'Ze zuchte. 'Ik niet meer ben wie ik ben als ik hem eenmaal in mijn ahrt toesta.'
|
|
