mijn dood?

[ruka]

Hunter was op een grote open plek met een grote steen in het midden.
Hij pakte zijn toverstok en keek er naar, toen toverde hij een zwaard, pakte die op en stak hem in zijn borst.
Hij liep wankelend naar de steen, en stak er nog een keer in.
Hij viel neer, daar lag hij dan, of wat hij was, nu was het een lijk.

Een zwarte wolk kwam op, en daaruit kwam Voldemort, hij inspecteerde hem.
'Liefde is slecht'
was wat hij mompelde en pakte het mes en kraste een "V" op de schouder van Hunter, en een "V" in zijn stok.
'Je zou weer tot leven komen, je zal niet meer weten dat je Carmen ooit leuk hebt gevonden'
zei hij meer tegen zichzelf, want Hunter kon toch niks horen.

Hij knipte in zijn vingers en daar kwam een mannetje aan, 'Zet de ketel klaar, en geef me een mes, en al het andere!'
beveelde hij het mannetje.
Hij deed wat er van hem gevraagt werd, en alles stond klaar.
Hij deed een heel ritueel, en een grote witte licht bol schoot naar Hunter toe.
Die schrok wakker, hij keek om zich heen, 'Ik ben vast in slaap gevallen'
mompelde hij in zichzelf.

[Madjic]

"Hunter!" Had Carmen hem nog na geroepen, maar toen hij niet reageerde was ze achter hem aangegaan. Ze wilde dit uitpraten, voor hij of zij nog iets stoms deed.
"Hunter! Waar zit je, malloot?" Riep ze opnieuw.

[ruka]

Hunter keek een beetje vaag uit zijn ogen.
'Wat is er?'
schreeuwde hij.

[Madjic]

Toen ze hem hoorde rende Carmen op Hunters stem af. "Je laat me niet eens uitpraten." Zei ze een beetje verontwaardigt. "Ik wilde nog vragen of we echt nog vrienden zijn.... of er niets is verandert hierdoor." Ze keek hem verdrietig aan.

[ruka]

Hunter dacht na, 'waar heb je het over, waardoor?, we zijn toch gewoon vrienden, waarom zou dat nu opeens niet zijn?'
Hij snapte er niks meer van en keek naar de steen, en toen naar zijn borst, daar lach bloed, en niet zo'n klein beetje ook.
'Volgens mij heeft een dier mij aangevallen of zoiets'
mompelde hij in zichzelf.

[Madjic]

Carmen keek Hunter stomverbaast aan. "Je bent maar korte tijd alleen geweest. Ik ben je meteen achterna gekomen toen je wegliep." Ze schudde licht haar hoofd. "En ik heb het over Miquel en... nou ja, en ik."

[ruka]

'Jij en Miquel?, wil je zeggen dat je met die zak hebt?'
vroeg Hunter geschrokken, hij vond Carmen niet leuk, maar hij mocht hem gewoon niet.

[Madjic]

Carmens mond viel open. "Ja, natuurlijk! Je was er zelf bij, nou ja zo ongeveer." Ze kwam even uit haar verbazing. "EN hij is geen zak! Hij kan heel lief zijn hoor!"

[ruka]

'O mijn god Carmen, doe even normaal, ik houd niet zo van liefdes dingen dat weet je, ik haat liefde zoiezo'
zei hij en keek haar vragend aan.
'Hij kan, je zegt het goed, maar ondertussen dat hij met jouw zit te kleffen loopt hij wel naar andere meisjes te kijken, en dan vooral naar hun décolletée.
Om het maar even netjes te zeggen'
mompelde hij.
'En, als je me gelijk gevolgd bent, kun jij wel zeggen wat al het bloed hier doet'
zei hij en wees naar de rots en zijn shirt.

[Madjic]

Carmen schudde haar hoofd, haar staart wiepte heen en weer. "Je weet niet waar je het over hebt! Ik vertrouw hem." Ze vertrouwde hem ook wel, maar toch ontstond er een twijfel.
"En ik weet niet wat er is gebeurd, ik zag je pas weer toen je terug riep."