|
|
Post by ruka on Apr 7, 2008 18:00:30 GMT 2
Uruha keek boos naar Carmen. "Dan is het toch jou uitslover! Ik hoop dat je er blij van word. Je weet niet wat je ouders hadden gedaan als je iets met Hunter had gehad! Hij had daar misschien ook voor gezorgd! JE WEET HET NIET!" schreeuwde hij en hij wist dat Hunter opkeek op dit moment. Uruha was boos, en dat kwam niet vaak voor. "Ik ben blij dat het niet meer kan! Hunter heeft iemand nodig die echt om hem geeft. Iemand die het aankan. DIE ECHT LIEFDE AAN KAN!" Hij hield zijn mond even en hij voelde hoe zijn hard in zijn keel bonkte. "Ik ben blij dat zijn vader hem weer tot leven heeft gewekt. Weetje nog Carmen? Hij was kapot..., hij was kapot door jou. Als zijn vader heel iemand anders was geweest was hij er nu niet meer geweest! Maar dat maakt jou niet uit. Het maakt jou niks uit hoeveel een jongen om je geeft. Je kijkt alleen maar hoe erg ze opvallen. Hij is voor je gestorven! GEWOON VOOR JOU!" Uruha viel woedend op zijn knieën neer en plantte zijn handen in de grond waar vuur onder vandaan slingerde. "Zo werkt het" mompelde hij en stond op. "Ik ben blij dat je trots bent op je beslissing, dan is tenminste iemand het" Een sterke wind vloog lang Uruha heen die zijn haren en kleding deed opwaaien, en het leek net alsof er vuur in zijn ogen stond.
|
|
|
|
Post by Madjic on Apr 7, 2008 18:15:22 GMT 2
June keek om toen Uruha begon te schreeuwen. Ze had moeite Carmen niet tehulp te schieten. William had het er nog moelijker meer . Hij trilde helemaal door het aanspannen van zijn spieren.
"ZO ben ik niet, je kent me niet eens! Ik weet niet wat er zou zijn gebeurd, maar jij ook niet! Niemand weet dat dus je mag er niet over oordelen."Haar adem stokte en ze schudde haar hoofd. "Als je niet gelooft wat ik voel meot je het zelf maar weten. Want het maakt jou blijkbaar niet uit wat er met andere gebeurd."
Carmen voelde zich naakt, alleen en machteloos. En meer dan ooit wilde ze dat Miquel hier was of iemand die zijn armen om haar heen kon slaan en zei dat je mee weg moest komen.
|
|
|
|
Post by ruka on Apr 7, 2008 18:22:05 GMT 2
Uruha kreeg een gemene grijns op zijn gezicht. "Maakt het mij niks uit wat er met andere gebeurd?" vroeg hij gemeen. "Jij bent hier degene die Hunter liet sterven" gromde hij.
"Uruha" mompelde Hunter die op was gestaan en naar hem wat toe gelopen. "Kap nu" mompelde hij en bleef naar de grond kijken alsof hij het daar tegen had. Hij pakte de hand van Uruha en een traan rolde over zijn wangen, hij dacht aan de dood, het was zo koud en kil. Uruha knikte en de rust leek weer over zijn lichaam te gaan.
Hunter sloeg zijn armen om Uruha heen alsof hij bang was, bang dat hij door iets meegenomen zou worden.
"Doe rustig" mompelde Hunter alleen die weer een beetje zichzelf was geworden en liet Uruha los. "Kappen met die onzin, we gaan" hij glimlachte even naar Uruha en deed alsof Carmen er niet eens stond. Uruha glimlachte terug maar bleef staan. Maar geen van de twee was van plan een stap te verzetten.
|
|
|
|
Post by Madjic on Apr 7, 2008 18:30:38 GMT 2
William en June stonden op, maar bleven staan.
Carmen hield haar ogen gesloten en probeerde rustig te ademen. "Het spijt me echt." Fluisterde ze. "Niets is gelopen zoals ik wilde. En ik wilde echt niet dat er iets met je gebeurde, dat is welk het laatste wat ik zou willen." Ze was zelf nog liever gestorven dan dat hij gestorven was.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Apr 7, 2008 18:57:05 GMT 2
Mijn lieve roosje,
Vanwege die vuile trut stiefmoeder van mij, heeft mijn vader besloten dat een prins zo nodig moet trouwen met een prinses. Ik weet niet waarom hij mij heeft uitgekozen. Michael heeft meer kans op de troon dan ik, maar blijkbaar heeft die zogenoemde prinses interesse in mij. Het huwelijk zal plaatsvinden, over precies een week. Onze verloving is verbroken. Ik wil dit niet, weet dat alsjebleift, dit is geen keuze van mijn kant. Het spijt me verschrikkelijk.
Ik hoop dat je gelukkig wordt.
Miquel. De brief lag in zijn slappe hand, teriwjl hij zich voortsleepte. HIj was gewond. Een dikke straal bloed stroomde over zijn arm, maar hij voelde het niet. Dit was het, dit was alles wat hij ooit had gewild. Hij had gedacht dat hij het aankon, dat hij met zijn vaders beslissing kon leven, maar vanaf het moment dat hij de brief schreef, wist hij dat hij het niet kon. Hij had de brief ook nooit verstuurd. Hij wist het al, ruim een maand. Hij wist al, zelfs toen hij nog emt Carmen samen was. Hoe moelijk het ook voor hem was om toe te geven, hij was gevlucht. Gevlucht van haar. Hij had niet eens afscheid genomen, voor hij naar huis ging. dat kon hij niet. Ze zou wat er aan de hand was. Ze zou het hebben geweten... Hij strompelde voort. Zijn kleren waren gescheurd, zijn armen en gezicht besmeurd. Losse krullen plakten vast aan zijn opgedroogde tranen. Hij wilde nu alleen maar terug. Al was het maar voor even, haar even zien en vasthouden. Afscheid nemen... Tyra had hem gewaarschuwd hiervoor, maar ze zou hem nooit verraden, dat wist hij zeker. Langzaam maar zeker werd het bos iets dichter. Hij liet gestaag verder, tot hij stemmen hoorde, een stem die hij altijd zou herkennen. Met iets wat op een glimlach leek, strompelde hij irichting de stemmen. Hij verstond ze niet, maar dat gaf niet. Op een heuvel bleef hij staan. Hij herkende Uruha en Hunter niet. Hij kende de gezichten, maar ze zeiden hem niks. Ook William was voleldig onbekend voor hem. Alleen Carmen zag hij. \Hij wankelde even, en trapte een steentje omlaag. |
|
|
|
Post by ruka on Apr 7, 2008 19:43:52 GMT 2
Hunter keek op naar Carmen "als je gelukkig bent is het goed" mompelde hij, maar hij wist niet of hij het meende. "Als je gelukkig bent met hem is het goed, ik heb je alleen maar pijn gedaan. Vanaf het begin..." zei hij wat rustiger en keek naar Uruha alsof hij vroeg of hij het goed zei. Hij knikte alleen, opzich maakte het hem niet uit wat Hunter deed, als hij zichzelf maar geen pijn deed. "Ja... Ik wens je nog veel plezier met hem" hij keek nu weer naar de grond en keek naar het steentje wat voor zijn voeten belanden. Hij keek naar de berg en zag Miquel staan. "Die ziet eruit" was het enige wat Hunter kon uitbrengen. Uruha keek naar de berg en kreeg een vragende blik op zijn gezicht. "Benieuwd wat hij gedaan heeft" gaf hij als antwoord tegen Hunter.
Uruha wist niet of hij het grappig moest vinden of zielig, maar hij vond het eerder grappig. Hunter had eigenlijk geen gedachten maar keek alleen maar met een vieze blik naar Miquel.
|
|
|
|
Post by Madjic on Apr 7, 2008 19:56:25 GMT 2
"Je hjebt me niet alleen pijn gedaan, in de kamer van hoge nood was... leuk. Daar was je jezelf, de jongen waar ik zo goed bevriend mee was..." Verder zei ze maar niets.
Ze hoorde hen wel praten maar wist niet wat het was. Pas toen ze naar June en WIlliam keek, die overgens met openmond naar Miquel staarde, keek ze ook kom. Ze bleef eerst enkele tellen geshockkeerd staan, ze had hem niet verwacht en allemaal niet zo. "Miquel!" Riep ze zodra ze weer in beweging kon komen en rende naar hem toe.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Apr 7, 2008 20:01:04 GMT 2
Miquel voelde een halve glimalch, maar de tranen stroomden te hard. Hij strompelde haar half tegemoet en opende zijn armen. Het was alsof de brief brandde. Wat moest hij haar zeggen? Wat moest hij doen?
Als hij de kracht ahd gehad om zichzelf te slaan, dan ahd hij dat gedaan.
Afsheid nemen, dat is alles waarvoor je hier bent, herinnerde hij zichzelf. [/i]En die brief afgeven, zodat ze eht weet en je kan vermoorden, voor vaders soldaten dat doen.[/i]
Hij wist dat hier blijven te gevaarlijk was. Hij moest de brief geven en vertrekken, maar eits in hem weigerde te luisteren. Hij wa hier, met Carmen, waarom weggaan?
Hij merkte nog Uruha, nog Hunter op.
|
|
|
|
Post by ruka on Apr 7, 2008 20:06:10 GMT 2
Hunter draaide in een klap om. Hij wou dit niet zien "niet alleen pijn gedaan, kamer van hoge nood. DAN HADDEN WE DAAR TOCH KUNNEN AFSPREKEN!" schreeuwde hij woedend. Hij snapte nergens meer iets van. Hij dacht dat alles hem duidelijk was. Ze vond hem gewoon niet leuk.. Dat was het, maar nee. Ze wou hem geen pijn doen. Uruha draaide om naar Hunter. "Je bent jezelf weer?" vroeg hij met een grijns en Hunter keek vragend om naar hem. "Geen spoor van vader dit keer, alleen maar MIJN woede. Niks van pa bij, ik hoop ook dat hij weg blijft" zei hij rustig, maar hij wist dat dat niet het geval was. Zijn vader zal wel ergens anders mee bezig zijn zodat hij niet naar Hunter om kon kijken. Uruha glimlachte en ging tegen een boom aan hangen. "Wind je niet op. Jij bent beter als hem, je ziet er tenminste beter uit" zei hij terwijl hij even omkeek naar Miquel en even grinnikte.
|
|
|
|
Post by Madjic on Apr 7, 2008 20:13:12 GMT 2
Carmen liet zich in Miquels armen vallen. "Waar was je?" Vroeg ze huilend. Ze was ergens boos dat hij zomaar was weggegaan, maar nu was ze te blij dat hij er was. "Wat is er gebeurd? Waarom was je ineens weg? Waarom zie je er zo gesloopt uit?" Vuurde ze vragen af om zijn schouder.
June kon er niet meer tegen en liep naar Hunter. "Wat zou jij doen als de rollen waren omgekeerd? Dat zij alleen maar normaal deed, en deed waar jij verliefd op bent, in die kamer maar daarbuiten niet? Een halve liefde is dat, je mag het haar niet kwalijk nemen dat dat haar bang maakt... dat je vader haar bang maakt."
|
|
