Je moet

[Madjic]

William vond het maar vreemd, maar liet er maar niets van merken. "Het klinkt alsof je heel wat achter je hebt gehad, maar het lijkt me verstandig om dat te proberen te vergeten."
June knikte instemmend. "Maar het lukt vast wel." Glimlachte ze zwak.

"Kan me niets uitmaken!" Carmen Miquel boos aan. "Ik ben wie ik ben dankzij jou en ze mogen weten dat ik weer terug veranderd als ze jou van me afnemen. EN dan zullen ze weten dat ze bang mogen zijn!" Ze stond ineens op en keke op Miquel neer. "Ik ben niet bang voor ze!"

[ruka]

Hunter keek naar William en toen naar Uruha, Uruha knikte alleen. "Misschien wel" zie hij nadenkend. "Ik ben er op dit moment ook al een beetje overheen. Ik weet nu wie mijn echte vrienden zijn. En... Dat ik uitslovers echt haat, dat wist ik al, maar nu vind ik het misschien nog vervelender." Hij dacht na over wat Miquel altijd deed en glimlachte even. "Het heeft me nu nog meer overtuigd dat ik het niet ga doen" Uruha gimlachte maar wist niet hoe William en June zouden reageren. Misschien boos, of zouden ze lachen. "ik weet nu dat ik mijn vader beter aankan als dat ik dacht. Maar dat ik hem zijn gang laat gaan. Als ik mezelf weer ga opofferen dan vinden mensen me nog raarder dan ik al gezien word. Terwijl niemand me echt kent.... Op een of twee mensen na."

[greenlightning]

Miquel wist neit of hij in aanbidding voor haar neer moest vallen, hard moest gaan lachen, of juist hard moest gaan huilen. Hij besloot maar iets te doen dat tussen de eerste en tweede in zat. Met een brede grijns kwam hij overind tot een knie en kuste haar hand.
'Mijn liefste, je bent geboren om een koningin te worden. Als ze jou toch eens zouden zien. Ze zouden groen worden van jaloezie dat hun dochter niet jouw schoonheid, kracht en ... prinsserigheid bezit.'
Hij wist neit meer hoe hij het anders moest noemen, maar dat deed er niet toe. Ze zou hem wel begrijpen en misschien zelfs glimalchen. Hij voelde een warmte voor haar, zoals hij had gehad toen hij haar ten huwelijk vroeg. Opeens drong eht tot hem door dat dat precies was wat hij doen moest. Hij glimalchte en trok haar ring van haar vinger af, om die vervolgens voor haar op te houden.
'Carmen Rose loir, wil je met me trouwen? Voor de derde, en hopelijk laatste keer dat ik jou deze moeilijke vraag stel.'
Zijn hart klopte zoals de eerste keer en opeens had hij er spijt van. Wat als ze nee zei?

{oh help, wat doe ik XD}

[Madjic]

June keek naar de grond en William keek Hunter critisch aan. Verschillende meningen gingen door zijn hoofd, hij wist niet precies wat hem nu paste. "Ligt eraan voor wie je je opoffert. ALs van je houd, dan zou ik hem om wat voor omstandigheid ook doen."
June keek op naar William en toen naar Hunter. Ze vond dat Hunter zich wat aanstelde en ze snapte niet dat hij maar boos bleef. Ze wilde het bijna vragen, maar hield zich in.


Carmen keek Miquel vastberaden aan en schudde haar hoofd. "Nee, ik ben geboren om mensen te laten zien dat ik niet zomaar opgeef. En al helemaal niet als het belangrijk is."
Haar vastberaden blik werd wat twijfelend toen Miquel haar ring ineens pakte. Ze dacht even dat hij hem ging houden en weg ging lopen ofzo. Maar het bleek behoorlijk wat anders.
"Zeg dat niet." Zei ze ineens zacht. "Mijn antwoord zal voor eeuwig ja zijn, maar je hoeft het niet opnieuw te vragen. Het maakt me niet uit dat je vader het verbroken heeft, voor mij ben ik sinds de eerste keer verloofd geweest... en niemand kan dat ongedaan maken."

[ruka]

Hunter keek naar William. Hij was niet van plan om zich weer voor iemand op te offeren van wie hij hield. Al hield hij op dit moment van eigenlijk niemand. Hij knikte alleen "Misschien" mompelde hij maar. Hij kon moeilijk zeggen dat hij dat niet deed. Dan leek hij ook weer zo gemeen. Hij glimlachte twijfelig. "Ach, ik denk dat ik het zelf zou merken...." hij keek nadenkend naar een paar grassprietjes op de grond. "Maar, misschien komt die tijd ooit" hij had het eigenlijk over de tijd dat hij van iemand zou houden, hij had er zelf niet echt veel hoop in op dit moment.

[greenlightning]

Miquel voelde een warmte door zich heen stromen die de kilte van de angst verdreef.
'Je maakt me, voor de zoveelste keer, de gelukkigste man ooit. Maak je geen zorgen, ik laat me niet weghalen. IK laat me niet gevangen nemen. Nooit meer. Nooit.'
Hij stond op en keek op haar neer, niet in de figuurlijke zin, maar de letterlijke. Hij wsa tenslotte groter dan zij. het was vertrouwde om haar te zien, voor zich...
Hij sloeg zijn armen om zijn middel.
'Laten we dan maar zorgen dat er inderdaad nooit meer iemand tussen ons komt. Ik praat pas weer met mijn avder als hij weer normaal tegen me weet te doen en dat bealchelijk idee uit zijn hoofd heeft gezet.'

'Mik!' Haar voetstappen klonken gedempd, en dat terwijl ze snel rende. Ze zigzagde om bomen en boomwortels heen. Met een sprong landde ze op een hogere boomwortel en keek uit over de lagerliggende land. Ze zuchtte even diep, tot ze opeens een groepje mensen opmerkte. Met hernieuwde hoop rende ze erop af. De teleurstellin was echter groot toen ze Miquel er niet bij zag. Verbaasd hield ze in en stapte langzaam op de mensen af.
'Ehm... hoi. Jullie.. weten vast niet waar Miquel is, of wel?' vroeg Tyra, de gezichten van de mensen een voor een afgaand.

[Madjic]

Carmen glimlachte en gaf hem een kus. "En jij maakt mij het meest gelukkige vrouw die er is. Vooral als je zo je zinnen op dingen zet." Ze voelde zich nog steeds vastberaden om hier iets tegen te doen, maar zolang Miquel nog zo zeker was dat hij het wel kon verhelpen. "Ik ben blij dat jij van mij bent. Anders weet ik niet wat ik had gedaan."

June keek naar Hunter. "Ik ben ervan overtuigd dat er voor iedereen iemand is. Dus voor jou ook!" Zei ze overtuigd.
Toen William Tyra zag glimlachte hij. "Hey. Nou bij toeval weten we dat wel. Hij is..." Hij keek even twijfelend.
"Hij is Carmen." Maakte June snel zijn zin af.

[ruka]

Uruha keek naar Hunter er pakte zijn hand vast. "Nu is het wel tijd om te gaan" zei hij en keek hen om en om aan. Hij schudde zijn hoofd voordat hij met zijn vrije hand een paar plukken haar uit zijn gezicht haalde en hij zuchtte en keek naar de grond. "Tenzij jullie nog iets te vertellen hebben" glimlachte hij. Hij hoopte alleen dat ze niet weer gingen zeuren of Hunter aan gingen moedigen. Dat had bij hem toch geen nut. "Kanon?" verschrikt keek Hunter op en knikte alleen even naar Uruha. Hij had niet gehoord wat hij zei, maar hij vond het allemaal maar best.