|
|
Post by Madjic on Apr 7, 2008 22:41:15 GMT 2
"Nee, het is jou schuld niet." William liep langs hen heen naar June. "Komt wel goed... hoop ik." Zei hij tegen hjaar en draaide zich weer om. "Maar waarom wil je er zo dringend heen, ik bedoel..." Hij schudde zijn hoofd. "Laat eigenlijk ook maar, ik denk niet dat ik het WIL weten."
Carmen voelde en nieuwe huilbui opkomen, maar inplaats van het te laten komen, sloeg ze haar armen om zijn nek en verborg haar hoofd tegen zijn schouder. "Snap het gewoon niet." Fluisterde ze. "Hij mag zoiets niet doen. Hij mag jou niet van me wegnemen."
|
|
|
|
Post by greenlightning on Apr 7, 2008 22:57:59 GMT 2
{Wanneer heeft Miquel hunter dan geslagen? ;o}
Miquel trok haar dicht tegen zich aan.
'Dat kan hij ook niet. dat sta ik neit toe! Ik...' Hij was de woorden kwijt. Hij kon het haar niet uitleggen. Hij kon het zichzelf niet eens uitleggen. Hoe had hij zo stom kunnen zijn? Hoe had hij ooit maar naar zijn vader kunnen luisteren? Hij scudde zijn hoofd en glimlachte.
'Geen zorgen. Ik... ik zorg wel dat hij luisterd. Ik ga met niemand trouwen. Zonder mijn jawoord kunnen ze allemaal niks en alleen jij krijgt dat.'
Hij streelde zacht haar gezicht en vroeg zich af hoe hij het had overleefd zonder haar. Ze was veel te bijzonder, veel te lief.. Ze was van hem.
'Vergeef je het me?' Vroeg hij zacht.
|
|
|
|
Post by ruka on Apr 7, 2008 23:09:54 GMT 2
"Ik weet niet waarom eigenlijk, ik dacht dat ik sorry moest zeggen. Maar het is blijkbaar weer opgelost? Of zou ik het toch doen?" hij stelde de meeste vragen aan zichzelf maar hij vroeg ze wel hardop. "Dus het is niet mijn schuld. Dat wil zeggen dat ik er niks mee te maken heb?" Het leek net alsof Hunter sommige dingen nieuw herleefde. Hij kreeg gewoon niet de schuld van iets... (Ja toen bij dat schaken iets  ) |
|
|
|
Post by Madjic on Apr 7, 2008 23:26:30 GMT 2
William trok een wenkbrauw op en knikte. "Ik hoop het tenminste... Carmen was in ieder geval gestopt met rennen, dat is tenminste een begin."
June grinnikte om Hunter.
Carmen keek hem aan. "Wij zorgen wel dat hij luistert." Zei ze zacht. "Jou? Ja. Maar je vader is een ander verhaal. Ik ben tegen gedwongen huwelijken, daar was ik ook haast ten prooi aan gevallen. Het is het meest verschrikkelijke wat een ouder kan doen, om wat voor een rede ook."
Ze was verrast door de hoeveelheid woorden die ze ineen keer achter elkaar kon zeggen, waardoor ze ook merkte dat ze wat gekalmeerd was.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Apr 7, 2008 23:29:25 GMT 2
Miquel knikte en lachte opnieuw.
'Je hebt helemaal gelijk. Het is een vreselijk iets. Als ik gedwongen was om met jou te trouwen zou ik het niet erg vinden, aangezien dat toch is wat ik wil. het enige is.. ik denk toch dat we afscheid moeten nemen. Ik breng je in gevaar en waarschijnlijk vermoorden ze me als ze me vinden. Je bent beter af bij een ander.. of in elk geval.. zonder mij.'
Miquel wist neit waarom hij dit zei. Hi jwidle haar niet kwijt! Was ze dan zo belangrijk voor hem, dat hij zichzelf in een pure hel van pijn en verdriet zou storten, alleen maar zodat die kleine kans dat ze haar iets aan zouden doen, niet bestond? Het antwoord was heel eenvoudig: ja.
|
|
|
|
Post by Madjic on Apr 8, 2008 21:17:55 GMT 2
Carmen keek Miquel met grote ogen aan en nam een beetje afstand. Ze kon haar oren niet geloven, eerst geeft hij haar die brief en maakt het uit. Dan rent hij haar achterna en maakt het goed. En dan zegt hij alsnog wat het over is.
"Nee... Nee!" Ze slikte wat tranen in, maar kon niet voorkomen dat de opkomende tranen in haar ogen te zien waren. "Je mag niet weg, je moet hier blijven! Scheit aan hen! Dat stomme kut wijf moet maar begrijpen dat ik je niet laat gaan! Desnoods ga ik er zelf heen om ze dat maar eens goed duidelijk te maken!"
William sloeg zijn armen over elkaar. "Maar zeg eens. Hoe flikken jullie het om Rose zo ontzettend bang te maken? Ik bedoel, meestal is ze niet zo als wij in de buurt zijn. Maar volgens mij zou e het liefste terplekke sterven."
|
|
|
|
Post by greenlightning on Apr 8, 2008 21:20:55 GMT 2
Miquel voelde de last van zijn schouders af vallen. Hij wilde haar neit verlaten en zij hem nniet. Kon het nog simpeler worden dat dat? Hij kon het zich niet voorstellen. Hij sloeg zijn armen opnieuw om haar heen en trok haar dicht tegen zich aan.
'Ik heb nooit gevonden dat de verloving verboken was. Ik ben voor je op mijn knieen gegaan, twee keer, en heb je ten huwelijk gevraagd, twee keer. Ik heb jouw ja, en er niemand ter wereld betekend zoveel voor mij als jij doet. Misschien mijn zusje, maar dat is het dan ook. Ik wil je nooit mijn kwijt, mijn roosje. Ik wil gewoon niet dat jou iets overkomt.'
Zacht streelde hij haar rug en het was bijna weer alsof het allemaal normaal was. Zoals voor dat gezeur...
|
|
|
|
Post by Madjic on Apr 8, 2008 21:34:38 GMT 2
Carmen duwde zich van hem af. "Mij overkomt ook niets! Als ze me iets proiberen te doen laat ik ze wel zien wie ik ben en wat ik kan. Ik laat ze niet dat ik jou niet zomaar opgeef, niet zomaar zonder gevecht! Ik heb niet gevochten om het nu zomaar te laten verknallen!"
Ze voelde dat ze in staat was om nu te vertrekken, om nu haar stok tegen hun strot te duwen en ze te vertellen hoe het zit. Ze was nog een Loir en dat zou ze dan laten merken ook.
|
|
|
|
Post by ruka on Apr 8, 2008 21:36:43 GMT 2
Hunter keek naar William "Dat was door mij, nouwja.. Door mijn vader. Ik had mijn vader in me genomen omdat hij anders meer mensen pijn kon doen. Dat had ik allemaal gedaan voor Carmen, ik was bang dat hij haar wat aan zou doen. Maar vader is sterker dan mij...." Verder ging hij daar niet over in. "Ik heb mezelf proberen te laten sterven in de hoop dat vader mee zou gaan, maar hij had me alleen weer tot leven gebracht. Ik heb hem tot vandaag in me gehad zodat hij niks tegen andere kon doen. Uruha zei dat ik ermee op moest houden. Iedereen dacht dat ik zo was" zei hij rustig. Hij was nu echt zichzelf. Net was hij een beetje in de war, maar nu was het weer gewoon de normale rustige Hunter.
Uruha knikte. "Dat is beter voor je, jij hebt rust en misschien kun je misschien nu wel vrienden maken. Je vader heeft dat altijd tegen gehouden" Hunter knikte op wat Uruha zei maar hij wist niet of hem nog wel ging lukken. Wie wou hem nu nog kennen.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Apr 8, 2008 21:38:55 GMT 2
Miquel moest toestaan hoe ze hem wegduwde en staarde haar geschokt aan.
'Maar... Je weet niet tegen wie je meot vechten. Als het mijn familie was, tja, dan zou je eenvoudig winnen. Je kijkt mijn vader boos aan, en hij smeekt om vergeving, maar zij...'
Hij schudde zijn hoofd. Hij maakte zich geen zorgen om de wraak van zijn familie, maar om die van de familie van zijn zogenaamde bruidje. Hij wist dat ze dit niet zouden pikken. Ze zouden hem nooit vergeven voor wat hij had gedaan. Hij voelde zich machteloos. Het leek alsof er geen enkele juiste keuze was. Trouwen met haar was neit goed, heitr bij Carmen was neit goed, weer weg gaan bij Carmen was al helemaal niet goed... wat moest hij nou?
Op dit moment wenste hij dat zijn zusje hier was. Meestal voelde ze dat aan, maar hoe kon ze zo snel heir zijn? De bruiloft was neit vast al afgelast... Hij voelde zich schuldig. Tyra zou ondervraagd worden, maar ze zou niks mogen zeggen... Hij het verpruts.
'Ik heb er echt een enrome puinzooi van gemaakt,' fluisterde hij, overmand door verdriet, onzekerheid en schuldgevoiel. Hij wilde gewoon bij carmen zijn, zoals het was. Gewoon, met zijn vaders goedkeuring, hier op school... niet met al dit gezeur...
|
|
)