|
|
Post by ruka on Apr 7, 2008 21:40:42 GMT 2
Hunter opende moeilijk zijn ogen. "Kanon" Zei Uruha blij. Hij was zo blij dat het gelukt was. Maar wat hij niet wist was dat er een paar herinneringen verdwenen waren. Sommige dingen zou hij niet begrijpen. Maar dat hoefde ook niet. Hij sleurde Hunter overeind. En glimlachte. "Je bent vrij" was het enige wat hij zei en Hunter glimlachte. "Dankje Uruha" zei hij met een lachje.
Hunter zuchtte. "Ik heb het toch ook echt verpest" zei hij en trok een vreemd gezicht. "Alleen maar omdat ik niet wou dat mijn vader andere mensen pijn deed." hij schudden lachend zijn hoofd en omhelsde Uruha even. "Ik moet echt sorry gaan zeggen" zei hij en beet op zijn onderlip. "Als het daar niet te laat voor is... Wat ik betwijfel" Hij vond het erg dat hij zo had gedaan. Maar op dat moment wist hij niet echt beter.
|
|
|
|
Post by Madjic on Apr 7, 2008 21:47:49 GMT 2
Juen trok licht een wenkbrauw op. Nogsteeds zei ze niets en bestudeerde ze de jongens. Ze dacht niet dsat ze in de gaten hadden dat ze er nog was.
Carmen trok haar handen terug. "Nee, ik wil het niet horen. Loirs zijn gewoon vervloekt! We mogen gewoon niet zijn bij degene van wie we houden!" Huilde ze.
Ze had haar broertje nog nooit zien huilen, maar toen hij ineens met natte wangen voor haar stond en zei dat Kayleigh van school was was haar hart voor hem gebroken.
"Ga ge... g.." Het snikken weerhield haar ervan verder te praten. Ze wilde niet dat hij ging, ze wilde dat hij bleef en dat alles werd zoals het was.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Apr 7, 2008 21:51:07 GMT 2
Zijn schouders begonnen te schokken en voor hij het wist zat hij te huilen. Harder dan hij in tijden had gedaan, nog ahrder dan die keer dat zijn vader hem zei dat hij Carmen waarschijnlijk nooit meer zou zien. Hij trok haar tegen zich aan, alsof hij van plan was haar nooit meer los te laten en eigenlijk was dat ook zo.
Hij verstopte zijn gezicht in haar haren, terwijl de stranen over zijn gezicht liepen en witte stroompjes vormden, over zijn zwarte gezicht. Zijn handen groeven in haar rug en hij zocht naar woorden, maar kon ze neit vinden. Hoe kon hij het zeggen? Uiteindelijk, wist hij een paar woorden uit te brengen.
'Ik wil je niet kwijt,' was alles wat hij zeggen kon. Hij wilde haar alles vertellen, maar was zijn stem kwijt. Hij was alles kwijt en als hij neit uitkeek, dan was hij ook Carmen kwijt.
|
|
|
|
Post by ruka on Apr 7, 2008 21:56:40 GMT 2
Hunter keek op naar June en keek toen naar Uruha. "Heeft ze dit moeten zien?" vroeg hij twijfelig. "Ze heeft alles gezien" was het simpele antwoord van Uruha. Hunter knikte en vond het vreemd dat zijn vader weg was. De man bij wie hij altijd dacht dat hij veilig was, maar ondertussen eigenlijk zijn grootste vijand was.
"hmmm" zei Hunter en keek met een bedenkende blik naar de grond. Hij was blij, maar dat hoorde hij eigenlijk niet te zijn. "Waarom ben ik blij?" vroeg hij toen aan Uruha die hem vragend aankeek. "Denk je dat ik dat weet?... Je vader is weg slimmerd!"
|
|
|
|
Post by Madjic on Apr 7, 2008 22:02:26 GMT 2
June glimlachte toen Hunter naar haar keek. Ze schudde even haar hoofd en sloeg haar armen over elkaar. "Als je wilt zeg ik niet hoor."
Carmen snikte om ophoudelijk en had de kracht niet om Miquel weg te duwen. Want ergens wilde ze dat, maar ergens ook weer niet. Aan de ene kant voelde ze zich bedrogen en wilde ze hem nooit meer zien. Maar aan de andere kant wilde hem vertellen dat ze ruzie had gehad met Uruha en hem daarna dreigend zeggen dat hij niets mocht doen tegen Hunter en Uruha. "Waarom dan?" Vroeg ze toen ze even een pauze had in het snikkende geluid dat uit haar keel kwam en haar haast belette te ademen.
William keek neer op Carmen en Miquel sloot zijn ogen. Hij haalde even diep adem en draaide toen om om weg te lopen.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Apr 7, 2008 22:06:58 GMT 2
Miquel vermande zich, liet haar los en wreef de tranen weg, waardoor hij een ook een gedeelte van zijn gezicht schoonveegde.
'Daarom gaf ik je de brief, zodat ik het je neit hoefde te zeggen...' Hij slikte even en rilde. Met een zucht sleog hij zijn ogen neer.
'Mijn vader heeft een huwelijk geregeld met een of andere prinses. Hij luisterde er niet naar dat ik hem zei dat ik al verloofd was en geen enkele intersse in ahar had. Ik ging terug om met hem te praten, maar uiteindelijk kon ik niet meer weg. Hij verbrak alles, met alles en iedereen. Ik wilde je de brief schrijven, met de uitleg, maar kon hem niet versturen. Ik kon het niet op die manier beeindigen. Dat kon ik niet.'
Hij zweeg, zijn blik gericht op de soppige grond.
'De bruiloft is bezig. Ik zou nu met haar moeten trouwen, op dit moment.'
Hij hoopte dat dit duidelijk genoeg was voor haar. Dat hij was weggegaan en niet van plan was om terug te gaan.
|
|
|
|
Post by ruka on Apr 7, 2008 22:14:55 GMT 2
Hunter keek naar June. "Nee hoor, je mag best tegen iedereen vertellen dat ik een ongelooflijke zak ben...." zuchtte hij. "Maar zeg er dan wel bij dat ik niet sla" mompelde hij er rustig achteraan. "Als trouwens niet iedereen al wist dat ik een kwal ben" hij keek vragend naar June. "Doe normaal Kanon!" zei Uruha fel. Uruha keek naar June en haalde zijn schouders op. "Misschien moet ik van school afgaan. "Je kan het nog goed maken" mompelde Uruha maar Hunter schudde zijn hoofd. "Ik weet het niet"
|
|
|
|
Post by Madjic on Apr 7, 2008 22:19:49 GMT 2
Juen trok haar wenkbrauw nog hoger op. "Jij bent vreemd...Sorry, correctie, jullie zijn vreemd." Ze grinnikte. "Maar als je het, bij toeval, over Carmen en Miquel hebt..." Ze was even stil. "Je moet maar afwachten of dat wel jou schuld is." Zelf geloofde ze van niet, maar wie weet wat er was.
"Waarom ben je daar dan niet?" Vroeg Carmen zacht en keke hem met kleine ogen aan. Het ontging haar zeker niet wat hij zei, maar ze bleef rustig door gebrek aan energie. Al voelde ze woedende woorden opkomen voor zijn vader. Hoe durfde hij? Eerst zo aardig doen en hen helpen en beschermen. En die diadeem (toch? XD), hoe kon hij nu opeens zo doen?
|
|
|
|
Post by greenlightning on Apr 7, 2008 22:27:41 GMT 2
'Omdat ik daar niet wil zijn,' zei Miquel simpel en begon vervolgens te lachen.
'Sorry, ik kan het niet anders zeggen. Ik wil haar niet, heb het nooit gewild en zal eht ook nooit willen. Jij bent de enige voor mij. Het enige probleem is... Dat ik hier waarschijnlijk niet mee wegkom. Die mensen, de familie van mijn bruid, zeg maar, zijn nogal belangrijk. We waren ooit met hen in oorlog, eigenlijk nog steeds. Dit is de kans voor vrede. Helaas, weigerd zij te trouwen met junior, geef haar eens ongelijk, en ook met Michael. Ik weiger te trouwen emt haar dus tja...'
Hij keek nog steeds naar grond. Er stak een takje schuin omhoog en dat was voor een paar seconden vreselijk interssant. Vervolgens waagde hij het om op te kijken. Hij nam haar gezicht op voor hij kalm verder sprak.
'Ik geloof niet dat het mijn vaders keuze was. dat kon ik aan hem zien. Hij wilde liever dat ik gelukkig ben met jou, dan samen ben met een ander om wie ik niks geef. Ik zag ana hem dat mij gekwetst zien, hem even veel pijn deed als mijzelf. Hij mag je.. echt. En volgens mij kan hij die prinses neit uitstaan. Hij laat zich gewoon opfokken door die...' Hij slikte de verwensingen voor zijn stiefmoeder in. Dat was nu even neit nodig.
|
|
|
|
Post by ruka on Apr 7, 2008 22:35:50 GMT 2
Hunter keek met een vragende blik naar de grond en wou gaan lopen maar draaide toen om. "Het voelt niet echt als een goed moment om nu te gaan" zei hij zachtjes. Uruha schudde zijn hoofd. "Niet echt" mompelde hij en krabde achter op zijn hoofd. "Het is toch mijn schuld?" vroeg Hunter en keek vragend naar June. Uruha haalde zijn schouders op. "Hij is zichzelf echt weer, echt gewoon niet slim" grinnikte hij. "Daarom had Miquel me toch ook geslagen?" vroeg Hunter die niet meer wist waarom Miquel hem eigenlijk geslagen had.
|
|
