|
|
Post by greenlightning on Apr 7, 2008 20:18:28 GMT 2
MIquel legde zacht zijn armen om ahar heen en voelde haar warmte, haar liefde... Een moment was alles helder en zag hij Uruha en Hunter.
'Dus ik ga je uiteindelijk alsnog aan hem verliezen, of niet?'
HIj snoof even en schudde vervolgens zijn hoofd. Hij maakte een geluidje, dat tussen een snik en een lach inzat. Voorzichtig gaf hij Carmen de brief, voor hij een stap van haar afdeed en Hunter aankeek.
'Je kan amar beter goed voor haar zijn, want anders vermoord ik je.'
De geadchte deed pijn, de woorden deden pijn, maar hij had Carmen niks te geven. Niks meer...
|
|
|
|
Post by ruka on Apr 7, 2008 20:22:59 GMT 2
Hunter keek met een arrogante blik naar June. "Wat ik zou doen? Mijn liefste proberen te beschermen. Liefde is bestand tegen zoiets... Dat was mijn zwakte" zei hij en knikte. "Liefde maakt zwak, achja... Maakt mij zwak" zei hij er met een grijns achteraan. "Je moet ook kijken naar hoe iemand echt is... Je kan zeggen dat ik mezelf niet was buiten die kamer om... Ik heb er ook niet om gevraagd dat hij mijn vader was.... Je kiest je ouders niet zelf... Toch?" hij ging tegen een boom aan hangen.
Hunter keek vragend om naar Miquel net zoals Uruha. "Ben maar niet bang hoor, als hij verliefd is blijft dat lang. Maar je raakt haar niet kwijt, niet aan hem. Zo is hij ook weer niet, hij is ook niet zo iemand die een meisje van iemand afpakt. Maar als hij Carmen wel zou willen dan is hij echt wel goed voor haar. Hij heeft vaak zat zijn leven gegeven"
zei Uruha alsof hij een normaal gesprek aan het voren was. Toen hij klaar was keek Hunter alleen maar niet begrijpend naar Uruha, hij snapte maar de helft van wat hij net gezegd had.
|
|
|
|
Post by Madjic on Apr 7, 2008 20:29:30 GMT 2
Carmen staarde Miquel eerst met grote ogen aan, maar kroop toen weer tegen hem aan. "Nee, nee, nee! Je raakt me aan niemand kwijt. Ik... ik was William en Junealleen aan het zoeken en zij waren bij hen, ze waren gewond." Ze snikte en kneep haar ogen dicht. Waarom gaf hij geen antwoord?
June snoof. "Dat weet ik en Carmen net zo goed. En liefde maakt niet zwak, maar sterk. Anders had ik nooit zo tegenover je durven staan.
En trouwens jullie allebei hebben verschrikkelijke dingen meegemaakt. Dus wees nu niet te koppig om te zeggen dat alleen jij het te verduren hebt gehad. Want voor het geval je het niet wist, maar zij is het niet gewend dat ze geen controle heeft overe haar lichaam."
|
|
|
|
Post by greenlightning on Apr 7, 2008 20:33:20 GMT 2
Miquel trok Carmen langzaam van zich af en duwde de brief in haar hand.
'Ik had het je willen schrijven, maar dat ging niet. ik weet dit.. al bijna een maand. Ik...'
Hij ademde trillend in en uit. 'Ik wil dat je gelukkig bent... maar niet met hem.'
Hij voelde een kille, maar al te bekende haat, teriwjl hij Hunter aankeek. 'Ik heb me bedacht. Als je dan toch iemand moet hebben, dan zou ik willen dat het iemand was die ook wekelijk om je geeft en niet kickt op de pijn die hij zichzelf en anderen aan kan doen. Ik vermink misschien mijn lichaam, hij de geesten van anderen en van zichzelf. Alsjebleift, Carmen - de naam klonk vreemd uit zijn mond- ga nmiet voor hem.'
Hij geloofde niet in een toekomst voor hen. Ze zou hem haten en er alle reden toe hebben. Hij was ene vluhteling, wat kon hij voor haar doen? Wat kon hij vor haar betekenen?
|
|
|
|
Post by ruka on Apr 7, 2008 20:47:32 GMT 2
"Ik doe niet alsof ik alleen het moeilijk heb. Dat maak jij ervan. Ik ben blij dat je hier zo tegenover mij durft te staan, maar moet je daar liefde voor hebben? Ik doe niks, niet tegen anderen.... niet opzettelijk" zei hij rustig en keek om naar Miquel. Hij draaide nu helemaal om en keek hem goor aan. "OJA" Schreeuwde hij en ademde zwaar door zijn neus. "Dus ik ben hier degene die op de pijnen van iemand anders kickt?" Vroeg Hunter ongelovig. Hij beet zijn tanden hard op elkaar en keek naar de grond. Uruha keek met open mond naar Miquel. "Denk je nu opeens dat je stoer bent? Hunter was degene die niet meer met haar om wou gaan omdat hij BANG was haar pijn te doen." Hunter zakte door zijn knieën, dus zo dacht iedereen over hem. Daarom haatte iedereen hem. "Niemand mocht hem van tevoren al omdat hij toevallig een zoon is van voldemort! Wat kan hij eraan doen?! ZEG DAN! Niemand ziet hoe erg hij zijn best doet! Nee, iedereen kijkt alleen maar naar het geen wat hij verkeerd doet.... Nee, als hij iets goeds heeft gedaan is hij niet meer interessant, HIJ IS HUNTER! Nee, hij is Kanon... Een goede vriend. Maar niemand wil hem kennen, alleen al omdat hij de naam Hunter draagt is hij al vervloekt door jullie allemaal!
Door iedereen hier is hij zwak geworden! Zwak geworden door jullie haat, hoe meer haat hij van buitenaf kreeg hoe minder zeker hij van zichzelf was en hoe sneller zijn vader hem kon manipuleren. Zover totdat hij dood wou." Een traan rolde over de wang van Uruha. "En dan? Waren jullie dan blij? Hij probeerde Voldemort alleen bij zichzelf te houden... Alleen bij zichzelf te houden zodat hij niet naar mij ging, of naar andere. De band met mij en voldemort is ook groot. Hij wou dat het bij hem alleen bleef, en niet bij meerdere mensen kwam. Hij wou niet dat andere mensen er ook onder kwamen te lijden. Hij probeerde Carmen ertegen te beschermen..." Hij schudde zijn hoofd. "Daarom was hij dus verkeerd, hij probeerde mensen te beschermen, te beschermen tegen het kwaad"
Uruha ging bij Hunter op de grond zitten en drukte hem tegen zich aan. Zodat Hunter nu tegen Uruha's borst aan hing. Hunter huilde niet, hij keek alleen maar verslagen recht voor zich uit.
|
|
|
|
Post by Madjic on Apr 7, 2008 20:58:06 GMT 2
Carmen trilde van top tot teen en wende zich naar de andere. "HOU JE KOP!" Schreeuwde ze woedend. "Ik ben julie eeuwige geruzie nu wel zat!" Ze keek even anar Miquel maar toen weer terug. "Ik ben NIET terug gestopt toen ik hoorde wie zijn vader was. Ik heb andere juist proberen te overtuigen dat dat NIET ZO WAS! Dus hou gewoon je kop!" Ze keek naar Miquel. "En ik hoef je brief niet te lezen... ik wil de rede niet weten, want ik snap wel wat er gaat gebeuren." Ze gooide de brief op de grond en schudde haar hoofd. Ze wilde iets zeggen, maar toen ze haar mond opende kwam er alleen maar een peip uit. Vervolgens draaide ze zich om en rende weg.
William vloekte en rende zo snel hij kon achter haar aan.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Apr 7, 2008 21:02:57 GMT 2
Miquel staarde Razend naar Uruha en naar Hunter.
'Nee, lelijkerd. Ik haat je niet om wie verdomme die klote vader van je is. Ik haat je., om de klootzak die je bent. Geniet maar van je pijn, want je vraagt er zelf om. ik hoop dat je erin stikt!'
Zijn woede verdween echter meteen toen hij Carmen zag en staarde haar een moment verbijsterd na. Alles waar hij heirvoor was gekomen... alles waar hij in had geloofd... was dit dan echt het einde? Wat had hij dan gedacht... Dat hij gewoon...
Een visoen van een bruid zonder bruidegom... zijn vader razend, haar ouders volledig over de rooie.... Kon hij de bruiloft nog halen?
Op dat moment drong ehet pas volledig tot hem door. Hij was toch neit voor niks weggelopen? Hij was toch neit voor niks gevlucht? Hij wilde haar niet, hij wilde alleen Carmen en die schoot nu gewoon tussen zijn vingers vandaan. Hij draaide zich om, negeerde Hunter en Uruha en rende achter Carmen aan, zo snel als hij in zich had.
Hij had het gevecht eerder neit opgegeven en gewonnen, hij was niet van plan het nu op te geven.
'Carmen!' SChreeuwde hij, terwijl hij over stenen en boomwortels sprong. Ze kwam snel dichterbij. Hij had er eigenlijk nooit bij stil gestaan hoe snel hij eigenlijk kon rennen...
|
|
|
|
Post by ruka on Apr 7, 2008 21:14:56 GMT 2
"Ik kick niet op andermans pijnen" mompelde Hunter zwak. "Dat doe je ook niet" was het enige wat Uruha zei en stond op, hij trok hem overeind. Hij sloot even zijn ogen en zuchtte. "Dan is het slim om even een einde te maken aan je vader" fluisterde hij en Hunter knikte lam. "Je moet je vader laten gaan. Laat hem anderen dan maar lekker pijn doen, lijd er zelf dan niet meer onder. Je hebt niks meer te verliezen Hunter. Weer knikte Hunter en Uruha grijnsde even. "Zo mag ik het zien"
Uruha zorgde dat er een grote ketel kwam en goot daar met zijn nieuwe kracht water in, vuur schoot ook opeens aan onder de ketel en Uruha rende weg. Hij gooide er een paar planten in. "Als ze niet willen dat je ze beschermd..., dan zeggen ze het maar" Uruha trok het flesje van de nek van Hunter waar het bloed van hem en Voldermort in zat en pakte de dolk waarmee Hunter net de sneeën had gezet. En hij maakte een snee in de hand van Hunter en zorgde dat het op het flesje kwam. "Laat vallen" Hunter deed wat hij zei en spetters heet water sprongen omhoog. "Driaks sieksow kiwako quozuoko sjoijk woh" mompelde Uruha en hij keek naar Hunter die achterover viel. Hij knikte. "Kanon is terug" glimlachte hij en ging langs Hunter zitten.
|
|
|
|
Post by Madjic on Apr 7, 2008 21:26:48 GMT 2
William moest zijn best doen Miquel niet te vervloeken. HIj was woedent, hoe kon die gek dit doen? Maar hij zorgde ervoor dat hij net iets achter hem bleef, zoda hij dat alsnog kon doen als het nodig was.
Carmen rende, niet dat het echt wilde lukken. Haar gezichtsveld was bijna weg door de waas van tranen en haar benen en armen trilde zo erg wat ze niet meer recht kon lopen. Ze wilde niet rennen, ze wilde eigenlijk gewoon weg zijn. En mee ze dat dacht liet ze zichzelf op de grond vallen, haar benen wilde niet meer. Ze hoorde Miquel, iets wat ze niet wilde. "Ga weg!" Schreeuwde ze mee ze haar handen op haar oren drukte en haar ogen dicht kneep.
June hield haar mond en deed enkele stappen naar achter. Haar zaken niet, duidelijk... want ze snapte er helemaal niets van. Misschien ook maar goed.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Apr 7, 2008 21:29:37 GMT 2
Miquel passeerde William, zonder hem zelfs maar te zien. Hij sprong over een laatste boomwortel heen en liet zich naast Carmen op de grond zakken. Zijn kelren waren toch al smerig.
Hij tilde haar zacht overiend, haar tegenstribbelen negerend. HIj trok zacht haar handen van haar oren en keek haar aan.
'Laat eht me tenminste uitleggen! Je weet niet eens waar dit over gaat!'
Hoe voelde een vlaag van paniek. Hij wilde dat ze eht begreep. Ze mocht boos op hem zijn, hem haten, maar neit om iets wat hij niet had gedaan. Het was niet dat hij dit wilde. Sterker nog, hij stierf liever dan zonder haar door te moeten gaan. Hij wilde dat ze het begreep.
'Het is neit wat je denkt,' zei hij zacht. Hij wilde het niet uitmakne. Hij wilde dat ze zei dat hij moest blijven en dat alles wel zou overwaaien.
|
|
